Κυριακή τοῦ Παραλύτου (23 - 5 - 2021)

 

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΟΥ  ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ  

«Ἄνθρωπον  οὐκ  ἔχω …» 

Τό  πρόβλημα  πού  βασανίζει  τόν   Παραλυτικό,  δέν  εἶναι  τόσο  ἡ  ἀρρώστια,  ὅσο  ἡ  μοναξιά.  Τριάντα  ὀκτώ  ὁλόκληρα  χρόνια  συντροφιά  μέ  τήν  ἀρρώστια,  ἔχει  ἐξοικειωθῆ,  σχεδόν  συμφιλιωθῆ  μαζί  της.  Ὅμως  ἡ  μοναξιά,  ὅλα  αὐτά  τά  χρόνια  δέν  ἔπαψε  νά  τόν   πληγώνῃ  οὔτε  μιά  μέρα,  οὔτε  μιά  στιγμή.  Γιαὐτό  ὅταν  μέσα  ἀπό  τό  ἀνώνυμο  πλῆθος,  κάποιος  ἄγνωστος  τόν  πλησιάζει  γιά  πρώτη  φορά,  καί  στέκεται  πάνω  ἀπό  τό  κρεββάτι  του  μέ  συμπόνια  καί  τόν   κυττάζει  μέ  βλέμμα  γεμᾶτο  στοργή  καί  τόν   ἐρωτᾶ,  «θέλεις  ὑγιής  γενέσθαι;»,  ὁ  παραλυτικός  ἀφίνει τό  παράπονό  του  νά  ξεχειλίσῃ.  «Κύριε  ἄνθρωπον  οὐκ  ἔχω …».  Δέν  ὁμιλεῖ  γιά  τήν  ἀρρώστια  του  στόν  Ἄγνωστο,  ἀλλά  τοῦ  μιλᾶ  γιά  τή  μοναξιά  του.  Δέν  τοῦ  λέγει  ὅτι   πονάω,  ὑποφέρω,  δέν  μπορῶ  νά  περπατήσω,  ἀλλά  τοῦ  λέγει:  «δέν  ἔχω  ἄνθρωπο».

Ὁ  Παραλυτικός  τῆς  Βηθεσδᾶ,  εἶναι  ἕνα  σύμβολο  καί  τοῦ  ἀνθρώπου  τῆς  ἐποχῆς  μας.  Ἡ  μοναξιά  εἶναι  ὁ  καημός  καί  τοῦ  σημερινοῦ  ἀνθρώπου.  Οἱ  «εἰδικοί»  πού  ἀσχολοῦνται  μέ  τά  σύγχρονα  προβλήματα  τοῦ  ἀνθρώπου,  μᾶς  πληροφοροῦν   πώς  ἡ  μοναξιά  εἶναι  ἕνα  ἀπό  τά  πιό  μεγάλα  καί  τά  πιό  καυτά  κοινωνικά  καί  ψυχολογικά  προβλήματα  τῆς  ἐποχῆς  μας.   Ἀκοῦμε  συχνά  ἀπό  πολλούς  τίς  φράσεις:  «Εἶμαι  μόνος,  δέν  ἔχω  ἄνθρωπο  πού  νά  μέ  νοιώθῃ  καί  νά  μέ  καταλαβαίνῃ».   

Ἀκόμα  καί  οἱ  νέοι  πού  ζοῦν  τήν  πιό  ὄμορφη  περίοδο  τῆς  ζωῆς  τους,  τήν  περίοδο  τῆς  ἀγάπης  καί  τῆς  φιλίας,  νοιώθουν  αὐτό  τό  ὀδυνηρό  συναίσθημα  τῆς  μοναξιᾶς  καί  μάλιστα  πιό  ἔντονο  ἀπό  τούς  μεγάλους.  Πρίν  ἀπό  χρόνια  ἕνα  Ἑλληνικό  Περιοδικό,  ἔκανε  μία  ἔρευνα  ἀνάμεσα  στούς  νέους,  καί  τούς  ἔθετε τό  ἐρώτημα:  «Νοιώθετε  μοναξιά;».  Καί  τά  νειάτα  στήν  συντριπτική  τους  πλειοψηφία  ἀπάντησαν  μέ  τήν  ἴδια  φράση  τοῦ  Παραλυτικοῦ  «ἄνθρωπον  οὐκ  ἔχομεν».   Μία  ἀπάντησι  ἔλεγε  ἐπί  λέξει:  «Πολλές  φορές  νοιώθω  μοναξιά  καί  μάλιστα  ὅταν  συνειδητοποιῶ  ὅτι  δέν  ἔχω  κανένα  δίπλα  μου  πού  νά  μέ  πλησιάσῃ,  νά  μέ  καταλάβῃ,  νά  χαρῇ  καί  νά  κλάψῃ  καί  νά  πονέσῃ  μαζί  μου,  ἀπογοητεύομαι  καί  ἀπελπίζομαι».

