Περί Θείας Εὐχαριστίας (5ον)

 

ΠΕΡΙ  ΘΕΙΑΣ   ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ    (5^ον)

Συνέχεια  ἐκ  τοῦ  προηγουμένου  ............

Ὡρισμένοι  γιά  νά  φοβίσουν  τούς  πιστούς  καί  νά  τούς  ἐπηρεάσουν  ὥστε  νά  μήν  κοινωνοῦν  τακτικά,  τούς  λέγουν:  "Τί  εἶναι  ἡ  Θεία  Κοινωνία;  Σοῦπα  καί  τήν  τρῶτε  καθημερινά;"  Καί  δυστυχῶς,  αὐτή  ἡ  φράση  ἀκούγεται  καί  ἀπό  τά  χείλη  ὡρισμένων  κληρικῶν.  Καί  ναί  μέν  ὑπάρχει  ὁ  φόβος  νά  ἐξοικειωθῇ  ὁ  ἄνθρωπος  μέ  τό  Μυστήριο  τῆς  Θείας  Εὐχαριστίας,  ὅταν  κοινωνᾶ  τακτικά,  ἀλλά  αὐτό  θά  συμβῇ  σέ  αὐτόν  πού  προσέρχεται  χωρίς  φόβο  Θεοῦ. 

Κάποιος  ἀναχωρητής,  ἀπό  ἀμάθεια,  δεν  ἤθελε  να  παραδεχθῇ  ὅτι  ὁ  Ἅγιος  ἄρτος  πού  μεταλαμβάνομε  εἶναι  Σῶμα  Χριστοῦ.  Οἱ  γέροντες  τῆς  Σκήτης  ὅταν  το  ἔμαθαν,  τον  κάλεσαν  και  τον  κατήχησαν  με  την  ὀρθή  διδασκαλία  τῆς  Ἐκκλησίας  μας,  για  τά  Ἄχραντα  Μυστήρια.  Ἐκεῖνος  ὅμως  ἐπέμενε  στην  πλάνη  του.  Οἱ  πατέρες  τον  ἄφησαν  και  προσευχήθηκαν  στον  Θεό  να  τον  φωτίσῃ  να  καταλάβῃ  την  ἀλήθεια.

Μία  Κυριακή  ὁ  ἀναχωρητής  συμμετεῖχε  στή  Θεία  Λειτουργία  ἀπό  τό  Ἅγιο  Βῆμα  τῆς  Σκήτης.  Τήν  στιγμήν  πού  ὁ  ἱερέας  λειτουργός  πῆρε  στά  χέρια  του  τό  πρόσφορο  γιά  νά  προσκομίσῃ,  ὁ  πλανεμένος  μοναχός  εἶδε  κατάπληκτος  ἕνα  βρέφος  ξαπλωμένο  πάνω  στήν  Ἁγία  Τράπεζα.  (Μόνο  αὐτός  τό  ἔβλεπε).

Καί  ὅταν  ἀργότερα  ἄρχισε  ὁ  λειτουργός  νά  διαμελίζῃ  τόν  Ἅγιον  Ἄρτον,  βλέπει  ἕνα  ἄγγελο  πάνω  ἀπό  τήν  Ἁγία  Τράπεζα,  κρατῶντας  στό  χέρι  του  ἕνα  μαχαίρι  καί  μαζί  μέ  τόν  ἱερέα  διαμέλισαν  τό  θεῖον  βρέφος  καί  ἔχυσαν  τό  αἷμά  του  στό  Ἅγιο  Ποτήριο.  Ὁ  ἀναχωρητής  ταράχθηκε.  Καί  ὅταν  ἀργότερα  πῆγε  νά  κοινωνήσῃ,  συνέβη  κάτι  πιό  φοβερό.  Εἶδε  μέσα  στό  Ἅγιο  Ποτήριο  ἀνθρώπινη  σάρκα  καί  πραγματικό  αἷμα.   Κλαίγοντας  τότε  ὁμολόγησε  τήν  πλάνην  του  καί  παρεκάλεσαι  τόν  Κύριον  νά  σκεπάσῃ  μέ  τή  Χάρη  του  τά  θεῖα  Μυστήρια  γιά  νά  τολμήσῃ  νά  κοινωνήσῃ.  Καί πραγματικά,  εἶδε  μέσα  στό  Ἅγιο  Ποτήριο  πάλι,  ψωμί  καί  κρασί,  ἀπό  τά  ὁποῖα  κοινώνησε  εὐχαριστῶντας  τόν  Θεόν.

