Η "ΑΝΤΙΔΟΣΗ ΙΔΙΩΜΑΤΩΝ" ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΔΡΩΝ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ (5ο μέρος)

(π. Βασίλειος Βολουδάκης)

Ἐγράψαμε στό προηγούμενο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ μας ὅτι «ἡ ἀνδρική καί ἡ γυναικεία ψυχολογία ἔχουν πολλές περιπλοκές καί περισσότερες ἡ γυναικεία καί γι’ αὐτό πιστεύουμε πώς ὁ φακός τῆς ἐρεύνης μας πρέπει νά κάνη ἀκόμα ἀρκετά “ζούμ” στά κύρια σημεῖα ἀλλά καί στίς λεπτομέρειες».

Αὐτά τά “ζούμ”, αὐτές οἱ προσεγγίσεις πρέπει νά γίνουν μέ μεγάλη προσοχή καί ἐνδιαφέρον ἀλλά καί μέ τή χειραγώγηση τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία κατέχει ὅλη τήν ἀλήθεια γιά τήν ἀδιαίρετη ἀνθρώπινη φύση μας καί γνωρίζει ἐξ ἴσου καλά τήν αἰτία τῆς διχοτομήσεώς της, πού εἶχε σάν ἀποτέλεσμα νά προκύψουν δύο διαφορετικές ἀνθρώπινες συμπεριφορές:

ἡ ἀνδρική καί ἡ γυναικεία.

Δέν θά κουραστοῦμε νά ἐπαναλαμβάνουμε πώς ὁ Θεός ἔδωσε στόν ἄνθρωπο ψυχή «κατ’ εἰκόνα» Του καί πώς θέλησε καί θέλει αὐτή ἡ ψυχή νά λειτουργῆ χωρίς ἐκτροπές σέ ἀνδρική ἤ σέ γυναικεία λειτουργία ἀλλά νά λειτουργῆ ὡς ἁγιότητα.

Ὅμως, ὅπως ἔχουμε ἀναπτύξει σέ προηγούμενα ἄρθρα μας, αὐτό δέν εἶναι εὔκολο μετά τήν Πτώση τῶν Πρωτοπλάστων, γιατί ἡ Πτώση αὐτή προκλήθηκε ἀκριβώς ἀπ’ αὐτήν τήν αἰτία. Ἀπό τήν ἀνωριμότητα τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας, ἡ ὁποία ἀνωριμότητα τούς ὁδήγησε νά ἐπινοήσουν τήν ἰδιοτροπία σάν τρόπο λειτουργίας τῆς ψυχῆς τους.

Αὐτή ἡ τοποθέτησή μας, πού εἶναι καί θεμελιακή γιά τήν ἀνάπτυξη τοῦ θέματός μας, εἶναι φυσικό νά προκαλῆ δυσπιστία στόν ἀναγνώστη γιατί εἶναι μιά ἀλήθεια πού δέν ἔχει συζητηθεῖ ἤ, ἄν θέλετε, δέν ἔχει μέχρι σήμερα τόσο ξεκάθαρα τεθεῖ, χωρίς αὐτό νά σημαίνη ὅτι δέν προκύπτει

ἀβίαστα ἀπό τό Ἁγιογραφικό κείμενο τῆς Γενέσεως ἀλλά καί ἀπό τήν ἀνθρωπολογία τῆς Ἐκκλησίας μας.

Γι’ αὐτό δέν πρέπει νά παρεξηγηθοῦν οἱ διατυπώσεις μας ἀλλά πρέπει νά κατανοοῦνται μέ τό νόημα πού τίς παραθέτουμε χωρίς νά τούς δίνονται προεκτάσεις ἤ παρερμηνείες, πού μπορεῖ νά ὁδηγήσουν τή συζήτησή μας σέ μονοπάτια ἄσχετα καί ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα, ὅπως, φερ’ εἰπεῖν, στό νά φαντασθῆ κανείς πώς ὅταν κάνουμε λόγο γιά τήν ἑνιαία ἀνθρώπινη ψυχή καί ὄχι γιά ἀνδρική ψυχή καί γυναικεία, εὐνοοῦμε καί ἐνθαρρύνουμε κάποιους στό νά πρεσβεύουν καί νά ζοῦν τήν... ὁμοφυλοφιλία!

Τά κείμενά μας εἶναι ἡ σαφέστερη θεολογική καί ἀνθρωπολογική καταδίκη τῆς ὁμοφυλοφιλίας, δεδομένου ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία δέν στοχεύει στήν ἐπάνοδο τῆς ψυχῆς στήν κατάσταση τῆς ὑγείας, δέν ἀποσκοπεῖ στό νά γίνη ἡ ψυχή ἀνδρεία ἀλλά παρακινεῖ τούς ἄνδρες νά ζοῦν καί νά κινοῦνται πρός τήν ἀντίθετη κατεύθυνση. Ἀντί νά τούς ἐνισχύη ψυχικά αὐξάνοντας τήν ἀντοχή τους στό νά βαστάζουν τίς εὐθῦνες ἀνθρώπων καί κυρίως τῶν γυναικῶν τους, τούς ὑποθάλπει τίς ψυχικές ἀδυναμίες τους μέ ἀποτέλεσμα ἡ ψυχή τους νά καταντᾶ ἀκόμη περισσότερο γυναικώδης. Γι’ αὐτό καί ἡ ὁμοφυλοφιλία βρίσκει πρόσφορο ἔδαφος σέ ἀνθρώπους ψυχικά ἀδύναμους μέ ἔντονα ψυχολογικά προβλήματα, καταρρακωμένες ψυχικές ἀντιστάσεις ἀλλά καί πολλά ἄλλα παρεπόμενα...

ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ, ΔΥΟ ΟΔΗΓΙΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Τό γεγονός, λοιπόν, τῆς Πτώσεως κατήντησε τό ἀνθρώπινο γένος νά συμπεριφέρεται μέ δύο διαφορετικούς τρόπους -ἕναν ἀνδρικό καί ἕναν γυναικεῖο- πρᾶγμα τό ὁποῖο "ἀναγκάζει" τόν Θεό νά δώση δύο εἰδῶν ὁδηγίες, διαφορετικές μεταξύ τους: ἕνα εἶδος ὁδηγιῶν στόν Ἀδάμ καί ἕνα ἄλλο εἶδος στήν Εὔα.

Ὁ Ἀδάμ, καλεῖται πλέον νά δραστηριοποιηθεῖ στό πεδίο τῆς κοινωνίας καί ἐπικοινωνίας μέ τήν Εὔα. Καλεῖται νά ἀναλάβη ἡγετικό ρόλο γιατί σ’ αὐτόν τόν τομέα ὑστέρησε σοβαρά καί ἔγινε ἀπό τή μεριά του πρόξενος τῆς Πτώσεως. Ἡ Εὔα, καλεῖται νά συστείλη τήν ἐνεργητικότητά της στους τομεῖς πού πρέπει νά ἐνεργοποιηθῆ ὁ Ἀδάμ καί νά κάνη βήματα πρός τά πίσω ὑπακούοντας, γιατί ὅσο ἐκείνη ἡγεμονεύει ὁ Ἀδάμ θά παραμένη ἀνάπηρος ψυχικά καί δέν θά μπορῆ νά τῆς προσφέρη τή βοήθεια καί τή στήριξη πού αὐτή χρειάζεται, ἀλλά καί ἐκείνη δέν θά βοηθηθῆ ἀπό τήν αὔξηση τῆς ἡγεμονικότητός της, διότι μέ αὐτήν τήν αὔξηση δέν θά ἔχη τήν δυνατότητα νά τιθασεύση τίς ἄτακτες κινήσεις τῆς ψυχῆς της.

Ἡ ἄσκηση τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας γιά νά ἐπιτύχουν τήν ὁλοκλήρωσή τους, δηλαδή τήν ψυχική τους ὑγεία, μεταφέρεται πλέον στόν γάμο. Σέ μία σχέση, πού εὐλογεῖ ὁ Θεός καί παρακολουθεῖ ἀδιάκοπα. Μέσα στήν σχέση τοῦ γάμου ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναῖκα θά κάνουν τήν «ἀντίδοση τῶν ἰδιωμάτων» τους, ὅπως ὁρίζει ἡ θεολογική γλώσσα γιά τή σχέση τῆς ἀνθρωπίνης και τῆς Θείας φύσεως στό Πρόσωπο τοῦ Θεοῦ Λόγου.

Ὁ Θεός Λόγος μετέδωσε στήν ἀνθρώπινη φύση Του ἰδιώματα τῆς Θείας φύσεως καί ἡ ἀνθρώπινη φύση Του μετέδωσε στήν Θεία Του φύση τά ἰδιώματα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς Του.