Τήν  ἴδια  μοναξιά  καί  ἀπομόνωση  καί  ἀποξένωση  αἰσθανόταν  καί  ὁ  νέος,  πού  πρίν  ἀπό  λόγα  χρόνια  εἰσέβαλε  σέ   Κολλέγιο  τῆς  Ἀμερικῆς  καί  σκότωσε  32  νέους  καί  μετά  αὐτοκτόνησε.

Τήν  ἴδια  μοναξιά  αἰσθανόμαστε  καί  ἐμεῖς  σήμερον  ὅλοι,  ἐδῶ  καί  ἕνα  χρόνο  μέ  τήν  πανδημία  τοῦ  COVIND – 19  πό  μᾶς  βρῆκε.  Ἀπομονωθήκαμε  εἰς  τά  ἴδια  καί  δέν  πλησιάζομε  οὔτε  μᾶς  πλησιάζει  κανείς.  Καί  ἐάν  μάλιστα  περάσαμε  καί  τόν  Κορονοϊό,  ἀκόμα  περισσότερο  μᾶς  ἀποστρέφονται  καί  αὐτοί  ἀκόμα  οἱ  φίλοι  καί  οἱ  συγγενεῖς.

Ἡ  μοναξιά  τοῦ  ἀνθρώπου,  ἰδιαίτερα  στίς  σύγχρονες  μεγαλουπόλεις   γίνεται  ἀνυπόφορη.  Ὁ  καθένας  αἰσθάνεται  ὅτι  ζῆ  ὁλομόναχος,  παρ’ ὅλο  ὅτι  εὑρίσκεται  ἀνάμεσα σέ  μιά  ἀνθρωποθάλασσα.  Χιλιάδες  ἄνθρωποι  κυκλοφοροῦν  δίπλα  μας  καί  γύρω  μας,  χωρίς  φυσιογνωμία,  χωρίς  χαμόγελο,  χωρίς  ὁμιλία,  μᾶς  σπρώχνουν,  μᾶς  προσπερνοῦν,  χωρίς  συγνώμη  καί  χαιρετισμό. 

Ἀκόμη  καί  αὐτοί  πού  ζοῦν  στήν  ἴδια  πολυκατοικία  νοιώθουν  τόσο  ξένοι  μεταξύ  των,  ὥστε  συμβαίνει  πολλές  φορές  στόν  πρῶτο  ὄροφο  νά  πενθοῦν  καί  στόν  πέμπτο  νά  διασκεδάζουν.  Ζοῦμε  σήμερα  τόσο  κοντά  ὁ  ἕνας  μέ  τόν   ἄλλο  καί  ὅμως  δέν  ἔχομε  καμμιά  ψυχική  ἐπικοινωνία.

