(του π. Βασιλείου Βολουδάκη)
Ἐκπληρώνοντας τήν ὑπόσχεσή μας νά ἀρχίσουμε «μιά σειρά ἄρθρων πού θά ἀποσκοποῦν στό νά κατανοηθῆ ἀπό τούς σημερινούς ἀνθρώπους κάπως καλύτερα τό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας μας ὡς πρός τά δύο φύλα» ἐπιχειροῦμε νά συζητήσουμε σήμερα ἕνα θέμα, πού, ὅπως πιστεύουμε, εἶναι ἀποφασιστικῆς σημασίας γιατί «κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον»: Τόν πόλεμο τῶν δύο φύλων.
Πότε ἄραγε ἄρχισε ὁ πόλεμος τῶν δύο φύλων;
Στό ἐρώτημα αὐτό δέν ἔχει δοθεῖ ἀκόμη ἡ σωστή ἀπάντηση καί γι’ αὐτό ταλανιζόμαστε αἰῶνες τώρα καί ἀντιδικοῦμε οἱ ἄνδρες μέ τίς γυναῖκες, εἴτε ἀνήκουμε σ’ αὐτούς πού πιστεύουν στήν Ἐκκλησία εἴτε ὄχι. Εἶναι, λοιπόν, ἀνάγκη μεγάλη νά βηματίσουμε προσεκτικά ἀναζητῶντας τή σωστή κατεύθυνση.
Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς ἀποκαλύπτει μέ συσκιασμένο τρόπο πώς ἡ σχέση τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας “στράβωσε” ἤδη ἀπό τότε πού ἦσαν μαζί στόν Παράδεισο, πρίν ἀπό τήν πτώση τους!
Ἀπό τό Βιβλίο τῆς Γενέσεως μαθαίνουμε ὅτι ὁ Ἀδάμ εὐθύς μετά τή δημιουργία τῆς Εὔας, μέ τό φωτισμό τοῦ Θεοῦ, ἀνεφώνησε: «τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστῶν μου καί σάρξ ἐκ τῆς σαρκός μου αὕτη κληθήσεται γυνή ὅτι ἐκ τοῦ ἀνδρός αὐτῆς ἐλήφθη αὕτη». Τά λόγια αὐτά δημιουργοῦν τήν ἐντύπωση πώς ὁ Ἀδάμ ὁδηγεῖται μέ σιγουριά στό νά ἀποκτήση ἀληθινή καί ἄρρηκτη σχέση μέ τήν γυναίκα του, ὅμως ἡ μετέπειτα συμπεριφορά του μᾶς φανερώνει πώς αὐτός ὁ ἴδιος ἔδωσε λάθος νόημα στά παραπάνω λόγια του, ἐπηρεασμένος ἀπό τή δόνηση τῆς ψυχολογίας του στή θέα ἑνός ἐντελῶς καινούργιου προσώπου.
Ἡ θέα τῆς γυναίκας, ἡ δημιουργία καί ὕπαρξη τῆς γυναίκας, δοκίμασε τόν Ἀδάμ καί τότε αὐτός φάνηκε κατώτερος ἀπό αὐτό πού τόν προώριζε ὁ Θεός. Ἀντί νά σταθῆ «ὡς Βασιλεύς τῆς κτίσεως» κάνοντας Βασίλισσα τή γυναίκα του μέσα σέ σχέση ἀπόλυτης κοινωνίας καί ἀγάπης, μιμούμενος τόν Θεῖο Δημιουργό του, ἔνοιωσε γι’ αὐτήν φόβο ἀνακατεμένον μέ κτητικότητα ἀλλά καί ἐξάρτηση ἀπ’ αὐτήν. Ἀπό τότε χάθηκε τό παιχνίδι. Αὐτή ἦταν ἡ ἀρχή τοῦ τέλους.
Ἡ γνωστή σέ ὅλους μας «πτώση τῶν πρωτοπλάστων» ἦταν πλέον ἀναμενόμενη, ἐφ’ ὅσον ἡ σχέση μας μέ τούς ἀνθρώπους εἶναι ἐκείνη πού προσδιορίζει καί τή σχέση μας μέ τόν Θεό.