Αὐτή «ἡ ἀντίδοση τῶν ἰδιωμάτων» πρέπει νά γίνη καί μεταξύ τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας στό μυστήριο τοῦ γάμου. Ὁ ἄνδρας πρέπει νά μεταδώση στήν γυναῖκα του τίς ὑγιεῖς ἰδιότητες πού διατήρησε ἀπό τήν ἑνιαία ἀνθρώπινη φύση καί νά προσλάβη ἀπό τήν γυναῖκα του τίς ὑγιεῖς ἰδιότητες πού διετήρησε ἐκείνη ἀπό τήν ἑνιαία ἀνθρώπινη ψυχή. Αὐτό ἐκφράζει καί ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος ὅταν γράφει γιά τό μυστήριο τοῦ γάμου: «Τό μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγώ δέ λέγω εἰς Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν». Αὐτό πού ἔκαμε ὁ Θεός μέ τήν ἀνθρώπινη φύση μας καί τῆς μετέδωσε ἰδιότητες τοῦ Ἑαυτοῦ Του προσλαμβάνοντας καί Ἐκεῖνος τίς δικές μας ἰδιότητες ὥστε νά μᾶς θεραπεύση καί νά ἑνωθῆ μαζί μας, αὐτό τό ἴδιο πρέπει νά ἐπαναλάβη καί τό ἀνδρόγυνο ὥστε νά ἀποκατασταθῆ ἡ ψυχική ὑγεία τοῦ καθενός καί νά ἑνωθοῦν πραγματικά μεταξύ τους.

Στό ἑπόμενο τεῦχος, σύν Θεῷ θά ἐπιχειρήσουμε νά προσεγγίσουμε περισσότερο τίς ὀδηγίες τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου πρός τό ἀνδρόγυνο γιά νά φωτισθῆ περισσότερο ἡ παθολογία τῆς ἀνδρικῆς καί τῆς γυναικείας συμπεριφορᾶς.

-------------------------------------------------------------

(πηγή: Περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία» τεύχος 31)

ΑΝΔΡΙΚΗ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ

(π. Βασίλειος Βολουδάκης)

Στά τρία τελευταῖα τεύχη τοῦ περιοδικοῦ μας ἔχουμε ἀρχίσει μιά ἀσυνήθιστη συζήτηση. Προσπαθοῦμε μέ τή βοήθεια τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως νά προσεγγίσουμε τήν ψυχική κατάσταση τῶν Πρωτοπλάστων πρίν ἀπό τήν Πτώση τους καί τήν Ἐξορία τους ἀπό τόν Παράδεισο. Καί αὐτό τό ἐπιχειροῦμε γιά νά ἀποδείξουμε πώς οἱ διαφορές ἀνάμεσα στήν ἀνδρική καί τή γυναικεία ψυχολογία, πού συντάραξαν καί συνταράσσουν τήν ἰσορροπία τῆς ἀνθρωπότητος, δέν ὀφείλονται στήν ἀρχική κατασκευή τῶν Πρωτοπλάστων ἀπό τόν Θεό ἀλλά στόν τρόπο πού λειτούργησαν αὐτοί οἱ δύο πρώτοι ἄνθρωποι τήν ἀνθρώπινη φύση τους.

Αὐτό τό συμπέρασμα, πιστεύουμε, πώς ἔχει ἀποφασιστική σημασία διότι ἐξηγεῖ στόν σύγχρονο ἄνθρωπο ὅτι οἱ ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ πρός τόν Ἀδάμ καί τήν Εύα δέν εἶναι ὁδηγίες ρατσιστικές, μέ σκοπό νά εὐνοήσουν τόν Ἀδάμ εἰς βάρος τῆς Εὔας, ἀλλά ὁδηγίες θεραπευτικές, πού ἀποσκοποῦν νά θεραπεύσουν τά ψυχικά τραύματα, τά ὁποῖα προξενήθηκαν καί συνεχῶς ἀναπαράγονται ἐξ αἰτίας τοῦ διχασμοῦ τῆς ἑνιαίας ἀνθρωπίνης φύσεως σέ δύο ἐλαττωματικές ὑπάρξεις, πού ἐπεκράτησε νά ἀποκαλοῦνται φῦλα.

Ἡ συζήτηση, πού κάνουμε, ἔχει ἰδιαίτερη σημασία στήν ἐποχή μας, γιατί σήμερα -ὅσο ποτέ ἄλλοτε- παρεξηγοῦνται οἱ ὁδηγίες τῶν ἁγίων Πατέρων μας ἀλλά καί τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἐπειδή ἀναφέρονται κατ’ ἐξοχήν στήν μετά τήν Πτώση κατάσταση τῶν ἀνδρῶν καί τῶν γυναικῶν χωρίς νά γίνεται ἀναλυτική ἀναδρομή στήν ἀρχική κατασκευή τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι, ἀκόμη καί ὁ Ἅγ. Ἀπόστολος Παῦλος χαρακτηρίζεται ἀπό τούς ἀμυήτους «μισογύνης»(!) καί σύνολη ἡ ἁγιοπατερική διδασκαλία θεωρεῖται ὡς πρός τό προκείμενο θέμα «ἀναχρονιστική»! Δέν εἶναι δέ λίγοι καί οἱ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι, παρασυρόμενοι ἀπό τήν ἐπικρατήσασα παρανόηση, συζητοῦν τήν... τροποποίηση τῶν ὁδηγιῶν τῆς Ἐκκλησίας πρός τά δύο φύλα μέ ἀποκορύφωμα τήν υἱοθέτηση τῆς ἱερωσύνης τῶν γυναικῶν!

Κυρίαρχο, λοιπόν, στοιχεῖο τῆς συζητήσεώς μας εἶναι ἡ διακήρυξη πώς ὁ Ἀδάμ καί ἡ γυναῖκα του λειτούργησαν τήν ἀνθρώπινη φύση τους μέσα στόν Παράδεισο μέ διαφορετικό τρόπο ἐνῶ οἱ ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ «φιλοδοξοῦσαν» νά καμαρώσουν τό Πρωτόπλαστο ζευγάρι ἑνωμένο, μέ ἕνα φρόνημα, μιά ἀπόφαση, μιά ἐνέργεια.

Ὁ Θεός ἤθελε καί θέλει τά παιδιά Του νά Τοῦ μοιάσουν. Καί ὅπως τά Τρία Πρόσωπα τῆς Θεότητος ἀπό κοινοῦ ἐνεργοῦν ἔτσι ἤθελε καί θέλει καί τά παιδά Του, πού πλάσθηκαν «κατ’ εἰκόνα» Του, ὄχι μόνο ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα ἀλλά ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα, νά ἐνεργοῦν ἀπό κοινοῦ καί ὄχι ὁ καθένας μέ τήν ἰδιοτροπία του.

Οἱ Πρωτόπλαστοι δέν τό πρόσεξαν αὐτό καί ἄφησε ὁ ἕνας τόν ἄλλον στόν ρεμβασμό του. Αὐτό ἦταν τό πρῶτο βῆμα γιά νά ἀπομακρυνθοῦν μεταξύ τους. Καί αὐτό τό βῆμα, ὅπως καί τά ἑπόμενα τούς ἀπομάκρυναν καί ἀπό τόν Θεό. Αὐτό τό βῆμα ἔγινε ἡ ἀρχή γιά νά διαφοροποιηθῆ ἡ ἀνθρώπινη ψυχολογία σέ ἀνδρική καί σέ γυναικεία.

Τό δεύτερο βῆμα ἦταν νά χάση ὁ Ἀδάμ τήν ἐποπτεία τῆς γυναίκας του καί νά ἀσχολῆται μέ τή λοιπή κτίση. Παρατηροῦμε πώς κατά τό στάδιο αὐτό δέν τοῦ εἶναι ἀναγκαία ἡ σχέση του μέ τή γυναῖκα του ἀλλά αἰσθάνεται καλά μόνος του καί ἀρχίζει νά αὐτονομεῖται. Ἀπό τήν ἄλλη μεριά ἡ γυναῖκα του δέν μπόρεσε μόνη, χωρίς ἐπικοινωνία. Νοιώθει ἀνάγκη της νά ἀναφερθῆ στόν ἄνδρα της ἀλλά αὐτός ἔχει ἐστιάσει ἀλλοῦ τήν προσοχή του.

