Περί Θείας Εὐχαριστίας (7ον)

                                                       ΘΕΙΑ  ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ  (7η)

Συνέχεια  ἐκ  τοῦ  προηγουμένου  …………

Καί  ὁ  Β΄ Κανών  τῆς  ἐν  Ἀντιοχείᾳ  Τοπικῆς  Συνόδου  ὁρίζει:   «πάντας  τούς  εἰσιόντας  εἰς  τήν  Ἐκκλησίαν  τοῦ  Χριστοῦ  καί  τῶν  γραφῶν  ἀκούοντας,  μή  κοινωνοῦντας  δέ  τῆς  εὐχῆς  ἅμα  τῷ  λαῷ  ἤ  ἀποστρε-φομένους  τήν  μετάληψιν  τῆς  Εὐχαριστίας  κατά  τινα  ἀταξίαν,  τούτους  ἀποβλήτους  γίνεσθαι  τῆς  Ἐκκλησίας,  ἔως  ἄν  ἐξομολογησάμενοι  καί  δείξαντες  καρπούς  μετανοίας  καί  παρακαλέσαντες,  τυχεῖν  δυνηθῶσι  συγγνώμης».   Δηλ.  ὅλοι  ἐκείνοι  οἱ  ὁποίοι  μπαίνουν  στήν  ἐκκλησία  τοῦ  Χριστοῦ  τήν  ὥρα  τῆς  Θ.  Λειτουργίας  καί  ἀκούουν  τάς  γραφάς,  δέν  συμπροσεύχονται  ὅμως  μαζί  μέ  τόν  ἐπίλοιπον  λαόν,  ἤ  ἀποστρέφονται  τήν  Θείαν  Μετάληψιν,  αὐτοί  πρέπει  νά  ἀφορίζωνταί  (να  ἀποκόπτωνται)  μέχρις  ὅτου  ἐξομολογηθοῦν  καί  δείξουν  καρπούς  μετανοίας  καί  νά  παρακαλέσουν,  καί  τότε  νά  συγχωρεθῶσι.

Καί  ἡ  ἁγία  μας  Ἐκκλησία  στήν  ὀμολογίαν  της  πρός  τούς  ἑτεροδόξους,  δηλώνει  ὅτι: «Ἡ  Θ.  Εὐχαριστία  προσφέρεται  ἁπαξάπασι,  δηλ.  πρός  ὅλους  γενικῶς,  ἀναμαρτήτους  καί  ἁμαρτωλούς,  δικαίους  καί  ἀδίκους,  ἀξίους  καί  ἀναξίους.  Μέ  μόνην  τήν  διαφοράν  ὅτι,  οἱ  μέν  ἀξίως  μεταλαμβάνοντες  ζωοποιοῦνται  καί  λαμβάνοντες  τήν  ἄφεσιν  τῶν  ἁμαρτιῶν  αὐτῶν  κληρονομοῦν  τήν  βασιλείαν  τῶν  οὐρανῶν  καί  γίνονται  σύσσωμοι  καί  σύνναιμοι  τῷ  Χριστῷ,  οἱ  δέ  ἀναξίως  μεταλαμβάνοντες,  κατακρίνονται».

Πολλοί  πιστοί  λέγουν  ὅτι,  ἐμεῖς  εἴμεθα  ἀνάξιοι  τῆς  Θείας  Κοινωνίας  καί  ἄν  προσέλθωμεν  σ’ αὐτήν  θά  κατακριθοῦμε,  γιαὐτό  καί  δέν  προσερχόμεθα.  Τοῦτο  ὅμως  εἶναι  μιά  ἄλλη  παγίδα  τοῦ  διαβόλου.  Μᾶς  βάζει  αὐτό  τό  δίλημα  στό  μυαλό  γιά  νά  μᾶς  κρατήσῃ  μακράν  τοῦ  Ποτηρίου  τῆς  σωτηρίας.

Ἡ  προσέλευσις  εἶναι  ὑποχρεωτική,  εἶναι  καθῆκον,  εἶναι   ἐντολή  τοῦ  Κυρίου.  ἄλλωστε  γιά  τούς  ἀναξίους  καί  ἁμαρτωλούς  ἦλθε  ὁ  Χριστός  στή  γῆ  καί  γιαὐτούς  ἔχυσε  τό  αἷμά  του  πάνω  στό  σταυρό.