Σέ  κάποια  εὐχή  ἀκοῦμε  τόν  λειτουργό  νά  λέγει:  "Καί  καταξίωσον  τῇ  κραταιᾷ  σου  χειρί  μεταδοῦναι  ἡμῖν  τοῦ  ἀχράντου  σου  Σώματος  καί  τοῦ  Τιμίου  Αἵματος  καί  δι' ἡμῶν  παντί  τῷ  λαῷ".  Ἐδῶ  ὁ  λειτουργός  παρακαλεῖ  τόν  Θεό,  νά  τόν  ἀξιώσει  νά  κοινωνήσει  τοῦ  Ἀχράντου  Σώματος  καί  Αἵματος  τοῦ  Χριστοῦ,  καί  δι' αὐτοῦ  νά  μεταδοθεῖ  ἡ  Θεία  Κοινωνία  σέ  ὅλο  τό  λαό  πού  παρευρίσκεται  στή  σύναξη.

Εἶναι  ἄξιον  ἀπορίας  πού,  δυστυχῶς  ὑπάρχουν  ὡρισμένοι  κληρικοί  οἱ  ὁποίοι  ἐμποδίζουν  τούς  πιστούς  ἀπό  τή  συχνή  Θεία  Κοινωνία.  Οἱ  κληρικοί  αὐτοί  ὡς  λέγει  ὁ  Ἅγ.  Νικόδημος  ὁ  Ἁγιορείτης:  "οἱ  ἴδιοι  ψεύδονται  εἰς  τά  λόγια  ὅπου  λέγουν".  Ἀκούσαμε  προηγουμένως  νά  παρακαλοῦν  τόν  Θεό  νά  δώσει  σ' αὐτούς  τό  Σῶμα  καί  τό Αἷμά  του  καί  δι'  αὐτῶν  σέ  ὅλους  τούς  πιστούς.  Καί  ὅταν  ὁ  πιστός  προσέρχεται  ἐσύ  ὁ  κληρικός  τόν  ἀποτρέπεις.

Ἐσύ  ὁ  κληρικός  λέγεις  μεγαλοφώνως: "Μετά  φόβου  Θεοῦ,  πίστεως  καί  ἀγάπης  προσέλθετε".  Καί  ὅταν  ὁ  πιστός  προσέρχεται  κάθε  φορά  πού  τόν  καλεῖς,  ἐσύ  δυσφορεῖς.  Ἐσύ  ὁ  ἱερεύς  ὀφείλεις  νά  νουθετήσεις  τό  ποίμνιό  σου,  πῶς  πρέπει  νά  προετοιμάζεται  καί  μέ  πόση  ψυχική  καθαρότητα  πρέπει  νά  ποροσέρχεται  στή  Θεία  Κοινωνία  καί  ἀπό  ἐκεῖ  καί  πέρα  εἶναι  δικό  του  θέμα.  Θά  τοῦ  ἐπιστήσεις  τήν  προσοχή  γιά  τίς  ἐπιπτώσεις  πού  θά  ἔχει  ἄν  προσέλθει  ἀπροετοίμαστος,  καί  ἐκεῖνος  εἶναι  ἐλεύθερος  νά  διαλέξει  τή  σωτηρία  του  ἤ  τήν  καταδίκη  του.  Ὁ  Χριστός  δέν  πίεσε  κανένα  νά  ἁσπασθῇ  τήν  διδασκαλία  του  ἤ  νά  τόν  ἀκολουθήσει,  "ὅστις  θέλει"  εἶπεν.