Φαίνεται πώς «τό δένδρον της Γνώσεως» γίνεται τελικά ζυγαριά πού μετράει τίς δύο διαφορετικές διαθέσεις: Ὁ Ἀδάμ πλησιάζει τό «Δένδρο» καί ἐστιάζει σ’ αὐτό τήν προσοχή του. Ὁ ἅγιος Νεκτάριος μᾶς ἐξηγεῖ πώς «ἡ ἐξερεύνησις τῆς ὡραιότητος τῶν καρπῶν τοῦ ἀπηγορευμένου δένδρου, ἦν σημεῖον τῶν γηίνων φρονημάτων· ἀπό τῆς προσβλέψεως πρός τό δένδρον ἡ πτῶσις τοῦ Ἀδάμ ἦτο ἤδη γεγονός παρεπόμενον. Ὁ διάβολος προέτρεψε τόν ἤδη ὑπό τήν σκιάν τοῦ δένδρου καθήμενον ἄνθρωπον καί γλιχόμενον τῶν καρπῶν αὐτοῦ. Ἐάν ὁ ἄνθρωπος δέν ἠτένιζεν πρός τό δένδρον δέν ἡττᾶτο ὑπό τοῦ διαβόλου· ἡ ἐνατένισις ἐπέφερε τήν πτώσιν, ὥστε οὐχί ἡ ἠθική αὐτοῦ ἀδυναμία ἤ ἀτέλειά τίς ἐπέφερε τήν πτῶσιν καί τήν πλάνην, ἀλλ’ ἡ ἀμέλεια πρός τό ὑψηλόν αὐτοῦ καθῆκον»1. Ἀντιθέτως, ἡ γυναῖκα πλησιάζει τό «Δένδρον» σάν μέσον καί ἀφορμή γιά νά προσελκύση τήν πρός αὐτήν προσοχή τοῦ ἄνδρα της. Μέ τό νά ἀσχοληθῆ μέ τό «Δένδρον» ἐπιτυγχάνει δύο πράγματα: Πρῶτον συνομιλεῖ μέ τό φίδι (οὐσιαστικά μέ τόν διάβολο πού κρύβεται στό φίδι) καί ἱκανοποιεῖ τήν ἀνάγκη της γιά ἐπικοινωνία. Ἐπικοινωνεῖ, ὅμως, γιά νά ἀποκτήση ἐμπειρία γιά ἕνα θέμα πού θά τήν φέρη σέ ἐπικοινωνία μέ τόν ἄνδρα της. Ἀποκτᾶ ἐμπειρία γιά νά ἐπιστρέψη σ’ αὐτόν.

Τά πράγματα ὅμως δέν εἶναι τόσο εἰδυλλιακά, ὅσο τά φαντάσθηκε ἡ Γυναίκα, γιατί ἤδη ἔχουν ἀρχίσει καί οἱ δύο τό τρίτο κατηφορικό τους βῆμα: Ἡ μέν Γυναίκα ἐπιστρέφει στόν Ἄνδρα της, ἀφοῦ ἔχει γευθεῖ τήν παρακοή, ἀφοῦ ἔχει αὐθαιρετήσει, τόν πλησιάζει, ὅμως, πλέον μέ ὑπεροχή, σάν δασκάλα, μέ τήν ἀνασφάλεια τοῦ ἀνθρώπου πού θέλει νά ἐπιβληθῆ γιατί βλέπει πώς ὁ ἄνθρωπός της ἀπομακρύνεται ἀπ’ αὐτήν, ἔχει φύγει ἀπό τή θέση του, πού ἦταν ἡ προσήλωσή του στόν Θεό καί δι’ Αὐτοῦ στή Γυναίκα του καί νοιώθει σαλευμένη καί ἀνασφαλής. Ὁ δέ Ἀδάμ δέχεται τό δασκάλεμα τῆς Γυναίκας του, ἀφοῦ ἔχει χάσει τό Θεό ὡς «Κεφαλή» του, ἀνταποκρίνεται σάν μαθητούδι καί ὄχι ὡς ἰσάξιός της καί γεύεται καί κεῖνος τήν παρακοή.

Ἔχουν πιά ὁλοκληρωθεῖ οἱ προϋποθέσεις γιά τό τέταρτο βῆμα. Αὐτό τό κατρακυλοῦν μετά τήν Πτώση καί πρίν ἀπό τήν Ἐξορία τους ἀπό τόν Παράδεισο, ὅταν πιά ὁ Θεός προσπαθεῖ νά ἐπικοινωνήση μαζί τους, ἀφοῦ ἐκεῖνοι ἔχουν ὁλότελα στρέψει τήν προσοχή τους ἀλλοῦ. Τούς φωνάζει. Φωνάζει τόν Ἀδάμ μέ χαρακτηριστικό τρόπο: «Ἀδάμ ποῦ εἶ;». Τόν ξυπνάει ἀπό τόν λήθαργο καί τοῦ ἐπισημαίνει ὅτι ἔχει φύγει ἀπό τήν θέση του. Τότε ὁ Ἀδάμ ὁλοκληρώνει τήν ἀποστασιοποίησή του ἀπό τή Γυναῖκα του. Μέ τήν ἀπάντησή του «ἡ γυνή ἥν ἔδωκας μετ’ ἐμοῦ, αὕτη μοι ἔδωκεν ἀπό τοῦ ξύλου, καί ἔφαγον» φανερώνει τήν ἀνυπαρξία πραγματικῆς σχέσεως μέ αὐτήν. Μέ τή σειρά της ἡ Γυναίκα του ἐπιρρίπτει τίς εὐθύνες στό φίδι, τό ὁποῖο, ὅμως, λίγο πρίν μέ προθυμία πλησίασε καί στό ὁποῖο ἀπεκάλυψε «χαρτί καί καλαμάρι», ὅλα τά μυστικά πού εἶχε μέ τόν Θεό καί τόν Ἄνδρα της.

Αὐτή εἶναι ἡ κατηφορική πορεία τῶν Πρωτοπλάστων πρίν δεχθοῦν τίς γνωστές σέ ὅλους μας θεραπευτικές ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ οἱ ὁποῖες ἀποσκοποῦν στό νά τούς ξανασμίξουν μεταξύ τους καί μέ τόν Θεό.

Ὁ Θεός ποθεῖ καί ἐργάζεται νά ἐπανενώση τήν ἀνθρώπινη ψυχή γιατί ἔπλασε μία ψυχή. Τήν ἀδιαίρετη καί ἀταλάντευτη ἀνθρώπινη ψυχή. Ὅμως οἱ ἀρχικοί διαχειριστές της μέ τά καμώματά τους τήν δίχασαν. Ἔτσι μέ τήν Πτώση τῶν Πρωτοπλάστων ἡ ἀνθρωπότητα ἔχει πλέον δύο ψυχοσυνθέσεις: ἀνδρική καί γυναικεία. Οἱ μέν ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ ἔχουν στό ἑξῆς τίς ροπές τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ Ἀδάμ, οἱ δέ ἀπόγονοι τῆς Εὔας ἔχουν τίς ροπές τῆς συμπεριφορᾶς τῆς Εὔας.

Ἀπό τήν ἀνάγνωση τῆς διηγήσεως τῆς Γενέσεως διαπιστώνουμε ὅτι οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ, οἱ ἄνδρες, ἔχουμε μέν μιά σταθερότητα, δέν ἐπηρεαζόμαστε εὔκολα ἀπό τρίτους, ἡ λογική μας κυριαρχεῖ ἀλλά ἔχουμε αἰσθητά μειωμένο ὁρίζοντα στήν ἐπικοινωνία μας καί γι’ αὐτό ἐμφανίζουμε σκληροκαρδία καί ταυτόχρονα ὑποχωρητικότητα στή γυναῖκα μας σέ στιγμές πού ἀπαιτεῖται σταθερότητα καί ἀποφασιστικότητα, ἑνῶ δείχνουμε ἀδιαλλαξία ἐκεῖ πού ἀπαιτεῖται συμφωνία καί συγκατάβαση. Ἀρνούμεθα τό ρόλο τῆς «κεφαλῆς», τήν ἀνάληψη τῆς εὐθύνης ἀνθρώπων γιατί νομίζουμε πώς αὐτό μᾶς κουράζει, ἐνῶ, ἀντίθετα, ὁ ρόλος αὐτός εἶναι πού μᾶς γιατρεύει τά κουσούρια τῆς Πτώσεως καί μάς ἀνδρώνει.

Ἀπό τήν ἄλλη μεριά οἱ γυναῖκες ἔχουν πλούσια καρδιά ἀλλά ξεκάρφωτη, ἔτοιμη νά τήν προσφέρουν στόν πρῶτο πλειοδότη. Ἔχουν ἄφθονα αἰσθήματα ἀλλά τούς λείπει ἡ σταθερότητα. Τή λογική τους κατευθύνει τό συναίσθημα καί ἐνῶ ἐπηρεάζονται εὔκολα -ἰδίως ὅταν μεσολαβοῦν κοπλιμέντα- ἀναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, πού, τελικά, ζημιώνουν καί αὐτές καί τούς ἄνδρες τους. Ζητοῦν τήν ἐπικοινωνία καί γι’ αὐτήν πολλές φορές θυσιάζουν τά πάντα. Ὕστερα, ὅμως, καταλαβαίνουν πώς ὅλων τῶν εἰδῶν οἱ ἐπικοινωνίες δέν ἔχουν «ψωμί», ἀλλά τότε εἶναι ἤδη ἀργά.

Ἡ ἀνδρική καί ἡ γυναικεία ψυχολογία ἔχουν πολλές περιπλοκές καί περισσότερες ἡ γυναικεία. Γι' αὐτό, ὁ φακός τῆς ἐρεύνης μας πρέπει νά κάνη ἀκόμα ἀρκετά «ζούμ» στά κύρια σημεῖα ἀλλά καί στίς λεπτομέρειες.

(πηγή: Περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία» τεύχος 30)

Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΑ ΔΥΟ ΦΥΛΑ

 

(του π. Βασιλείου Βολουδάκη)

Ἡ διχοτόμηση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως σέ δύο φύλα δέν ἦταν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀλλά τό ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων. Τό ἀποτέλεσμα τῆς κακῆς συμπεριφορᾶς τους μέσα στόν Παράδεισο. Αὐτό τό ἀναπτύξαμε ἐκτενῶς στό προηγούμενο τεῦχος.

Οἱ Πρωτόπλαστοι πλάσθηκαν από τόν Θεό ἰσότιμοι μέ ἐξουσία νά ἄρχουν καί οἱ δύο ἐπί τῆς κτίσεως, χωρίς νά εἶναι ὁ ἕνας ἀνώτερος ἀπό τόν ἄλλον καί χωρίς νά κυριαρχῆ ὁ ἕνας πάνω στόν ἄλλον.

Γιά νά εὐτυχήσουν καί νά ἀξιοποιήσουν τούς ἑαυτούς τους ἔπρεπε νά διατηροῦν τήν ἑνότητα Θεός- Ἀδάμ-Γυνή-Θεός σέ μία κυκλική σχέση, πού καταργεῖ τήν ἀξιολογική κλίμακα, ὑπό τήν προϋπόθεση ὅτι ὁ Θεός θά ἀναγνωρίζεται ἀπό τό «ἄρσεν» καί το «θῆλυ» ἀδιάκοπα καί ἀταλάντευτα ὡς ὁ μόνος Ζωοδότης καί Παροχεύς κάθε ἀγαθοῦ ἀλλά καί ἡ συνεκτική Δύναμη πού ἑνώνει τούς δύο σέ μιά ἀδιάσπαστη ἑνότητα ἀγάπης καί συναντιλήψεως καί, πού μόνο Αὐτοῦ ἡ φωνή θά ἀναγνωρίζεται ὡς ρήματα Ζωῆς, Ἁλήθεια καί Γνώση.

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΕΩΣ ΔΙΚΟΠΟ ΜΑΧΑΙΡΙ

Ὁ Ἀδάμ καί ἡ γυναίκα του εἶχαν τήν μοναδική εὐλογία ἀλλά καί τήν τεράστια εὐθύνη νά διαχειρισθοῦν τούς ἑαυτούς τους ὅ¬πως αὐτοί ἤθελαν, ἀλλά εἶχαν προειδοποιηθεῖ πώς καμμιά, μά καμμιά διαχείριση τοῦ ἑαυτοῦ τους ἀλλιώτικη ἀπό τίς ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ δέν θά ἦταν ἱκανή νά τούς κρατήση στή ζωή καί στή μεταξύ τους ἀγάπη.

Οἱ Πρωτόπλαστοι παρεξήγησαν τό δικαίωμα τῆς αὐτοδιαθέσεως πού ἔλαβαν ἀπό τόν Θεό καί, ἀντί νά τό χρησιμοποιήσουν γιά νά παραδοθοῦν στίς ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ Πατέρα τους, πίστεψαν πώς ὑπάρχουν καί ἄλλες ἐκδοχές εὐτυχίας, πέρα ἀπό τίς ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ, τίς ὁποῖες ἐκδοχές εἴτε μποροῦν νά ἐπινοήσουν εἴτε νά τίς διδαχθοῦν ἀπό κάποιον ἄλλον. Μέσα στή σπουδή τους γιά αὐτοσχεδιασμούς ξέχασαν πώς δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἐφεύρη γιά τόν ἑαυτό του καί τόν συνάνθρωπό του τίποτε καλύτερο καί σπουδαιότερο ἀπό αὐτό πού ὁρίζει ὁ Πάνσοφος δημιουρ¬γός καί κατασκευαστής τοῦ ἀνθρώπου. Ξέχασαν πώς ὁ ἄνθρωπος δέν ἀξιοποιεῖται μέ τίς ὅποιες ἐπινοήσεις ἀλλά μόνο μέ τήν ἀφομοίωση τῶν ὁδηγιῶν τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐξομοίωσή του μέ τόν Θεό.

Σ’ αὐτή τήν πλάνη τούς βρῆκε ὁ διάβολος καί προθυμοποιήθηκε νά τούς διδάξη αὐτό πού ζητοῦσαν. Τή γνώση καί τήν εὐτυχία μέ κάποιον ἄλλο τρόπο καί ὄχι μέ τόν τρόπο πού τούς τά χορηγοῦσε ὁ Δημιουργός τους. Αὐτοί τόν ἄκουσαν καί τόν ὑπάκουσαν. Τό ἀποτέ- λεσμα ἦταν νά βροῦν ἀντί γιά γνώση, ἀπόγνωση· καί, ἀντί γιά εὐτυχία, ἔχθρα, μίσος καί ἀντιπαλότητα. Ἕνα μίσος ἀγεφύρωτο ἦταν τό μόνο «κέρδος» τοῦ ἐγχειρήματός τους καί τῆς προσπάθειάς τους νά πετύχουν γιά τούς ἑαυτούς τους κάτι... καλύτερο(!)

Δυστυχῶς, τό πάθημά τους αὐτό δέν ἔγινε μάθημα ἐπιστροφῆς στή Γνώση τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ μόνη πραγματικότητα, ἀλλά οἱ Πρωτό-πλαστοι συνέχισαν τούς αὐτοσχεδιασμούς καί τίς δικαιολογίες, ἐπι- νοοῦντες καί οἰκοδομοῦντες μέσα τους μιά δική τους λογική, σύμφωνα μέ τήν ὁποία γιά τίς κακές ἐπιλογές τους ἔφταιγε κάποιος ἄλλος καί, περισσότερο ἀπό ὅλους, ὁ Θεός!

Μ’ αὐτές τίς «ἐπινοήσεις», ἡ πρώτη Πτώση τους ἔγινε πιά «κατρακύλα»(!) καί ἐπαυξάνεται συνεχῶς καί κορυφώνεται στίς μέρες μας μέ ἀπίστευτες διακηρύξεις, ὅπως π.χ. ὅτι ἀκόμη καί γιά τίς ἐγκληματικές μας πράξεις δέν φταῖμε ἐμεῖς ἀλλά τά... κύτταρα πού κληρονομήσαμε ἀπό τούς γονεῖς μας!

ΤΟ ΨΥΧΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΟΥ ΑΔΑΜ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΑΣ

Ὁ Θεός δέν ἄφησε τούς Πρωτοπλάστους νά ἐξοντωθοῦν ἀπό τό μεταξύ τους μίσος, ἀλλά ἔσπευσε νά τούς ἐπισημάνη τίς ἀλλοιώσεις πού εἶχε ὑποστεῖ ἡ ψυχοσύνθεσή τους ἀπό τήν αὐθαίρετη ἐπιλογή τους καί νά τούς χορηγήση τά κατάλληλα ψυχικά φάρμακα.

Ἀπό τή συμπεριφορά τῶν Πρωτοπλάστων πρό τῆς ὁριστικῆς πτώσεώς τους ἀλλά καί ἀπό τίς θεραπευτικές συμβουλές τοῦ Θεοῦ πρός τον Ἀδάμ καί τή γυναῖκα του μετά τήν πτώση τους μποροῦμε νά συνθέσουμε τό ψυχογράφημά τους καί νά τό ἀξιοποιήσουμε καί μεῖς, ὁ καθένας μας, γιά τή διάγνωση τῶν κακώσεων τῆς ψυχῆς μας.

Ἀπό τή συμπεριφορά τους, λοιπόν, ὅπως τήν περιγράφει τό Βιβλίο τῆς Γενέσεως ἀλλά καί ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος, διαπιστώνουμε πώς οἱ Πρωτόπλαστοι δέν λειτούργησαν τήν ἀνθρώπινη φύση τους μέ τόν ἴδιο τρόπο ἀλλά ἐντελῶς διαφορετικά, ἐνῶ ἡ καταγωγή τους ἀπό τόν Θεό καί ἡ κατ’ εἰκόνα Του πλάση τους ὑπαγόρευαν πώς ἔπρεπε οἱ ἐνέργειές τους νά εἶναι κοινές -ὅπως τῆς Ἁγίας Τριάδος- καί τό φρόνημα τῆς ψυχῆς τους ἕνα.

Ἡ γυναῖκα, ὅμως, αὐτονομήθηκε ἀπό τόν Ἀδάμ καί, ἐνῶ ἕως ὅτου βρεῖ ἄλλον συνομιλητή γιά ἐπικοινωνία εἶχε προσήλωση στόν ἄνδρα της, μόλις παρουσιάσθηκε σ’ αὐτήν ἰδιαιτέρως ἄλλος συνομιλητής -ὁ διάβολος μέσα ἀπό τό τετραπέρατο φίδι- ξέχασε τόν ἄνδρα της καί τόν Θεό καί ἀφέθηκε στά θελκτικά λόγια τοῦ διαβόλου καί ἐν συνεχεία στή θέα τοῦ ἀπαγορευμένου δένδρου: «καί εἶδεν ἡ γυνή, ὅτι καλόν τό ξύλον εἰς βρώσιν καί ὅτι ἀρεστόν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν καί ὡραῖον τοῦ κατανοῆσαι καί λαβοῦσα ἀπό τοῦ καρποῦ αὐτοῦ ἔφαγε» (Γεν. 3, 6).

