Η ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΩΝ ΧΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΕ ΔΥΟ ΦΥΛΑ

(του π. Βασιλείου Βολουδάκη)

Συνεχίζοντας μέ φόβο Θεοῦ καί πολλή προσοχή νά ἐμβαθύνουμε στή συσκιασμένη ἐξιστόρηση τῆς Ἁγίας Γραφῆς γιά τή δημιουργία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους διαπιστώνουμε πώς ἡ διχοτόμηση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως σέ δύο φύλα ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων καί ὄχι θέλημα καί εὐδοκία τοῦ Θεοῦ.

Αὐτό, ἴσως, ἠχεῖ παράξενα στά αὐτιά μας ἀλλά εἶναι πέρα γιά πέρα ἀληθινό καί γι’ αὐτό μᾶς προσφέρει τή δυνατότητα νά λύσουμε πολλά καί συσσωρευμένα προβλήματα, πάνω στά ὁποῖα προσκρούει καθημερινά ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων.

Ἄς συλλαβίσουμε, ὅμως, προσεκτικά τό κείμενο τῆς Γενέσεως γιά νά βεβαιωθοῦμε γιά τό ἀληθές τοῦ λόγου: «Καί εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ' εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ’ ὁμοίωσιν καί ἀρχέτωσαν τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καί τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καί τῶν κτηνῶν καί πάσης τῆς γῆς καί πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπί τῆς γῆς» (1, 26). Ἀπό τήν ἀνάγνωση τοῦ κειμένου αὐτοῦ διαπιστώνουμε ὅτι θέλημα καί εὐδοκία τοῦ Θεοῦ ἦταν ἡ δημιουργία ἀνθρωπίνων προσώπων ἰσοτίμων μεταξύ τους, τά ὁποῖα θά ἄρχουν ἀπό κοινοῦ σέ ὅλη τήν κτίση ἰσότιμα, χωρίς διάκριση ἀνωτέρου καί κατωτέρου.

Τό θέλημα αὐτό, ἡ εὐδοκία δηλαδή τοῦ Θεοῦ, ἔγινε πραγματικότητα: «Καί ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. Καί εὐλόγησεν αὐτούς ὁ Θεός λέγων αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε καί πληρώσατε τήν γῆν καί κυριεύσατε αὐτῆς καί ἄρχετε τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καί τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καί πάντων τῶν πτηνῶν καί πάσης τῆς γῆς καί πάντων τῶν ἑρπόντων ἐπί τῆς γῆς» (1, 27-28).

Τό ἀνθρώπινο γένος, λοιπόν, σύμφωνα μέ τό Ἱερό Κείμενο, πλάσθηκε κατ’ εἰκόνα Θεοῦ, ἀρχικά σέ δύο πρόσωπα, μέ τήν δυνατότητα αὐτά τά πρόσωπα νά αὐξηθοῦν καί νά πληθυνθοῦν στό μέλλον, πάντοτε, ὅμως, ἰσότιμα μεταξύ τους καί χωρίς διάκριση φύλου.

Ἡ ἀναφορά σέ «ἄρσεν» καί «θῆλυ» δέν ὑπονοεῖ διάκριση φύλων ἀλλά μόνο διάκριση προσώπων μέ ἰδιαίτερα ὑποστατικά ἰδιώματα, κατ’ εἰκόνα τῶν Θείων Προσώπων, τά ὁποῖα στεροῦνται φύλου καί διακρίνονται μόνο ἀπό τά ὑποστατικά ἰδιώματα Καθενός ἀπό Αὐτά.

Ἐξ ἄλλου κανείς δέν θά μποροῦσε νά ἰσχυρισθῆ ὅτι ὑπάρχει ἀνδρικό καί γυναικεῖο «κατ’ εἰκόνα»(!), ἀλλ' οὔτε νά ἐξηγήση τήν ταυτότητα τῶν ἐνεργειῶν καί τῶν διακονημάτων τοῦ Ἀδάμ καί τῆς γυναίκας (τό ὄνομα Εὔα δόθηκε μετά τήν πτώση) πρό τῆς πτώσεώς τους, δεδομένου ὅτι τό ἁγιογραφικό κείμενο καταγράφει τίς κοινές τους ἁρμοδιότητες ὁρίζοντας πώς ὁ Θεός ἀνέθεσε καί στούς δύο νά ἄρχουν ἐπί τῆς κτίσεως καί δέν ἀνέθεσε αὐτό μόνο στόν Ἀδάμ , κάτι τό ὁποῖο σαφῶς διαφοροποιεῖται μετά τήν πτώση τους.

Τό ὅτι δέν εἶναι εὐδοκία τοῦ Θεοῦ ἡ διχοτόμηση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους σέ φύλα ἀλλά παραχώρηση τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἀνόρθωση τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν πτώση τους, φαίνεται καί ἀπό τά λόγια τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου ἀλλά κυρίως ἀπό τά λόγια τοῦ Χριστοῦ. Ὁ μέν ἅγιος Ἀπόστολος μᾶς διακηρύσσει ὅτι «οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3, 28), ὁ δέ Κύριός μας εἶπε σαφῶς ὅτι οἱ ἄνθρωποι «ἐν γάρ τῇ ἀναστάσει ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ εἰσί» (Ματθ. 22, 30). Καί, βεβαίως, κανείς δέν μπορεῖ νά ἰσχυρισθή ὅτι οἱ Ἄγγελοι διακρίνονται σέ φύλα.

Ἡ πτώση τῶν πρωτοπλάστων ἔχει σάν συνέπεια τή διάσπαση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί τό ἀπειλεῖ μέ ἀφανισμό ἀλλά ὁ Θεός μέ τήν πανσοφία καί τή φιλανθρωπία Του δέν ἀφήνει τά πλάσματά Του νά ἐξοντωθοῦν καί νά χαθοῦν γιά πάντα. Γι’ αὐτό τούς ὁρίζει ξεχωριστά διακονήματα, κατάλληλα γιά τήν ψυχική κατάσταση τοῦ καθενός καί καθιστά ἐμφανῆ τή διαφορά τοῦ ψυχικού τους κόσμου καί στό σῶμα τους, ντύνοντας τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα μέ τούς «δερμάτινους χιτώνες», (Γεν. 3, 21) οἱ ὁποῖοι εἶναι προσωρινοί, μόνο γιά τήν ἐπίγεια ζωή καί ἔχουν ἐπάνω τους τά χαρακτηριστικά τοῦ φύλου, μέσω τοῦ ὁποίου θά πραγματώσουν ἐπί τῆς γῆς τό ἀναλογοῦν σ’ αὐτούς διακόνημα.

Οἱ «δερμάτινοι χιτῶνες» δέν εἶναι αὐτό καθ’ ἑαυτό τό σῶμα μας ἀλλά το φθαρτόν τοῦ σώματός μας, μέ τό ὁποῖο, σύν τοῖς ἄλλοις, γίνονται πράξη καί τά πάθη τῆς ψυχῆς μας καί γι’ αὐτούς τούς «δερμάτινους χιτῶνες» ὁμιλεῖ ὁ άγιος Παῦλος λέγοντάς μας «νεκρώσατε οὖν τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς», τά ὁποῖα οὕτως ἤ ἄλλως θά παύσουν μετά θάνατον νά ὑπάρχουν, δηλαδή τά μέλη ἐκεῖνα μέ τά ὁποῖα ἐπιτελοῦμε «πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν» (Κολ. 3, 5). Τά μέλη αὐτά πρέπει νά νεκρωθοῦν ἀπ' αὐτή τή ζωή γιατί ὁπωσδήποτε θά καταργηθοῦν μέ τόν θάνατόν μας: «Τά βρώματα τῇ κοιλίᾳ καί ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν· ὁ δέ Θεός καί ταύτην καί ταῦτα καταργήσει» (Α΄ Κορ. 3, 13).

Καί αὐτή ἡ κατάργηση σηματοδοτεῖ καί τήν κατάργηση τῶν φύλων. Ὁριστικά καί ἀμετάκλητα μέ τόν θάνατό μας.

Μέ τούς «δερμάτινους χιτῶνες», λοιπόν, μετά τήν πτώση, ἐμφανίζεται γιά πρώτη φορά τό ἀνθρώπινο γένος διχοτομημένο, ὡς δύο φύλα καί ἔτσι ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα διαιώνισαν αὐτή τή διχοτόμηση, ἡ ὁποία θά διαρκῆ μέχρι τή συντέλεια τοῦ κόσμου.

Δυστυχώς, ὁ χριστιανικός κόσμος δέν ἔχει ἐπικεντρώσει τήν προσοχή του στό γεγονός ὅτι ἡ διάκριση τῶν φύλων εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως καί θεωρεῖ ὅτι ἐξ ἀρχῆς ὁ Θεός δημιούργησε δύο φύλα καί θέλημά Του εἶναι ἡ εἰς τούς αἰῶνες ὕπαρξη δύο φύλων.