Ὁ  Ἅγ,  Κύριλλος  Πατριάρχης  Ἀλεξανδρείας  λέγει:  «οἱ  μακρύνοντες  ἑαυτούς  ἐκ  τῆς  Ἐκκλησίας  καί  τῆς  Κοινωνίας,  ἐχθροί  τοῦ  Θεοῦ  γίνονται  καί  δαιμόνων  φίλοι».  Αὐτοί,  λέγει,  πού  ἀπομακρύνονται  ἀπό  τήν  Ἐκκλησία  (πού  δέν  ἐκκλησιάζονται  τακτικά)  καί  δέν  κοινωνοῦν  τακτικά,  γίνονται  ἐχθροί  τοῦ  Θεοῦ  καί  φίλοι  τοῦ  σατανᾶ.  Αὐτή  εἶναι  καί  ἡ  ἐπιτυχία  τοῦ  διαβόλου,  νά  μᾶς  ἀπομακρύνῃ  ἀπό  τό  μυστήριο  τῆς  Θείας  Εὐχαριστίας  γιά  νά  μπορέσῃ  νά  μᾶς  πλησιάσῃ  εὐκολότερα.  Ἐνῶ,  ὅταν  ἔχωμε  τό  Χριστό  μέσα  μας,  δέν  μπορεῖ  νά  καταφέρῃ  τίποτα.

Καί  ὁ  Ἅγ.  Συμεών  ὁ  Νέος  Θεολόγος  γράφει:  «Διά  μέσου  τῶν  ἁγιασμάτων  τοῦ  ἄρτου  καί  τοῦ  οἴνου  οἱ  μεταλαμβάνοντες  γίνονται  σύσσαρκοι  καί  σύναιμοι  μέ  τόν  σαρκωθέντα  Θεόν.  Καί  ὡς  θεοί  κατά  χάριν,  δέν  εἶναι  πλέον  δυνατόν  νά  κυριευθοῦν  καί  καταδυναστευθοῦν  ἀπό  τήν  ἁμαρτία». 

Ὁ  Ἅγ.  Νικόδημος  ὁ  Ἁγιορείτης  λέγει  ὅτι:  «καθώς  ὁ  Θεός  τότε  ἔδωκε  τό  μάννα  εἰς  τού  Ἰσραηλίτας  διά  νά  τό  τρώγουν συνεχῶς  καί  τό  ὕδωρ  διά  νά  τό  πίνουν,  παρόμοιον  ἀλλ’  ἐκλεκτόν  ἔδωκε  καί  τώρα  τό  Σῶμα  καί  τό  Αἷμά  Του  εἰς  τούς  χριστιανούς  διά  νά  μεταλαμβάνουν  συνεχῶς»

Στό  Μυστήριο  αὐτό  τῆς  Θ. Εὐχαριστίας  ὁφείλομε  νά  προσερχώμεθα  πάντες  συνεχῶς  καί  ἀξίως  διότι  εἶναι  τό  μοναδικό  φάρμακο  διά  τήν  θεραπείαν  τῶν  διαφόρων  παθῶν  καί  ἀδυναμιῶν  μας,  εἰς  τά  ὁποία  ἐξ  ἀπροσεξίας  ἤ  ἀπό  κακή  συνήθεια,  συνεχῶς  παρασυρόμεθα  καί  ὁδηγούμεθα  στήν  ἀπώλεια.

Μεταλαμβάνοντες  τοῦ  σώματος  καί  αἵματος  τοῦ  Χριστοῦ, γινόμεθα "σύσσωμοι  καί  σύναιμοι  αὐτοῦ"  κατά  τόν  Ἅγ. Κυρίλλον  Ἱεροσολύμων .

Ἡ  Θ. Εὐχαριστία , ὡς  λέγει  ὁ  Παναγιώτης  Τρεμπέλας  στή  Δογματική  του  (Γ' τόμος σελ 143),  εἶναι  τό  μυστήριο ἐκεῖνο  "δι' οὗ  καλούμεθα  πάντες  νά  μετέχωμεν  αὐτοῦ, ὡς  ἀναγκαίας  καί  ἀπαραιτήτου  καί  τοῦτ'  αὐτό  οὐρανίας  τροφῆς,  ἐν  ἧ  παρέχεται  ἡμῖν  εἰς  βρῶσιν  καί  πόσιν  τό  σῶμα  καί  τό  Αἷμα  τοῦ  Κυρίου".

Ἕνας  ἄλλος  Πανεπιστημιακός  δάσκαλος (ὁ  Μάρκος  Σιώτης) ἀναφέρει  ὅτι  "ὁ  σκοπός  τῆς  συστάσεως  καί  τελετουργίας  τῆς  Θ. Εὐχαριστίας, πληροῦται  διά  τῆς  μεταλήψεως  αὐτῆς  ὑπό  τῶν  πιστῶν".  Εἶναι  ἀδιανόητον  νά  παρακολουθοῦμε  τήν  Θ. Λειτ/γία  καί  νά  μήν  μετέχωμε  στήν  Θ.  Μετάληψη.

Καί  ὁ  ἀείμνηστος  π. Γερβάσιος  Παρασκευόπουλος  γράφει: " Εἷς  καί  μοναδικός  σκοπός  τῆς  Θ. Λειτ/γίας  εἶναι  νά  φθάσῃ  εἰς  τήν  μετάληψιν τῶν  πιστῶν, διά  τούς  ὁποίους  καί  μόνον,  ἐτελέσθη  τό  Μέγα  Μυστήριον  τῆς  Θ. Εὐχαριστίας".

Δυστυχῶς  ὅμως  σήμερον  ἀρκετοί   ἔχουν  ἄγνοιαν  τοῦ  Μυστηρίου  καί  αὐτή  ἡ  ἄγνοια  δέν  ἀφορᾶ  μόνο  τούς  λαϊκούς, ἀλλά  καί  πολλούς  ἀπό  ἡμᾶς  τούς  κληρικούς,  ἀκόμα  καί  Ἐπισκόπους.  Σέ  ἕνα  παλαιό  τεῦχος  τοῦ  περιοδικοῦ  "Ορθοδοξία"  πού  ἐκδιδόταν  στήν  Κωνστ/πολη (τευχ. 103, σελ 314 τοῦ 1934  ἔτους),  ὁ  Μητροπολίτης  Ρόδου  Ἀπόστολος,  ἐρωτᾶ  τό  Πατριαρχεῖο  νά  τοῦ  ἀπαντήσῃ,  ἐάν  πρέπῃ  οἱ  χριστιανοί  νά  κοινωνοῦν  καί  σέ  ἄλλας  ἑορτάς  ἤ  περιόδους  τοῦ  ἔτους,  ἐκτός  τῶν  κεκανονισμένων,  δηλ.  τοῦ  Πάσχα,  τῶν  Ἁγίων  Ἀποστόλων,  τῆς  Κοιμήσεως  τῆς  Θεοτόκου  καί  τῶν  Χριστουγέννων.  Βέβαια  τό  Πατριαρχεῖο  τοῦ ἀπάντησε  ὅτι  ἐπιτρέπεται  νά  κοινωνοῦν  οἱ  πιστοί  καί  ἐκτός  τῶν  τεσσάρων  αὐτῶν  μεγάλων  ἑορτῶν,  ἀλλά  βλέπομε  τήν  ἄγνοιαν  τοῦ  Ἐπισκόπου.

Δυστυχῶς  ὅμως  ὑπάρχουν  καί  σήμερον  Πνευματικοί  οἱ  ὁποίοι  ὑποστηρίζουν  καί  συστήνουν  τήν  συμμετοχή  στήν  Θεία  Εὐχαριστία  μόνο  αὐτές  τίς  τέσσερις  ἑορτές.  Βέβαια  ἐάν  συντρέχουν  λόγοι  εἰδικοί, π.χ  κωλυμάτων,  σοβαρῶν   ἁμαρτημάτων,  ἔχει  τό  δικαίωμα  νά  ἐπιβάλλῃ  καί  ἀκόμη  λιγότερες  φορές  τόν  χρόνο  νά  μετέχῃ  στήν  Θεία  Εὐχαριστία  ὁ  πιστός.

Καί  μία  πατριαρχική  πράξις  ἐπί  Πατριάρχου  Καλλινίκου  τοῦ  Ἀκαρνάνος  ὁρίζει  ὅτι :  "τό  Σῶμα  καί  τό  Αἷμα  τοῦ  Χριστοῦ  μεταδίδεται  εἰς  πάντας  τούς  προσερχομένους  εἰς  αὐτό,  Ἱερωμένους  καί  λαϊκούς",  καί  μάλιστα  ἀφορίζει  τούς  ἀντιθέτως  φρονοῦντας,  ἀπό  ὅτι  φρονεῖ  καί  διδάσκει  ἡ  Ἐκκλησία.