Ἡ γυναίκα προχώρησε σέ ἐμπειρία ξένη πρός τόν Θεό καί τόν ἄνδρα της. Κάνει βήματα μόνη της. Ἐνεργεῖ τήν ψυχή καί τό σῶμα της αὐτόνομα, ἀποκεκομμένη ἀπό τήν κυκλική σχέση, πού προείπαμε (Θεός- Ἀδάμ- Γυναίκα-Θεός) καί στή συνέχεια ἐπιστρέφει στή σχέση μέ τόν ἄνδρα της σάν ὁδηγός καί δάσκαλός του. Τόν παρακινεῖ νά ἀκολουθήση τά βήματά της καί νά ἔχη καί αὐτός τήν ἴδια μ’ αὐτήν ἐμπειρία: «Καί ἔδωκε καί τῷ ἀνδρί αὐτῆς μετ’ αὐτῆς καί ἔφαγον» (ὅ.ἀ.)

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ Ἀδάμ εἶχε προηγουμένως ἀδιαφορήσει στήν πρόταση τοῦ διαβόλου, πού τοῦ ἔγινε μέσα ἀπό τό φίδι: «Ἀδάμ οὐκ ἠπατήθη, ἡ δέ γυνή ἀπατηθεῖσα ἐν παραβάσει γέγονε» (α' Τιμ 2, 14). Δέν ἐξαπατήθηκε ἀπό τρίτους, ἐξαπατήθηκε, ὅμως, ἀπό τήν πρόταση τῆς γυναίκας του καί ἔχασε κάθε δύναμη ἀντιστάσεως ὥστε ξέχασε καί Αὐτόν τόν Ἴδιο τόν Θεό. Ὁ Ἀδάμ διακόπτει καί αὐτός τήν κυκλική σχέση καί ἐνεργεῖ τήν ψυχή καί τό σῶμα του ὡς ἐξάρτημα τῆς γυναίκας του καί ὄχι ὡς ἰσότιμο μέλος στή σχέση Θεός- Ἀδάμ- Γυναίκα- Θεός.

Ὁ διαφορετικός τρόπος ἐνεργείας Ἀδάμ καί γυναίκας στό γεγονός τοῦ Βιβλίου τή Γενέσεως, πού ἦταν καί ἡ πρώτη ἐνέργειά τους μετά τή δημιουργία τους, διχάζει τήν ἀνθρώπινη φύση σέ δύο ἐλαττωματικές ὑπάρξεις, οἱ ὁποίες καί σφραγίζουν τούς ἀπογόνους τους.

Στό ἐξῆς οἱ ἄνθρωποι πού ἔρχονται στή ζωή θά ἔχουν ἤ τήν ψυχοσύνθεση τοῦ Ἀδάμ ἤ τήν ψυχοσύνθεση τῆς Εὔας. Αὐτό εἶναι ἀναγκαῖο ἐπακόλουθο, ἐφ’ ὅσον ἡ ἀνθρώπινη φύση δέν εἶναι πιά ἑνιαία ἀλλά σπασμένη στά δύο.

Τά δύο πρόσωπα, Ἀδάμ καί Γυναῖκα, μέ τά ἰδιαίτερα ὑποστατικά ἰδιώματα, πού τούς ἔδωσε ὁ Θεός γιά νά μή συγχέωνται μεταξύ τους, μετατρέπονται λόγω τῆς κακῆς λειτουργίας τους σέ δύο ξεχωριστούς κόσμους, πού ὀνομάσθηκαν φύλα. Τώρα πιά δέν μετέχουν μέ τήν ἴδια ψυχολογία στήν ἀνθρώπινη φύση ἀλλά ὁ ἕνας ἔχει διαφοροποιηθεῖ ἀπό τόν ἄλλον μέ τήν ἀνδρική ἤ τήν γυναικεία ψυχολογία.

Τώρα πιά δέν κάνουμε λόγο γιά ἄνδρα ἤ γυναῖκα ὡς φορέων τῆς ἑνιαίας ἀνθρωπίνης φύσεως ἀλλά ὡς δύο ξεχωριστῶν φύλων πού ἔχουν μεταξύ τους χαώδεις διαφορές.

ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΑΔΑΜ ΚΑΙ ΕΥΑΣ

Ὁ Θεός ἐπεμβαίνει θεραπευτικά στή διχοτομημένη ἀνθρώπινη φύση καί ματαιώνει τόν ἐκφυλισμό της μέ τό νά προσφέρη στόν Ἀδάμ καί στήν Εὔα ὅλα τά φάρμακα γιά τίς ψυχικές τους κακώσεις.

Πρῶτα τούς ἐνσπείρει ἔρωτα τοῦ ἑνός πρός τόν ἄλλον γιά νά τούς προσελκύση καί νά ἀποφευχθῆ ἡ τελειωτική καί τελεσίδικη διάσπασή τους. Κατόπιν, παραλαμβάνει καί τούς δύο καί διορθώνει τίς κακές ροπές τῆς ψυχῆς τους, πού, σάν δεύτερη φύση, ἔχουν διαμορφωθεῖ ἀπό τά ἐνεργήματα τῆς Πτώσεώς τους. Στόν Ἀδάμ ὁρίζει νά γίνη «κεφαλή τῆς γυναικός», ὄχι γιά νά κάνη “τοῦ κεφαλιοῦ του”, ἀλλά γιά νά ἔχη Κεφαλή του τόν Θεό, τήν Πηγή τῆς Ζωῆς τῆς κυκλικῆς σχέσεως, πού προείπαμε. Στή δέ γυναῖκα ὁρίζει νά ἔχη στραμμένη τήν προσοχή της πρός τόν ἄνδρα της: «Πρός τόν ἄνδρα σου ἡ ἀποστροφή σου καί αὐτός σοῦ κυριεύσει» (Γεν. 3,16), γιά νά προφυλαχθῆ ἀπό τήν προδιάθεσή της νά παρασύρεται καί νά ἐπηρεάζεται εὔκολα ἀλλά καί γιά νά μετέχη, διά τῆς σχέσεώς της μέ τόν ἄνδρα της, στήν ὄντως Κεφαλή, πού εἶναι ὁ Θεός.

Οἱ ὁδηγίες αὐτές παρεξηγήθηκαν ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἀπό τότε μέχρι σήμερα καί γι’ αὐτό εἶναι λίγοι οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν ὠφεληθεῖ ἀπό αὐτές.

Πολλοί νομίζουν ὅτι οἱ ὁδηγίες αὐτές καλλιεργοῦν ἕνα ἰδιότυπο ρατσισμό μεταξύ ἀνδρῶν καί γυναικῶν, ὅμως ὁ Θεός ἀποσκοπεῖ μέ αὐτές τίς δηγίες νά ἀνδρώση τούς ἄνδρες ὥστε καί οἱ γυναίκες νά βρίσκουν σ’ αὐτούς στήριγμα καί ἀνάπαυση καί νά μήν αἰσθάνωνται τήν ἀνάγκη νά αὐτονομοῦνται γιά νά ἐπιβιώσουν ψυχολογικά.

Ὁ Θεός διέκρινε στή συμπεριφορά τοῦ Ἀδάμ μιά παθητική διάθεση καί μιά δουλική στάση ἀπέναντι στήν Εὔα καί γι’ αὐτό τοῦ ἐπισημαίνει ὅτι πρέπει νά γίνει «κεφαλή». Πρέπει νά ἀναλαμβάνη εὐθῦνες καί ὄχι νά ἐξαντλή τόν ἀνδρισμό του στή σεξουαλικότητά του ἤ στήν ἀσταμάτητη ἐργατικότητά του. Ἡ δουλική ὑποχωρητικότητα τῶν ἀνδρῶν πρός τίς γυναίκες τους ἔχει σάν συνέπεια νά νοιώθουν οἱ γυναίκες ἀνασφάλεια καί ἐν συνεχεία ἔλλειψη ἐκτιμήσεως γιά τούς ἄνδρες τους καί τότε οἱ ἄνδρες γιά νά ἀποκρούσουν τά αἰσθήματα μειονεκτικότητος ἀπέναντι στίς γυναίκες τους, ἀντί νά γίνουν «κεφαλή» γίνονται «ἀντράκια», μέ φωνές καί ἀγριάδες, ὁπότε ὁλοκληρώνεται ἡ ἀσυνεννοησία καί ἡ διάσταση.