Οἱ  αἰτίες  αὐτῆς  τῆς  καταθλιπτικῆς  μοναξιᾶς  εἶναι  πολλές.  Οἱ  βασικές  ὅμως  εἶναι  δύο.   Ἡ  πρώτη  εὑρίσκεται  στόν  ἐγωκεντρισμό  τοῦ  σημερινοῦ  ἀνθρώπου.  Αὐτός  ὁ  ἐγωκεντρισμός  ὑψώνει  ἕνα  πανύψηλο  τεῖχος  γύρω  ἀπό  τόν ἄνθρωπο,  τό  ὁποῖον  τεῖχος  τόν   ἀποξενώνει  ἀπό  τούς  ἄλλους  ἀνθρώπους  καί  ὅλα  τά  βλέπει  κάτω  ἀπό  τό  πρῖσμα  τοῦ  δικοῦ  του  συμφέροντος.  Θεωρεῖ  τούς  ἄλλους  ἁπλῶς  σάν  ὄργανα  για  νά  πραγμα-τοποιήσῃ  τά  σχέδιά  του  καί  νά  φθάσῃ  στούς  στόχους  του.  Ἡ  ἀγάπη  μέ  τήν  ἔννοια  τῆς  προσφορᾶς  χωρίς  ἀνταπόδοση  εἶναι  ἕνα  ρομαντικό  παρελθόν.  Ἔτσι  ὁ  ἄνθρωπος  μένει  κλεισμένος  στόν  ἑαυτόν  του  καί  γίνεται  καχύποπτος  καί  ἀπαιτητικός  καί  χτίζει  μέ  τά  ἴδια  του  τά  χέρια  τή  φυλακή  τῆς  μοναξιᾶς  του. 

Ἡ  δεύτερη  βασική  αἰτία  τῆς  μοναξιᾶς  βρίσκεται  στήν  ὑπερβολική  τεχνική  πρόοδο   καί  τήν  κυριαρχία  τῆς  μηχανῆς.  Αὐτή  ἡ  τεχνική  πρόοδος  ἀπό  τή  μιά  ἔφερε  κοντά  καί  ἔνωσε  τούς  ἀνθρώπους  καί  ἀπό  τήν  ἄλλη  τούς  ἀποξένωσε,  περιορίζοντας  στό  ἐλάχιστο  τίς  καθαρά  ἀνθρώπινες  σχέσεις.  Χάρι  στά  ταχύτατα  μέσα  μεταφορᾶς  καί  ἐπικοινωνίας,  τά  γεωγραφικά  ὄρια   καταργήθηκαν  καί  ὁ  κόσμος  ἔγινε  μιά  γειτονιά. 

Ἡ   Τηλεόραση  φέρνει  μέσα  στό  δωμάτιό  μας  γεγονότα  πού  διαδραματίζονται  στήν  ἄλλη  ἄκρη  τῆς  γῆς. Τό  τηλέφωνο  μᾶς  δίδει  τήν  δυνατότητα  νά  κάνωμε  πολλές  ἀπό  τίς  δουλειές  μας,  χωρίς  νά  κινηθοῦμε  ἀπό  τήν  πολυθρόνα  μας.

Τήν  ἴδια  στιγμή  ὅμως,  αὐτή  ἡ  τεχνική  πρόοδος  μᾶς  ἔκαμε  ἀπόμακρους,  ἀκόμη  καί ἀπό  τά  πρόσωπα  τοῦ  στενοῦ  οἰκογενειακοῦ  μας  περιβάλλοντος.  π.χ.  «ἡ  μικρή  ὀθόνη»  ἀντικατέστησε  τή  ζεστή  ἀνθρώπινη  συντροφιά,  ἀκόμα  καί  μέσα  στήν  οἰκογένιεα.  Προσηλωμένοι  σ’ αὐτό  τό  κουτί  καί  στά  προγράμματά  του,  δέν  μᾶς  μένει  καιρός  νά  ἀνταλλάξωμε  κουβέντα  οὔτε  μέ  τή  γυναῖκα  μας,  οὔτε  μέ  τά  παιδιά  μας,  οὔτε  μέ  τούς  φίλους  μας.  Συμβαίνει  αὐτό  πού  προέβλεψε  ἐδῶ  καί  300  χρόνια  ὁ  Ἅγιος  Κοσμᾶς  ὁ  Αἰτωλός.  Θά   βάλετε  τόν   σατανᾶ  στά  σπίτια  σας,  ὁ  ὁποῖος  θά   ἔχῃ  δύο  κέρατα  καί  αὐτός  θά   διαλύσῃ  τό  σπιτικό  σας  καί  τήν  οἰκογένειά  σας.  Ἡ  Προφητεία  του  αὐτή,  ὅπως  καί  ἄλλες,  ἐξεπληρώθη  κατά  γράμμα.