Τά  ὁφέλη  πού  ἀποκομίζει  ὁ  πιστός  ἀπό  τήν  συμμετοχή του  στό  μυστήριο  τῆς  Θ.  Εὐχαριστίας,  μᾶς  τά  παρουσιάζει  ἡ  εὐχή  τῆς  μετουσιώσεως  τῶν  Τιμίων  Δώρων,  τήν  ὁποίαν  ἀπαγγέλει  μυστικῶς  ὁ  λειτουργός  στήν  Θ. Λειτουργία.  " Ὥστε  γενέσθαι  τοῖς  μεταλαμβάνουσιν  εἰς  νῆψιν  ψυχῆς,  εἰς  ἄφεσιν  ἁμαρτιῶν,  εἰς  κοινωνίαν  τοῦ  Ἁγ. Πνευματος,  εἰς  Βασιλείας  Οὐρανῶν  πλήρωμα,  εἰς  παρρησίαν  τῶν  πρός  σε,  μή  εἰς  κρίμα  ἤ  κατάκριμα".

Καί  ὁ  Ἁγ. Ἰωάννης  ὁ  Χρυσόστομος  στήν Γ' εὐχή  τῆς  μεταλήψεως  λέγει  σχετικά  μέ  τά  ὀφέλη :  "Εἰς  ἁγιασμόν  καί  φωτισμόν  καί  ρῶσιν  τῆς  ταπεινῆς  μου  ψυχῆς  καί  τοῦ  σώματος, εἰς   κουφισμόν  τοῦ  βάρους  τῶν  πολλῶν  μου  πλημμελημάτων, εἰς  φυλακτήριον  πάσης  διαβολικῆς  ἐνεργείας·  εἰς  ἀποτροπήν  καί  ἐμπόδιον  τῆς  φαύλης  μου  καί  πονηρᾶς  συνηθείας,  εἰς  ἀπονέκρωσιν  τῶν  παθῶν, εἰς  περιποίησιν  τῶν  ἐντολῶν  σου,  εἰς  προσθήκην  τῆς  θείας  σου  χάριτος  καί  τῆς  σῆς  βασιλείας  οἰκείωσιν".

Καί  ὁ  Συμεών  Ἀρχιεπ.  Θεσσ/κης  γράφει:  "Ἡ  Θ. Κοινωνία  εἶναι  ἔνωσις  Θεοῦ  μέ  ἡμᾶς, θέωσις  ἰδική  μας,  ἁγιασμός,  ἔλαμψις,  γέμισμα  χάριτος,  ἐμπόδιον  κάθε  ἐναντίου,  χορηγία   κάθε   καλοῦ". 

Ὅσον  συχνότερα  προσέρχεται  καί  μεταλαμβάνει  ὁ  πιστός,  τόσον  περισσότερον  ἀπολαμβάνει  τίς  ὡφέλειες  πού  προέρχονται  ἀπ' αὐτήν,  μεταξύ  τῶν  ὁποίων  καί  τήν  ἔνωσίν  του  μετά  τοῦ  Θεοῦ,  τήν  θέωσιν.

Καί  ὁ  Αγ.  Ἰγνάτιος  ὁ  Θεοφόρος,  ὅταν  ὁδηγεῖτο  ἀπό  τή  Συρία  στήν  Ρώμη  γιά  νά  μαρτυρήσῃ  ἔγραφε  στούς  Ρωμαίους:  "Οὐχ  ἥδομαι  τροφῇ  φθορᾶς,  οὐδέ  ἡδοναῖς  τοῦ  βίου  τούτου·  ἄρτον  τοῦ  Θεοῦ  θέλω,  ἄρτον  οὐράνιον,  ἄρτον  ζωῆς,  ὅ  ἐστι  σάρξ  Ἰησοῦ  Χριστοῦ  τοῦ  Υἱοῦ  τοῦ  Θεοῦ, ....  καί  πόμα  θέλω  τό  αἷμα  αὐτοῦ,  ὅ  ἐστίν  ἀγάπη  ἄφθαρτος  καί  ἀέναος  ζωή.  Οὐκ  ἔτι  θέλω  κατ' ἀνθρώποις  ζῶν".

Συνεχίζεται …………..                                                                                 π.Μ.Κ.