Κατά τήν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων ὁ Ἀδάμ ἔκανε ἕνα βῆμα πίσω κσί ἡ Εὔα δύο βήματα μπροστά. Ἔτσι ἔχασε ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Οἱ ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ ὁρίζουν τώρα πιά πώς ὁ Ἀδάμ πρέπει νά κάνει ἕνα βῆμα μπροστά καί ἡ Εὔα δύο βήματα πίσω γιά νά ξανασυναντηθοῦν καί νά ἑνωθοῦν πραγματικά. Τό ἐπιπόλαιο μάτι, πού ἀγνοεῖ τήν προϊστορία, ἔχει τήν λανθασμένη ἰδέα πώς μέσα στήν Ἐκκλησία μέ τίς ὁδηγίες αὐτές τοῦ Θεοῦ οἱ γυναίκες ὑποβιβάζονται καί οἱ ἄνδρες ἀνυψώνονται. Αὐτή ἡ πλάνη ἔχει κυριαρχήσει μέσα στούς αἰῶνες. Γι’ αὐτό πρέπει νά προσθέσουμε καί ἄλλες πολλές ἐξηγήσεις ὥστε ἡ συζήτηση αὐτοῦ τοῦ θέματος νά μᾶς ἀποτοξινώση κάπως ἀπό τίς προκαταλήψεις μας καί νά προσεγγίσουμε μέ περισσότερη ἐμπιστοσύνη τίς θεραπευτικές ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ.

(πηγή: Περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία» τεύχος 29)

Η ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΩΝ ΧΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΕ ΔΥΟ ΦΥΛΑ

(του π. Βασιλείου Βολουδάκη)

Συνεχίζοντας μέ φόβο Θεοῦ καί πολλή προσοχή νά ἐμβαθύνουμε στή συσκιασμένη ἐξιστόρηση τῆς Ἁγίας Γραφῆς γιά τή δημιουργία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους διαπιστώνουμε πώς ἡ διχοτόμηση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως σέ δύο φύλα ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων καί ὄχι θέλημα καί εὐδοκία τοῦ Θεοῦ.

Αὐτό, ἴσως, ἠχεῖ παράξενα στά αὐτιά μας ἀλλά εἶναι πέρα γιά πέρα ἀληθινό καί γι’ αὐτό μᾶς προσφέρει τή δυνατότητα νά λύσουμε πολλά καί συσσωρευμένα προβλήματα, πάνω στά ὁποῖα προσκρούει καθημερινά ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων.

Ἄς συλλαβίσουμε, ὅμως, προσεκτικά τό κείμενο τῆς Γενέσεως γιά νά βεβαιωθοῦμε γιά τό ἀληθές τοῦ λόγου: «Καί εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ' εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ’ ὁμοίωσιν καί ἀρχέτωσαν τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καί τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καί τῶν κτηνῶν καί πάσης τῆς γῆς καί πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπί τῆς γῆς» (1, 26). Ἀπό τήν ἀνάγνωση τοῦ κειμένου αὐτοῦ διαπιστώνουμε ὅτι θέλημα καί εὐδοκία τοῦ Θεοῦ ἦταν ἡ δημιουργία ἀνθρωπίνων προσώπων ἰσοτίμων μεταξύ τους, τά ὁποῖα θά ἄρχουν ἀπό κοινοῦ σέ ὅλη τήν κτίση ἰσότιμα, χωρίς διάκριση ἀνωτέρου καί κατωτέρου.

Τό θέλημα αὐτό, ἡ εὐδοκία δηλαδή τοῦ Θεοῦ, ἔγινε πραγματικότητα: «Καί ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. Καί εὐλόγησεν αὐτούς ὁ Θεός λέγων αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε καί πληρώσατε τήν γῆν καί κυριεύσατε αὐτῆς καί ἄρχετε τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καί τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καί πάντων τῶν πτηνῶν καί πάσης τῆς γῆς καί πάντων τῶν ἑρπόντων ἐπί τῆς γῆς» (1, 27-28).

Τό ἀνθρώπινο γένος, λοιπόν, σύμφωνα μέ τό Ἱερό Κείμενο, πλάσθηκε κατ’ εἰκόνα Θεοῦ, ἀρχικά σέ δύο πρόσωπα, μέ τήν δυνατότητα αὐτά τά πρόσωπα νά αὐξηθοῦν καί νά πληθυνθοῦν στό μέλλον, πάντοτε, ὅμως, ἰσότιμα μεταξύ τους καί χωρίς διάκριση φύλου.

Ἡ ἀναφορά σέ «ἄρσεν» καί «θῆλυ» δέν ὑπονοεῖ διάκριση φύλων ἀλλά μόνο διάκριση προσώπων μέ ἰδιαίτερα ὑποστατικά ἰδιώματα, κατ’ εἰκόνα τῶν Θείων Προσώπων, τά ὁποῖα στεροῦνται φύλου καί διακρίνονται μόνο ἀπό τά ὑποστατικά ἰδιώματα Καθενός ἀπό Αὐτά.

Ἐξ ἄλλου κανείς δέν θά μποροῦσε νά ἰσχυρισθῆ ὅτι ὑπάρχει ἀνδρικό καί γυναικεῖο «κατ’ εἰκόνα»(!), ἀλλ' οὔτε νά ἐξηγήση τήν ταυτότητα τῶν ἐνεργειῶν καί τῶν διακονημάτων τοῦ Ἀδάμ καί τῆς γυναίκας (τό ὄνομα Εὔα δόθηκε μετά τήν πτώση) πρό τῆς πτώσεώς τους, δεδομένου ὅτι τό ἁγιογραφικό κείμενο καταγράφει τίς κοινές τους ἁρμοδιότητες ὁρίζοντας πώς ὁ Θεός ἀνέθεσε καί στούς δύο νά ἄρχουν ἐπί τῆς κτίσεως καί δέν ἀνέθεσε αὐτό μόνο στόν Ἀδάμ , κάτι τό ὁποῖο σαφῶς διαφοροποιεῖται μετά τήν πτώση τους.

Τό ὅτι δέν εἶναι εὐδοκία τοῦ Θεοῦ ἡ διχοτόμηση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους σέ φύλα ἀλλά παραχώρηση τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἀνόρθωση τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν πτώση τους, φαίνεται καί ἀπό τά λόγια τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου ἀλλά κυρίως ἀπό τά λόγια τοῦ Χριστοῦ. Ὁ μέν ἅγιος Ἀπόστολος μᾶς διακηρύσσει ὅτι «οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3, 28), ὁ δέ Κύριός μας εἶπε σαφῶς ὅτι οἱ ἄνθρωποι «ἐν γάρ τῇ ἀναστάσει ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ εἰσί» (Ματθ. 22, 30). Καί, βεβαίως, κανείς δέν μπορεῖ νά ἰσχυρισθή ὅτι οἱ Ἄγγελοι διακρίνονται σέ φύλα.

Ἡ πτώση τῶν πρωτοπλάστων ἔχει σάν συνέπεια τή διάσπαση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί τό ἀπειλεῖ μέ ἀφανισμό ἀλλά ὁ Θεός μέ τήν πανσοφία καί τή φιλανθρωπία Του δέν ἀφήνει τά πλάσματά Του νά ἐξοντωθοῦν καί νά χαθοῦν γιά πάντα. Γι’ αὐτό τούς ὁρίζει ξεχωριστά διακονήματα, κατάλληλα γιά τήν ψυχική κατάσταση τοῦ καθενός καί καθιστά ἐμφανῆ τή διαφορά τοῦ ψυχικού τους κόσμου καί στό σῶμα τους, ντύνοντας τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα μέ τούς «δερμάτινους χιτώνες», (Γεν. 3, 21) οἱ ὁποῖοι εἶναι προσωρινοί, μόνο γιά τήν ἐπίγεια ζωή καί ἔχουν ἐπάνω τους τά χαρακτηριστικά τοῦ φύλου, μέσω τοῦ ὁποίου θά πραγματώσουν ἐπί τῆς γῆς τό ἀναλογοῦν σ’ αὐτούς διακόνημα.

Οἱ «δερμάτινοι χιτῶνες» δέν εἶναι αὐτό καθ’ ἑαυτό τό σῶμα μας ἀλλά το φθαρτόν τοῦ σώματός μας, μέ τό ὁποῖο, σύν τοῖς ἄλλοις, γίνονται πράξη καί τά πάθη τῆς ψυχῆς μας καί γι’ αὐτούς τούς «δερμάτινους χιτῶνες» ὁμιλεῖ ὁ άγιος Παῦλος λέγοντάς μας «νεκρώσατε οὖν τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς», τά ὁποῖα οὕτως ἤ ἄλλως θά παύσουν μετά θάνατον νά ὑπάρχουν, δηλαδή τά μέλη ἐκεῖνα μέ τά ὁποῖα ἐπιτελοῦμε «πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν» (Κολ. 3, 5). Τά μέλη αὐτά πρέπει νά νεκρωθοῦν ἀπ' αὐτή τή ζωή γιατί ὁπωσδήποτε θά καταργηθοῦν μέ τόν θάνατόν μας: «Τά βρώματα τῇ κοιλίᾳ καί ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν· ὁ δέ Θεός καί ταύτην καί ταῦτα καταργήσει» (Α΄ Κορ. 3, 13).

Καί αὐτή ἡ κατάργηση σηματοδοτεῖ καί τήν κατάργηση τῶν φύλων. Ὁριστικά καί ἀμετάκλητα μέ τόν θάνατό μας.