Ὁ  Ἅγιος  Μακάριος  καί ὁ  Ἁγιος  Νικόδημος  σημειώνουν: "Ὅσοι  ἱερεῖς  δέν  μεταλαμβάνουν  τούς  μετ' εὐλαβείας  καί  πίστεως  προσερχομένους  χριστιανούς  στή  Θεία  Κοινωνία,  ὡς  φονεῖς  κρίνονται  ἀπό  τόν  Θεόν,  καθώς  εἶναι  γεγραμμένον  εἰς  τόν  Προφ.  Ὡσηέ".

Ὁ  διάβολος  φοβᾶται  τήν  συχνή  Θεία  Κοινωνία  καί  ἔφθασε  στό  σημεῖο  μέ  τά  διάφορα  ὄργανά  του  νά  ὀνομάσει, "τό κοινωνεῖν  συχνά" αἴρεσιν  καί  τούς  συχνά  κοινωνοῦντας,  αἰρετικούς.  Ἀλλά  ἐάν  οἱ  συνεχῶς  κοινωνοῦντες  εἶναι  αἰρετικοί,  τότε  οἱ  κληρικοί  πού  σέ  κάθε  Λειτουργία  κοινωνοῦν,  οἱ  ἅγιοί  μας,  οἱ  πρώτοι  χριστιανοί,  οἱ  Ἀπόστολοι,  ἦταν  αἰρετικοί;

Μία  ἄλλη  ἐπιτυχία  τοῦ  διαβόλου  διά  τήν  ἀπομάκρυνση  τῶν  πιστῶν  ἀπό  τήν  Ἐκκλησία  καί τήν  Θεία  Κοινωνία,  εἶναι  τό  πένθος.  "Ἐγώ  ἔχω  πένθος  καί  δέν  κάνει  νά  ἐκκλησιασθῶ  καί  νά  κοινωνήσω"  λένε  πολλοί,  λές  καί  ἡ  Ἐκκλησία  εἶναι  τόπος  διασκεδάσεως  καί  ὁ  ἐκκλησιασμός  δέν  συμβιβάζεται  μέ  τό  πένθος.  Ὁ  πενθών,  στό  ναό  θά  βρεῖ  παρηγορία,  ἀνακούφηση  καί  βάλσαμο  ψυχῆς.

Ἄλλοι  ἐκ  τῶν  πιστῶν  λέγουν  ὅτι,  μόνον  οἱ  κληρικοί  ἔχουν  τό  δικαίωμα  νά  κοινωνοῦν  τακτικά  καί  ὄχι  οἱ  λαϊκοί.  Πουθενά  δέν  ἀναφέρεται  ὅτι  τό  προνόμιο  αὐτό  τό  ἔχουν  μόνον  οἱ  κληρικοί.  Οἱ  κληρικοί  εἶναι  οἱ  διάκονοι  τῆς  ἱερᾶς  Τραπέζης  καί  ἱερουργοί  τῶν  μυστηρίων  τοῦ  Θεοῦ.  Στό  θέμα  τῆς  Θείας  Κοινωνίας,  δέν  διαφέρουν  ἀπό  τούς  λαϊκούς.  Ὁ  Χριστός  καί  οἱ  Ἱεροί  Κανόνες  τῆς  Ἐκκλησίας  μας  δέν  κάνουν  διάκρισιν.  Τό  αὐτό  ἰσχύει,  διά  τήν  συχνήν  Θείαν  Κοινωνίαν  καί  γιά  τούς  κληρικούς  καί  γιά  τούς  λαϊκούς.