Ἡ ἀπροσεξία αὐτή παρατηρεῖται καί στόν Ὀρθόδοξο Χριστιανικό χῶρο μέ ἀποτέλεσμα τή δημιουργία πολλῶν ἐρωτηματικῶν ὡς πρός τό ποιό ἀπό τά δύο φύλα ἔχει ὑπεροχή, ποιό εἶναι ἀνώτερο καί ποιό κατώτερο μέ ἀποκορύφωμα τό ἐρώτημα τοῦ 20ου αἰῶνος ἄν ὁ Θεός εἶναι... ἄνδρας ἤ γυναῖκα!

Τό τραγικώτερο ὅλων δέν εἶναι τά ἐρωτήματα ἀλλά ἡ ἀδιάκοπη πάλη καί ὁ πόλεμος μεταξύ τῶν δύο φύλων, μέ ἀποτέλεσμα ἀντί τά δύο φύλα νά λειτουργήσουν ἑνωτικά γιά νά συναντηθοῦν στήν ἁγιότητα, πού εἶναι τό μοναδικό «φύλο» τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἐκδαπανῶνται στή φαγωμάρα, τή διαμάχη καί τήν ἀλληλοεξόντωση!

Ἡ σύγχυση στό θέμα αὐτό, δυστυχῶς καί ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας, μεταδόθηκε καί πολλαπλασιάσθηκε στούς κοσμικούς ἀνθρώπους μέ ἀποτέλεσμα νά πυροδοτεῖται στίς μέρες μας μιά σφοδρότερη σύγκρου¬ση, παρ’ ὅτι τό προσωπεῖο τῆς κοινωνίας μας δείχνει πώς ὁδεύει πρός μιά τάχα εἰρήνευση καί συνένωση ἀνδρῶν καί γυναικῶν.

Ἡ πυροδότηση μιᾶς, ἴσως, πρωτόγνωρης γιά τή σφοδρότητά της σύγκρουσης τῶν δύο φύλων ἐπιβεβαιώνεται καί μέ τό πολύκροτο καί πολυδιαβασμένο βιβλίο τῶν ἡμερῶν μας «Κώδικας Da Vinci» τοῦ Dan Brown, πού ἀναμασᾶ καί ἀναμοχλεύει ὅλη τήν πολεμική τοῦ παρελθόντος καί στό ὁποῖο, μεταξύ τῶν ἄλλων, διαβάζουμε πώς «ἡ δύναμη τοῦ θηλυκοῦ καί ἡ ἱκανότητά του νά δίνη ζωή ἦταν κάποτε ἱερές ἔννοιες, ὅμως στέκονταν ἐμπόδιο στήν ἐνίσχυση τοῦ ρόλου τῆς Ἐκκλησίας, πού κυριαρχοῦνταν ἀπό τούς ἄντρες καί ἔτσι τό ἱερό θηλυκό δαιμονοποιήθηκε καί χαρακτηρίσθηκε ἀκάθαρτο. Ἡ ἀνδροκρατούμενη κοινωνία, ὄχι ὁ Θεός, δημιούργησε τό μύθο τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, σύμφωνα μέ τον ὁποῖο ἡ Εὔα δαγκώνοντας τό Μῆλο τῆς Γνώσης, προκάλεσε τήν ἔκπτωση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀπό τόν Παράδεισο. Ἡ γυναίκα, κάποτε ἱερή δύναμη ζωῆς, μετατράπηκε σέ ἐχθρό τῶν ἀνθρώπων».

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς ἡ Ἐκκλησία πού γνωρίζει καί ἀναφέρει ὁ Brown εἶναι ἡ Ρωμαιοκαθολική, ἡ ὁποία ὄχι ἁπλῶς δέν πρόσεξε ἀλλά καί διέστρεψε τό νόημα τοῦ Βιβλίου τῆς Γενέσεως, μέ συνέπεια νά δαιμονοποι- ήση πράγματι τή γυναίκα προκειμένου νά προστατεύση τόν ἄνδρα!

Ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἀκολούθησε τόν Ρωμαιοκαθολικισμό στή διαστροφή, οὔτε θεωρεῖ ὑπεύθυνη τῆς πτώσεως μόνο τήν Εὔα. Ὡστόσο, δίνοντας ἔμφαση στή μεταπτωτική θεραπευτική τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου μέσω τῶν δύο φύλων, λησμονήσαμε ἐν τῷ μεταξύ ἐμεῖς οἱ πιστοί, κλῆρος καί λαός, ὅτι ἡ ἀρχική κατασκευή μας εἶναι ἑνιαία καί γι’ αὐτό πάψαμε νά ἀναζητοῦμε τά μυστικά πού κρύβει τό κάθε φύλο ἀλλά ἀσχολούμεθα ὁ καθένας μας μόνο μέ τό φύλο του, πολεμῶντας -συνειδητά ἤ ἀσυνείδητα- τό ἄλλο φύλο.

(πηγή: Περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία» τεύχος 28)