Μέ τούς «δερμάτινους χιτῶνες», λοιπόν, μετά τήν πτώση, ἐμφανίζεται γιά πρώτη φορά τό ἀνθρώπινο γένος διχοτομημένο, ὡς δύο φύλα καί ἔτσι ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα διαιώνισαν αὐτή τή διχοτόμηση, ἡ ὁποία θά διαρκῆ μέχρι τή συντέλεια τοῦ κόσμου.

Δυστυχώς, ὁ χριστιανικός κόσμος δέν ἔχει ἐπικεντρώσει τήν προσοχή του στό γεγονός ὅτι ἡ διάκριση τῶν φύλων εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως καί θεωρεῖ ὅτι ἐξ ἀρχῆς ὁ Θεός δημιούργησε δύο φύλα καί θέλημά Του εἶναι ἡ εἰς τούς αἰῶνες ὕπαρξη δύο φύλων.

Ἡ ἀπροσεξία αὐτή παρατηρεῖται καί στόν Ὀρθόδοξο Χριστιανικό χῶρο μέ ἀποτέλεσμα τή δημιουργία πολλῶν ἐρωτηματικῶν ὡς πρός τό ποιό ἀπό τά δύο φύλα ἔχει ὑπεροχή, ποιό εἶναι ἀνώτερο καί ποιό κατώτερο μέ ἀποκορύφωμα τό ἐρώτημα τοῦ 20ου αἰῶνος ἄν ὁ Θεός εἶναι... ἄνδρας ἤ γυναῖκα!

Τό τραγικώτερο ὅλων δέν εἶναι τά ἐρωτήματα ἀλλά ἡ ἀδιάκοπη πάλη καί ὁ πόλεμος μεταξύ τῶν δύο φύλων, μέ ἀποτέλεσμα ἀντί τά δύο φύλα νά λειτουργήσουν ἑνωτικά γιά νά συναντηθοῦν στήν ἁγιότητα, πού εἶναι τό μοναδικό «φύλο» τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἐκδαπανῶνται στή φαγωμάρα, τή διαμάχη καί τήν ἀλληλοεξόντωση!

Ἡ σύγχυση στό θέμα αὐτό, δυστυχῶς καί ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας, μεταδόθηκε καί πολλαπλασιάσθηκε στούς κοσμικούς ἀνθρώπους μέ ἀποτέλεσμα νά πυροδοτεῖται στίς μέρες μας μιά σφοδρότερη σύγκρου¬ση, παρ’ ὅτι τό προσωπεῖο τῆς κοινωνίας μας δείχνει πώς ὁδεύει πρός μιά τάχα εἰρήνευση καί συνένωση ἀνδρῶν καί γυναικῶν.

Ἡ πυροδότηση μιᾶς, ἴσως, πρωτόγνωρης γιά τή σφοδρότητά της σύγκρουσης τῶν δύο φύλων ἐπιβεβαιώνεται καί μέ τό πολύκροτο καί πολυδιαβασμένο βιβλίο τῶν ἡμερῶν μας «Κώδικας Da Vinci» τοῦ Dan Brown, πού ἀναμασᾶ καί ἀναμοχλεύει ὅλη τήν πολεμική τοῦ παρελθόντος καί στό ὁποῖο, μεταξύ τῶν ἄλλων, διαβάζουμε πώς «ἡ δύναμη τοῦ θηλυκοῦ καί ἡ ἱκανότητά του νά δίνη ζωή ἦταν κάποτε ἱερές ἔννοιες, ὅμως στέκονταν ἐμπόδιο στήν ἐνίσχυση τοῦ ρόλου τῆς Ἐκκλησίας, πού κυριαρχοῦνταν ἀπό τούς ἄντρες καί ἔτσι τό ἱερό θηλυκό δαιμονοποιήθηκε καί χαρακτηρίσθηκε ἀκάθαρτο. Ἡ ἀνδροκρατούμενη κοινωνία, ὄχι ὁ Θεός, δημιούργησε τό μύθο τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, σύμφωνα μέ τον ὁποῖο ἡ Εὔα δαγκώνοντας τό Μῆλο τῆς Γνώσης, προκάλεσε τήν ἔκπτωση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀπό τόν Παράδεισο. Ἡ γυναίκα, κάποτε ἱερή δύναμη ζωῆς, μετατράπηκε σέ ἐχθρό τῶν ἀνθρώπων».

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς ἡ Ἐκκλησία πού γνωρίζει καί ἀναφέρει ὁ Brown εἶναι ἡ Ρωμαιοκαθολική, ἡ ὁποία ὄχι ἁπλῶς δέν πρόσεξε ἀλλά καί διέστρεψε τό νόημα τοῦ Βιβλίου τῆς Γενέσεως, μέ συνέπεια νά δαιμονοποι- ήση πράγματι τή γυναίκα προκειμένου νά προστατεύση τόν ἄνδρα!

Ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἀκολούθησε τόν Ρωμαιοκαθολικισμό στή διαστροφή, οὔτε θεωρεῖ ὑπεύθυνη τῆς πτώσεως μόνο τήν Εὔα. Ὡστόσο, δίνοντας ἔμφαση στή μεταπτωτική θεραπευτική τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου μέσω τῶν δύο φύλων, λησμονήσαμε ἐν τῷ μεταξύ ἐμεῖς οἱ πιστοί, κλῆρος καί λαός, ὅτι ἡ ἀρχική κατασκευή μας εἶναι ἑνιαία καί γι’ αὐτό πάψαμε νά ἀναζητοῦμε τά μυστικά πού κρύβει τό κάθε φύλο ἀλλά ἀσχολούμεθα ὁ καθένας μας μόνο μέ τό φύλο του, πολεμῶντας -συνειδητά ἤ ἀσυνείδητα- τό ἄλλο φύλο.

(πηγή: Περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία» τεύχος 28)

Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΩΝ

(του π. Βασιλείου Βολουδάκη)

Ἐκπληρώνοντας τήν ὑπόσχεσή μας νά ἀρχίσουμε «μιά σειρά ἄρθρων πού θά ἀποσκοποῦν στό νά κατανοηθῆ ἀπό τούς σημερινούς ἀνθρώπους κάπως καλύτερα τό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας μας ὡς πρός τά δύο φύλα» ἐπιχειροῦμε νά συζητήσουμε σήμερα ἕνα θέμα, πού, ὅπως πιστεύουμε, εἶναι ἀποφασιστικῆς σημασίας γιατί «κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον»: Τόν πόλεμο τῶν δύο φύλων.

Πότε ἄραγε ἄρχισε ὁ πόλεμος τῶν δύο φύλων;

Στό ἐρώτημα αὐτό δέν ἔχει δοθεῖ ἀκόμη ἡ σωστή ἀπάντηση καί γι’ αὐτό ταλανιζόμαστε αἰῶνες τώρα καί ἀντιδικοῦμε οἱ ἄνδρες μέ τίς γυναῖκες, εἴτε ἀνήκουμε σ’ αὐτούς πού πιστεύουν στήν Ἐκκλησία εἴτε ὄχι. Εἶναι, λοιπόν, ἀνάγκη μεγάλη νά βηματίσουμε προσεκτικά ἀναζητῶντας τή σωστή κατεύθυνση.

Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς ἀποκαλύπτει μέ συσκιασμένο τρόπο πώς ἡ σχέση τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας “στράβωσε” ἤδη ἀπό τότε πού ἦσαν μαζί στόν Παράδεισο, πρίν ἀπό τήν πτώση τους!

Ἀπό τό Βιβλίο τῆς Γενέσεως μαθαίνουμε ὅτι ὁ Ἀδάμ εὐθύς μετά τή δημιουργία τῆς Εὔας, μέ τό φωτισμό τοῦ Θεοῦ, ἀνεφώνησε: «τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστῶν μου καί σάρξ ἐκ τῆς σαρκός μου αὕτη κληθήσεται γυνή ὅτι ἐκ τοῦ ἀνδρός αὐτῆς ἐλήφθη αὕτη». Τά λόγια αὐτά δημιουργοῦν τήν ἐντύπωση πώς ὁ Ἀδάμ ὁδηγεῖται μέ σιγουριά στό νά ἀποκτήση ἀληθινή καί ἄρρηκτη σχέση μέ τήν γυναίκα του, ὅμως ἡ μετέπειτα συμπεριφορά του μᾶς φανερώνει πώς αὐτός ὁ ἴδιος ἔδωσε λάθος νόημα στά παραπάνω λόγια του, ἐπηρεασμένος ἀπό τή δόνηση τῆς ψυχολογίας του στή θέα ἑνός ἐντελῶς καινούργιου προσώπου.

Ἡ θέα τῆς γυναίκας, ἡ δημιουργία καί ὕπαρξη τῆς γυναίκας, δοκίμασε τόν Ἀδάμ καί τότε αὐτός φάνηκε κατώτερος ἀπό αὐτό πού τόν προώριζε ὁ Θεός. Ἀντί νά σταθῆ «ὡς Βασιλεύς τῆς κτίσεως» κάνοντας Βασίλισσα τή γυναίκα του μέσα σέ σχέση ἀπόλυτης κοινωνίας καί ἀγάπης, μιμούμενος τόν Θεῖο Δημιουργό του, ἔνοιωσε γι’ αὐτήν φόβο ἀνακατεμένον μέ κτητικότητα ἀλλά καί ἐξάρτηση ἀπ’ αὐτήν. Ἀπό τότε χάθηκε τό παιχνίδι. Αὐτή ἦταν ἡ ἀρχή τοῦ τέλους.

Ἡ γνωστή σέ ὅλους μας «πτώση τῶν πρωτοπλάστων» ἦταν πλέον ἀναμενόμενη, ἐφ’ ὅσον ἡ σχέση μας μέ τούς ἀνθρώπους εἶναι ἐκείνη πού προσδιορίζει καί τή σχέση μας μέ τόν Θεό.

Ὁ Ἀδάμ πρίν ἀπό τήν ὁριστική πτώση του ἔκανε βέβαια κάποιες προσπάθειες γιά νά «σταθῆ» ἐκεῖ πού τόν ἤθελε ὁ Θεός, ὥστε νά λειτουργήση σωστά ὁ ἴδιος καί νά ἀξιοποιήση τόν ἑαυτό του ἀλλά καί γιά νά λειτουργήση σωστά ἡ σχέση του μέ τήν Εὔα καί νά ζήση μαζί της μέ τρόπο παρόμοιο μέ αὐτόν πού σχετίζονται τά Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος μεταξύ τους. Γι’ αὐτό, ἀρχικά, ὅταν ὁ διάβολος τοῦ πρότεινε νά γνωρίση καί τό κακό, παράλληλα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, αὐτός δέν ἐξαπατήθηκε οὔτε ὑπέκυψε. Τήν προσπάθεια αὐτή τοῦ Ἀδάμ τήν περιγράφει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας: «Ἀδάμ οὐκ ἠπατήθη, ἡ δέ γυνή ἀπατηθεῖσα ἐν παραβάσει γέγονε» (Α' Τιμ. 2,14).

Ὅμως ἡ προσπάθεια δέν ἦταν ἀρκετή καί ἀποδείχθηκε τελικά πώς ἡ ψυχολογία τοῦ Ἀδάμ, ἀντί νά ἐνισχυθῆ ἀπό τό πρόσωπο τῆς γυναίκας του, κατέρρευσε στή σχέση του μέ τήν Εὔα. Κατέρρευσε, μπερδεμένος στήν κτητικότητά του, στό φόβο καί στήν παθιασμένη «ἀγάπη» του, πού δέν ἄργησε νά δείξη τό ἀληθινό της πρόσωπο καί νά μετασχηματισθῆ μέ τήν πρώτη δοκιμασία σέ ἀντιπαλότητα, ἀντιπάθεια καί ὀργή ἐναντίον τῆς γυναίκας του τέτοια, ὥστε νά ἐπιρρίψη σ’ αὐτήν ὅλες τίς εὐθῦνες τῆς πτώσεώς του, συμπεριλαμβάνοντας τέλος καί τόν Θεό στή λίστα τῶν... ἐνόχων! Τά λόγια τοῦ Ἀδάμ εἶναι ἐνδεικτικά: «Ἡ γυνή ἥν ἔδωκας μετ’ ἐμοῦ, αὕτη μοι ἔδωκεν ἀπό τοῦ ξύλου καί ἔφαγον» (Γεν. 2,13).

Ἡ δημιουργία τῆς Εὔας καί ἡ ἀποτυχημένη σχέση τοῦ Ἀδάμ μέ αὐτήν ἔδειξαν πώς ὁ δρόμος γιά νά μοιάσουμε στόν Θεό εἶναι μακρύς. Γιατί τό νά μοιάσουμε στό Θεό σημαίνει πώς πρωτίστως πρέπει νά Τοῦ μοιάσουμε στό πῶς σχετίζεται Ἐκείνος μέ τά Ὁμοούσιά Του Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Τελικά, γίνεται ὁλοφάνερο ὅτι παρανόησαν οἱ πρωτόπλαστοι τό «καθ’ ὁμοίωσιν» καί δέν κατάλαβαν πώς ἡ σχέση τους μέ τόν Θεό πραγματοποιεῖται μόνο μέ τήν τέλεια μεταξύ τους σχέση. Νόμισαν ὅτι μπορεῖ ὁ καθένας τους, τραβῶντας τό δικό του “αὐτιστικό” δρόμο, χωρισμένοι μεταξύ τους, νά ἑνωθοῦν μέ τόν Θεό. Σ’ αὐτήν τήν πλανεμένη “συμβίωση” τούς βρῆκε ὁ διάβολος καί τούς “ἕνωσε” μέ τό δικό του τρόπο στήν παρακοή, διαλύοντάς τους! Ὁμοίωση μέ τόν Θεό σημαίνει νά Τοῦ μοιάσουμε στόν χαρακτήρα καί στόν τρόπο πού Αὐτός σχετίζεται.

Ὁ Θεός Πατήρ δέν ἀνταγωνίζεται τόν Θεό Υἱό οὔτε τόν Θεό Ἅγιο Πνεῦμα. Δέν θεωρεῖ ὁ Ἕνας κατώτερο τόν Ἄλλο. Ἀντιθέτως ὁ Ἀδάμ θεώρησε τόν ἑαυτό του ἀνώτερο ἀπό τήν Εὔα ἐπειδή παρασύρθηκε ἀπό τό ρόλο πού τοῦ ἀνέθεσε ὁ Θεός. Ὅπως, ὅμως, δέν ὑπάρχει ἀνωτερότητα καί κατωτερότητα στά Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος ἔτσι δέν ὑπάρχει ἀνωτερότητα καί κατωτερότητα καί στά δύο ἀνθρώπινα φύλα. Στά πρόσωπα τῶν ἀνδρῶν καί τῶν γυναικῶν. Ὑπάρχει μόνο ἰδιαίτερος λειτουργικός ρόλος.

Πρέπει κάποτε νά καταλάβουμε ὅλοι μας, πώς ἡ ἔμμονη ἰδέα τῆς “ἀνωτερότητος” καί τῆς “κατωτερότητος”, στήν ὁποία αἰῶνες τώρα σκοντάφτουμε, εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀνθρώπινης μυωπίας, τοῦ φόβου καί τῆς ψυχικῆς ταραχῆς καί συνεπάγεται πάντοτε ἤ παθιασμένους ξεκάρφωτους ἔρωτες ἤ κομπλεξικές ἀντιπαλότητες. Ποτέ, ὅμως, ἀληθινή σχέση καί ἀγάπη.

Τό συμπέρασμα εἶναι πώς μέ τήν τελική πτώση τῶν Πρωτοπλάστων ἀποδείχθηκε πώς ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα εἶχαν ἀντιστρέψει τούς ρόλους τους. Ὁ Ἀδάμ φοβήθηκε τή γυναῖκα καί ἀπό τό φόβο του τή λάτρεψε. Δέν τήν ἀγάπησε. Τή λάτρεψε. Καί αὐτή ἔγινε τό τρομαγμένο ἀφεντικό του, γιατί γεμάτη ἀνασφάλειες ἀπό τίς εὐθῦνες πού τῆς ξεφόρτωσε καί χωρίς τή στήριξη τοῦ ἄνδρα της δέν μπόρεσε νά σταθῆ σωστά στό ρόλο καί στό διακόνημα, πού τῆς ἀνέθεσε ὁ Θεός. Ἔτσι σιγά σιγά «οἱ ἄνδρες γεγόνασι γυναῖκες καί οἱ γυναῖκες ἄνδρες». Αὐτό στήν ἐποχή μας εἶναι ξεφωνημένο σέ ὑπερθετικό βαθμό...

Ὁ δρόμος τῆς συζητήσεώς μας εἶναι μακρύς. Μόλις τώρα ἄρχισε. Κάθε ἀρχή εἶναι δύσκολη καί ἰδίως ἡ ἀρχή τῆς Ἀρχῆς. Καταλαβαίνω πώς περισσότερα προβλήματα δημιούργησα μέ κάποιες τοποθετήσεις μου ἀπό ὅσα προσπάθησα νά διασαφηνίσω. Ὅμως, ὅταν ἕνα σπίτι συγυρίζεται ὅλα τά ἔπιπλα εἶναι ἄνω κάτω. Γι’ αὐτό πρέπει ὅλοι μαζί νά συμπορευθοῦμε καί νά συνεχίσουμε καί σέ ἄλλα τεύχη τοῦ περιοδικοῦ μας τήν καταγραφή τοῦ χρονικοῦ τῶν δύο φύλων. Μᾶς χρειάζεται. Γιά νά δοῦμε τί στράβωσε καί πῶς αὐτό μπορεῖ νά ἰσιώση. (Συνεχίζεται)

(πηγή: Περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία», τεύχος 27)