Μιά  ἄλλη  κατηγορία  πιστῶν  λέγουν  ὅτι  πρέπει  νά  κοινωνοῦμε  μετά  ἀπό  τίς  πολυήμερες  νηστεῖες  πού  ἔχει  καθιερώσει  ἠ  Ἐκκλησία  μας  (Πάσχα - Χριστούγεννα - Ἁγίων  Ἀποστόλων - 15αὔγουστον).  Καί  πράγματι  σ’ αὐτήν  τήν  κατηγορία   βλέπομε  νά  ἀνήκουν  οἱ  περισσότεροι  χριστιανοί.  Τούς  βλέπομε  τίς  μεγάλες  αὐτές  ἡμέρες  νά  συνωστίζωνται  στούς  ναούς,  νά  σπρώχνῃ  ὁ  ἕνας  τόν  ἄλλον  ποιός  θά  κοινωνήσῃ  πρῶτος  καί  καμμιά  φορά  ἀγανακτεῖ  ὁ  ἕνας  μέ  τόν  ἄλλον   καί  μέ  ψυχήν  ἀναβρασμένην  φθάνει  εἰς  τό  Ἅγιο  Ποτήριο.  Αὐτό  ὅμως  δέν  τό  θέλει  ὁ  Χριστός.  Δέν  μᾶς  δίδαξε  ἔτσι  νά  πλησιάζωμε  τό  Ἅγιο  Ποτήριο.  Ἔτσι  δέν  εἰσέρχεται  μέσα  μας  ὁ  Χριστός  γιά  νά  μᾶς  ἁγιάσῃ  καί  νά  μᾶς  σώσῃ. 

Προσέρχονται  λοιπόν  οἱ  πιστοί  τίς  περιόδους  αὐτές,  ἐπειδή  λίγο  πολύ  ἔχουν  νηστέψει.  Ἡ  νηστεία  ὅμως  δέν  ἔχει  σχέσιν  μέ  τήν  Θείαν  Κοινωνίαν.  Ἡ  νηστεία  πρό  τῶν  μεγάλων  ἑορτῶν,  σκοπόν  ἔχει  νά  μᾶς  προετοιμάσῃ  πνευματικά  γιά  νά  οἰκειωθοῦμε  τά  μεγάλα  γεγονότα  πού  ἑορτάζομε  τίς  ἡμέρες  αὐτές.

Ἡ  νηστεία  εἶναι  ἄσχετος  μέ  τήν  Θ.  Κοινωνία.  Πουθενά  στήν  Καινή  Διαθήκη  ἤ  τούς  Ἀποστολικούς  Πατέρας  δέν  γίνεται  λόγος  γιά  νηστεία  πρό  τῆς  Θ.  Κοινωνίας.  Κανένας  ἱερός  Κανών  δέν  ὁρίζει  νηστεία  πρό  τῆς  Θ.  Κοινωνίας.  Χαρακτηριστικά  ὁ  Ἅγ.  Νικόδημος  ὁ  Ἀγιορείτης  λέγει:  «ὑπό  τῶν  ἱερῶν  κανόνων  νηστεία  πρό  τῆς  Θ.  Κοινωνίας,  οὐ  διορίζεται».

Ἀπό  τήν  Κ.  Διαθήκη  γνωρίζομε  ὅτι  τό  μυστήριο  τῆς  Θ.  Εὐχαριστίας  ὁ  Κύριος  τό  παρέδωκεν  στούς  μαθητάς  του,  τήν  ὥρα  τοῦ  Μυστικοῦ  Δείπνου,  «ἐσθιόντων  αὐτῶν»,  ἐνῶ  αὐτοί  ἔτρωγαν.  Ἀλλά  καί  στίς  Πράξεις  τῶν  Ἀποστόλων  φαίνεται  ὅτι  τό  μυστήριο  ἦτο  ἑνωμένο  μέ  τίς  «ἀγάπες»  τῶν  πρώτων  χριστιανῶν.  Ἡ  Θ.  Εὐχαριστία  ἐτελεῖτο  κατά  τήν  διάρκειαν  τῶν  δείπνων.  Ἑπομένως  οἱ  χριστιανοί  τῆς  Ἀποστολικῆς  ἐποχῆς  ὄχι  μόνον  δέν  νήστευαν  πρό  τῆς  Θ.  Κοινωνίας,  ἀλλά  κοινωνοῦσαν  ἀμέσως  μετά  τό  φαγητό.  Στό  τέλος  τοῦ  πρώτου  αἰῶνος  τά  δεῖπνα  ἐχωρίσθηκαν  ἀπό   τήν  λατρείαν  καί  ἔκτοτε  οἱ  πιστοί  προσήρχοντο  χωρίς  νά  ἔχουν   φάγη  προηγουμένως.

Συνεχίζεται  ……

                                                                                    π.Μ.Κ.