Ὁ Ἀδάμ πρίν ἀπό τήν ὁριστική πτώση του ἔκανε βέβαια κάποιες προσπάθειες γιά νά «σταθῆ» ἐκεῖ πού τόν ἤθελε ὁ Θεός, ὥστε νά λειτουργήση σωστά ὁ ἴδιος καί νά ἀξιοποιήση τόν ἑαυτό του ἀλλά καί γιά νά λειτουργήση σωστά ἡ σχέση του μέ τήν Εὔα καί νά ζήση μαζί της μέ τρόπο παρόμοιο μέ αὐτόν πού σχετίζονται τά Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος μεταξύ τους. Γι’ αὐτό, ἀρχικά, ὅταν ὁ διάβολος τοῦ πρότεινε νά γνωρίση καί τό κακό, παράλληλα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, αὐτός δέν ἐξαπατήθηκε οὔτε ὑπέκυψε. Τήν προσπάθεια αὐτή τοῦ Ἀδάμ τήν περιγράφει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας: «Ἀδάμ οὐκ ἠπατήθη, ἡ δέ γυνή ἀπατηθεῖσα ἐν παραβάσει γέγονε» (Α' Τιμ. 2,14).
Ὅμως ἡ προσπάθεια δέν ἦταν ἀρκετή καί ἀποδείχθηκε τελικά πώς ἡ ψυχολογία τοῦ Ἀδάμ, ἀντί νά ἐνισχυθῆ ἀπό τό πρόσωπο τῆς γυναίκας του, κατέρρευσε στή σχέση του μέ τήν Εὔα. Κατέρρευσε, μπερδεμένος στήν κτητικότητά του, στό φόβο καί στήν παθιασμένη «ἀγάπη» του, πού δέν ἄργησε νά δείξη τό ἀληθινό της πρόσωπο καί νά μετασχηματισθῆ μέ τήν πρώτη δοκιμασία σέ ἀντιπαλότητα, ἀντιπάθεια καί ὀργή ἐναντίον τῆς γυναίκας του τέτοια, ὥστε νά ἐπιρρίψη σ’ αὐτήν ὅλες τίς εὐθῦνες τῆς πτώσεώς του, συμπεριλαμβάνοντας τέλος καί τόν Θεό στή λίστα τῶν... ἐνόχων! Τά λόγια τοῦ Ἀδάμ εἶναι ἐνδεικτικά: «Ἡ γυνή ἥν ἔδωκας μετ’ ἐμοῦ, αὕτη μοι ἔδωκεν ἀπό τοῦ ξύλου καί ἔφαγον» (Γεν. 2,13).
Ἡ δημιουργία τῆς Εὔας καί ἡ ἀποτυχημένη σχέση τοῦ Ἀδάμ μέ αὐτήν ἔδειξαν πώς ὁ δρόμος γιά νά μοιάσουμε στόν Θεό εἶναι μακρύς. Γιατί τό νά μοιάσουμε στό Θεό σημαίνει πώς πρωτίστως πρέπει νά Τοῦ μοιάσουμε στό πῶς σχετίζεται Ἐκείνος μέ τά Ὁμοούσιά Του Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Τελικά, γίνεται ὁλοφάνερο ὅτι παρανόησαν οἱ πρωτόπλαστοι τό «καθ’ ὁμοίωσιν» καί δέν κατάλαβαν πώς ἡ σχέση τους μέ τόν Θεό πραγματοποιεῖται μόνο μέ τήν τέλεια μεταξύ τους σχέση. Νόμισαν ὅτι μπορεῖ ὁ καθένας τους, τραβῶντας τό δικό του “αὐτιστικό” δρόμο, χωρισμένοι μεταξύ τους, νά ἑνωθοῦν μέ τόν Θεό. Σ’ αὐτήν τήν πλανεμένη “συμβίωση” τούς βρῆκε ὁ διάβολος καί τούς “ἕνωσε” μέ τό δικό του τρόπο στήν παρακοή, διαλύοντάς τους! Ὁμοίωση μέ τόν Θεό σημαίνει νά Τοῦ μοιάσουμε στόν χαρακτήρα καί στόν τρόπο πού Αὐτός σχετίζεται.