Πόσες  οἰκογένειες  τρῶνε  μαζί  στό  τραπέζι τό  μεσημέρι  ἤ τό  βράδυ;  Ἐλάχιστες.  Ἄλλος  θά   βλέπει  τό  ἕνα  πρόγραμμα  καί  δέν  θέλει  νά τό  χάσῃ,  ἄλλος  θά   ἀκούῃ  εἰδήσεις,  ἄλλος  ποδόσφαιρο,  καί  ἄλλος  κάτι  ἄλλο  καί  ἔτσι  κάθεται  στό  τραπέζι  ἕνας - ἕνας.  Ποῦ  νά  ἀνταμώσωμε  καί  νά  ἀνταλλάξωμε  κουβέντα;  Πολλοί  συννενοούμεθα  μέ  τά  σημειώματα.  Μόνοι  μας  λοιπόν  καί  μέσα  στό  σπίτι  μας  καί  μέσα  στήν  οἰκογένειά  μας.

Μετά  ἀπό  αὐτές  τίς  διαπιστώσεις,  γεννᾶται τό  ἐρώτημα:  Πῶς  θά   σπάσῃ  ὁ  σύγχρονος  ἄνθρωπος  τόν   κλοιό  αὐτό  τῆς  μοναξιᾶς  πού  τόν   πνίγει;   Ἡ  ἀπάντηση  εἶναι  ἁπλῆ  καί  μαζί  καί  δύσκολη.  Ἐκεῖνο  πού  χρειάζεται  εἶναι  νά  προσπαθήσωμε  νά  ἀνακαλύψωμε  μέσα  μας  τόν   χαμένο  ἄνθρωπο  καί  νά  προσφέρωμε  ἀνθρωπιά  στούς  ἄλλους.  Νά  γκρεμίσωμε  τά  τείχη  τοῦ  ἐγωκεντρισμοῦ  πού  μᾶς  κρατοῦν  κλεισμένους  στόν  ἑαυτόν  μας,  νά  πλησιάσωμε  τόν   συνάνθρωπο  καί  νά  ζήσωμε  τή  χριστιανική  ἀγάπη  σέ   ὅλο  τό  πλάτος  καί  τό  βάθος  της.

Ἀνοίγοντας  τόν  ἑαυτόν  μας  στούς  ἄλλους,  προσφέρομε  ἀλλά  συγχρόνως  βρίσκομε  καί  συντροφιά.  Σ’ αὐτό  τό  ἄνοιγμά  μας,  θά   μᾶς  βοηθήσῃ   Ἐκεῖνος  πού  συντρόφεψε  τήν  μοναξιά  τοῦ  Παραλυτικοῦ.  Σάν  μέλη  τῆς  Ἐκκλησίας  ἔχομε  μιά  μοναδική  δυνατότητα.  Νά  ζήσωμε  συντροφιά  μέ  τό  Θεό  καί  τόν   ἄνθρωπο  σέ  μιά  θεανθρώπινη  «κοινωνία».  Κοινωνία,  μέ  ἐκκλησιολογική  ἔννοια  σημαίνει  ἐπικοινωνία,  συναδέλφωση,  φιλία,  ἑνότητα.  Καί  τότε  ὁ  ἄνθρωπος  δέν  θά  αἰσθάνεται  μοναξιά,  δέν  θἆναι  πιά  μόνος  του.  Καί  σ’ αὐτό  μᾶς  βοηθάει  «ἡ  εὐχαριστιακή  σύναξις»,  ἡ  συμμετοχή  μας  στό  Μυστήριο  τῆς  Θείας  Εὐχαριστίας.  Τότε  οἱ  σχέσεις  τῶν  ἀνθρώπων  θά   γίνουν  πιο  ἀνθρώπινες.  Καί  τό  ἀνώνυμο  πλῆθος  πού  κυκλοφορεῖ  γύρω  μας,  θά   σταματήσῃ  νά  εἶναι  κάποιος  ξένος  καί  θά  γίνῃ  ὁ  ἀδελφός  μας.                   Εἴθε!!!!!

                                                                                                              π.Μ.Κ.