Ὁ Θεός Πατήρ δέν ἀνταγωνίζεται τόν Θεό Υἱό οὔτε τόν Θεό Ἅγιο Πνεῦμα. Δέν θεωρεῖ ὁ Ἕνας κατώτερο τόν Ἄλλο. Ἀντιθέτως ὁ Ἀδάμ θεώρησε τόν ἑαυτό του ἀνώτερο ἀπό τήν Εὔα ἐπειδή παρασύρθηκε ἀπό τό ρόλο πού τοῦ ἀνέθεσε ὁ Θεός. Ὅπως, ὅμως, δέν ὑπάρχει ἀνωτερότητα καί κατωτερότητα στά Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος ἔτσι δέν ὑπάρχει ἀνωτερότητα καί κατωτερότητα καί στά δύο ἀνθρώπινα φύλα. Στά πρόσωπα τῶν ἀνδρῶν καί τῶν γυναικῶν. Ὑπάρχει μόνο ἰδιαίτερος λειτουργικός ρόλος.
Πρέπει κάποτε νά καταλάβουμε ὅλοι μας, πώς ἡ ἔμμονη ἰδέα τῆς “ἀνωτερότητος” καί τῆς “κατωτερότητος”, στήν ὁποία αἰῶνες τώρα σκοντάφτουμε, εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀνθρώπινης μυωπίας, τοῦ φόβου καί τῆς ψυχικῆς ταραχῆς καί συνεπάγεται πάντοτε ἤ παθιασμένους ξεκάρφωτους ἔρωτες ἤ κομπλεξικές ἀντιπαλότητες. Ποτέ, ὅμως, ἀληθινή σχέση καί ἀγάπη.
Τό συμπέρασμα εἶναι πώς μέ τήν τελική πτώση τῶν Πρωτοπλάστων ἀποδείχθηκε πώς ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα εἶχαν ἀντιστρέψει τούς ρόλους τους. Ὁ Ἀδάμ φοβήθηκε τή γυναῖκα καί ἀπό τό φόβο του τή λάτρεψε. Δέν τήν ἀγάπησε. Τή λάτρεψε. Καί αὐτή ἔγινε τό τρομαγμένο ἀφεντικό του, γιατί γεμάτη ἀνασφάλειες ἀπό τίς εὐθῦνες πού τῆς ξεφόρτωσε καί χωρίς τή στήριξη τοῦ ἄνδρα της δέν μπόρεσε νά σταθῆ σωστά στό ρόλο καί στό διακόνημα, πού τῆς ἀνέθεσε ὁ Θεός. Ἔτσι σιγά σιγά «οἱ ἄνδρες γεγόνασι γυναῖκες καί οἱ γυναῖκες ἄνδρες». Αὐτό στήν ἐποχή μας εἶναι ξεφωνημένο σέ ὑπερθετικό βαθμό...
Ὁ δρόμος τῆς συζητήσεώς μας εἶναι μακρύς. Μόλις τώρα ἄρχισε. Κάθε ἀρχή εἶναι δύσκολη καί ἰδίως ἡ ἀρχή τῆς Ἀρχῆς. Καταλαβαίνω πώς περισσότερα προβλήματα δημιούργησα μέ κάποιες τοποθετήσεις μου ἀπό ὅσα προσπάθησα νά διασαφηνίσω. Ὅμως, ὅταν ἕνα σπίτι συγυρίζεται ὅλα τά ἔπιπλα εἶναι ἄνω κάτω. Γι’ αὐτό πρέπει ὅλοι μαζί νά συμπορευθοῦμε καί νά συνεχίσουμε καί σέ ἄλλα τεύχη τοῦ περιοδικοῦ μας τήν καταγραφή τοῦ χρονικοῦ τῶν δύο φύλων. Μᾶς χρειάζεται. Γιά νά δοῦμε τί στράβωσε καί πῶς αὐτό μπορεῖ νά ἰσιώση. (Συνεχίζεται)
(πηγή: Περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία», τεύχος 27)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου