Κυριακή τοῦ Θωμᾶ (2021)

                                             ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΟΥ  ΘΩΜΑ   

"Καί  ἀπεκρίθη  ὁ  Θωμᾶς  καί  εἶπεν  αὐτῷ·  ὁ  Κύριός  μου  καί  ὁ  Θεός  μου"

Οἱ  μαθηταί,  μέχρις  ὅτου  ζοῦσε  ὁ  Χριστός,  εἶχαν  πίστη  καί  ἐλπίδα  σ' Αὐτόν.  Πίστευαν  ὅτι  ὁ  Χριστός  θά  βγῇ  νικητής  ἀπ' ὅλες  αὐτές  τίς  περιπέτειες  καί  θά  γίνῃ  ἕνας  βασιλιᾶς,  πού  ἡ  δόξα  του  θά  εἶναι  πιό  τρανή,  ἀπό  τή  δόξα  ὅλων  τῶν  βασιλιάδων  τοῦ  κόσμου.  Καί  ὅταν  ἀκόμα  τή  νύχτα  τῆς  Μεγ.  Πέμπτης,  τόν συνέλαβαν  στόν  κήπο  τῆς  Γεσθημανή  καί  τόν  ὁδηγοῦσαν  στά  κρατητήρια  τοῦ  Ἄννα  καί  τοῦ  Καϊάφα  καί  τοῦ  Πιλάτου,  ἤλπιζαν  ὅτι  θά  κάνῃ  κάποιο  θαῦμα  καί  θά  ἐλευθερωθῆ,  καί  ἔνδοξος  θά  ἐπιστρέψῃ  κοντά  τους.

Ἀλλά  ὅταν  τόν  εἶδαν  νά  σταυρώνεται  καί  νά  πάσχῃ  σάν  νά  ἦταν  ὁ  πιό  ἀδύνατος  ἄνθρωπος,  ὅταν  τόν  εἶδαν  νά  ὑποφέρῃ,  νά  ὑβρίζεται  καί  νά  ἐξευτελίζεται,  τότε  τρομαγμένοι  ἔφυγαν  καί  κρύφτηκαν,  γιά  νά  μήν  τούς  πιάσουν  οἱ  διῶκται  τοῦ  Χριστοῦ.

Τό  ὄνειρο  τῶν  μαθητῶν  διαλύθηκε,  ἔχασαν  κάθε  ἐλπίδα.  Ὁ  Διδάσκαλός  τους  πέθανε.  Δέν  θά  τόν  ξαναδοῦν  πιά,  δέν  θά  τόν  ξανα-ακούσουν,  δέν  θά  ξανα-απολαύσουν  θαύματά  του.  Πέθανε  ὁ  πατέρας  τους  καί  ἐκείνοι  ὀρφανοί,  ἔρημοι  καί  ἀπροστάτευτοι,  φοβοῦνται  καί  τρέμουν   μήπως  καί  αὐτούς  τούς   συλλάβουν  οἱ   ἐχθροί,  γιαὐτό  τρέχουν  νά  κρυφτοῦν.  Δέν  βρίσκονται  κοντά  στό  δάσκαλό  τους,  ὅταν  εἶπε  τό  "Τετέλεσται" καί  ἄφησε  τήν  τελευταία  του  πνοή  πάνω  στό  σταυρό. 

Σ' αὐτή  τήν  ψυχολογική  κατάσταση  εὑρίσκοντο  οἱ  μαθηταί  μετά  τήν  σταύρωση  τοῦ  Χριστοῦ.  Ἀλλά  ἔρχεται  ἡ  πρώτη  εἴδηση.  Εἴδηση  πού  κανένας  τους  δέν  περίμενε.  Ἡ  εἴδηση  ἦλθε  τό  πρωΐ  "τῆς  μιᾶς  τῶν  Σαββάτων",  δηλ.  τό  πρωΐ  τῆς  Κυριακῆς·  καί  ἦλθε  ἀπό  μία  ἀπό  τίς  γυναῖκες  πού  παρέμειναν  ἔως  τέλους  κοντά  του,  ἔως  τῆς  ἀποκαθηλώσεώς  του  ἀπό  τοῦ  σταυροῦ,  ἀπό  τήν  Μαρία  τήν  Μαγδαληνή. 

Ἡ  εἴδησι  εἶναι:  "Ἀνέστη  ὁ  Κύριος".  Ἀργότερα  καί  ἄλλες  Μυροφόρες,  καί  ὁ  Πέτρος  καί  ὁ  Κλεόπας  καί  ὁ  Λουκᾶς,  φέρνουν  τήν  ἴδια  εἴδηση  ὅτι,  "Ἀνέστη  ὁ  Κύριος".  Ὅλη  τήν  ἡμέρα  τῆς  Κυριακῆς,  αὐτή  ἡ  εἴδηση  κυκλοφορεῖ  σέ  ὅλα  τά  Ἱεροσόλυμα.

Ὁ  Χριστός  ἐνίκησε  τόν  θάνατο.  Ὁ  θάνατος  εἶναι  ἕνα  τεράστιο  θηρίο  πού  μέ  τό  πελώριο  στόμα  του,  καταπίνει  τούς  πάντας.  Ὁ  Χριστός  πάλαιψε  μέ  τόν  αἰώνιο  αὐτό  ἐχθρό  τοῦ  ἀνθρώπου,  καί  τόν  κατανίκησε.  Καί  ἀνέστη  ὁ  Κύριος.  Καί  τό  βράδυ  τῆς  Κυριακῆς,  τῆς  πρώτης  ἡμέρας  τῆς  Ἀναστάσεώς  του,  ἐμφανίζεται  στό  ὑπερῶο,  ὅπου  οἱ  μαθηταί  ἦσαν  συγκεντρωμένοι  καί  κεκλεισμένοι  διά  τόν  φόβον  τῶν  Ἰουδαίων,  καί  ἔστη  εἰς  τό  μέσον  αὐτῶν  καί  εἶπε: "Εἰρήνη  ὑμῖν".  Οἱ  μαθηταί  μόλις  τόν  εἶδαν τρόμαξαν  καί  ἔκαναν  τήν  σκέψη  ὅτι  εἶναι  φάντασμα.  Ὁ  Χριστός  γιά  νά  τούς  καθησυχάσῃ  τούς  λέγει:  "εἰρηνεύετε".  Ἡσυχᾶστε,  μήν  τρομάζετε,  ἐγώ  εἶμαι,  ὁ  Κύριος  καί  διδάσκαλός  σας,  καί  τούς  ἐπέδειξε  τά  τρυπημένα  χέρια  του  καί  τήν  λογχισμένη  πλευρά  του.

Καί  τούς  καλεῖ  στήν  συνέχεια  νά  τόν  ψηλαφίσουν  γιά  νά  διαπιστώσουν  ὅτι  πράγματι  εἶναι  ὁ  Χριστός,  ζωντανός  ἀνάμεσά  τους.  Διότι  ὅπως  ξέρετε,  τό  φάντασμα  δέν  ἔχει  σάρκα  καί  ὁστᾶ,  ἐνῶ  ἐγώ  βλέπετε  ὅτι  ἔχω.

Οἱ  μαθηταί  συνεχίζουν  νά  εἶναι  μουδιασμένοι  καί  νά  ἀποροῦν  καί  νά  μήν  πιστεύουν  στά  μάτια  τους.  Ὁ  Χριστός  βλέποντας  τήν  δισπιστίαν  των  καί  τήν  ἀπορίαν  των,  συνεχίζει:  "ἔχετέ  τι  βρώσιμον  ἐνθᾶδε;  καί  ἐπέδωκαν  αὐτῷ,  ὀπτοῦ  μέρος  καί  ἀπό  μελισσίου  κηρίου.  Καί  λαβών  ἐνώπιον  αὐτῶν  ἔφαγεν".  Ἔχετε  κάτι  φαγώσιμο;  ἐρωτᾶ  τούς  μαθητάς.  Καί  αὐτοί  τοῦ  ἔδωκαν  ἕνα  κομμάτι  κυρήθρα  μέ  μέλι.  Ὁ Χριστός  τό  πῆρε  καί  τό  ἔφαγε  μπροστά  τους,  γιά  νά  τούς  ἀποδείξῃ  πεντακάθαρα,  καί  νά  μήν  ἔχουν  πλέον  καμμίαν  ἀμφιβολίαν  ὅτι  εἶναι  καί  πάλι  ζωντανός  ἀνάμεσά  τους.

Ἀπό  τήν  συντροφιά  τῶν  μαθητῶν,  τό  βράδυ  τῆς  Ἀναστάσεως  καί  τῆς   ἐμφανίσεως   τοῦ   Χριστοῦ,   ἀπουσίαζε   ὁ   Θωμᾶς.   Καί   ὅταν ἐπέστρεψε,  τοῦ   λέγουν   οἱ   ἄλλοι   μαθηταί,  "ἑωράκαμεν   τόν   Κύριον".  Εἴδαμε  τόν  Κύριο  ζωντανό  καί  πάλι.  Ὁ  Θωμᾶς  τούς  ἀπαντᾶ:  Ἐάν  δέν  τόν  ἰδῶ  μέ  τά  μάτια  μου,  ἐάν  δέν  τόν  ἀκούσω  μέ  τά  αὐτιά  μου,  ἐάν  δέν  τόν  ἀκουμπήσω  μέ  τά  χέρια  μου,  δέν  πρόκειται  νά  πιστέψω  αὐτό  πού  μοῦ  λέτε.  Θέλω  ἀτράνταχτες  ἀποδείξεις·  ἔτσι  μόνο  θά  πεισθῶ,  ὅτι  πράγματι  ἀναστήθηκε.

Καί  σήμερον  ἀδελφοί  μου  ὑπάρχουν  Θωμᾶδες  καί  μάλιστα  ἡ  πλειονοψηφία,  οἱ  ὁποίοι  γιά  νά  πιστέψουν  στόν  Χριστό,  θέλουν  νά  δοῦν  οἱ  ἴδιοι  ἕνα  θαῦμα.  Αὐτό  βέβαια  εἶναι  ἀδύνατον  νά  συμβῇ.  Τά  θαύματα  γίνονται  ἤ  μᾶλλον  ὁ  Θεός  κάνει  θαύματα  διά  τῶν  ἀνθρώπων  πού  πιστεύουν  σ' Αὐτόν  καί  εἶναι  σήμερον  περιορισμένα,  ἐξ  αἰτίας  τῆς  ὁλιγοπιστίας  μας.  Ὁ  Χριστός  εἶπε  ὅτι  ἐάν  ἔχωμε  πίστιν,  μποροῦμε  νά  μετακινήσωμε  ἀκόμη  καί  βουνά.  Στούς  πρώτους  χριστιανικούς  χρόνους  καί  ἰδίᾳ  στήν  ἐποχή  τῶν  διωγμῶν,  ἐγίνοντο  πάρα  πολλά  θαύματα,  διότι  ἔπρεπε  ἡ  νέα  θρησκεία  νά  ἐδραιωθῆ  καί  νά  ἐξαπλωθῇ.  Ὅταν  ἀργότερα  ἔπαυσαν  οἱ  διωγμοί  καί  οἱ  χριστιανοί  πλέον  ἦσαν  ἐλεύθεροι  νά  ἐκτελοῦν  τά  θρησκευτικά  τους  καθήκοντα  καί  νά  διαδίδουν  τήν  νέα  πίστη,  ἐλαττώθηκαν  τά  θαύματα.

Καί  ὁ  Θωμᾶς  παρ' ὅλον  ὅτι  εἶχε  ἀκούσει  τή  διδασκαλία  τοῦ  Χριστοῦ  καί  εἶδε  τόσα  θαύματα,  δέν  πίστευε  στά  λόγια  τῶν  ἄλλων  μαθητῶν  ὅτι  "Ἀνέστη  ὁ  Κύριος",  καί  ἐζήτη  ἁπτές  ἀποδείξεις.

Καί  ὁ  Χριστός  πού  ἀκούει  τίς  ἀντιρρήσεις  τοῦ  Θωμᾶ,  δέν  ὀργίζεται,  ἀλλά  σάν  Πατέρας  γεμᾶτος  στοργή,  σάν  Πατέρας  πού  ἀγαπᾶ  ὅλα  του  τά  παιδιά,  ἀκόμα  καί  τά  πιό  ἀτίθασα  καί  δύστροπα,  συγκαταβαίνει  στήν  ἀδυναμία  του.  Καί  ἐνῶ  πάλι  οἱ  μαθηταί  ἦσαν  συγκεντρωμένοι  στόν  συνηθισμένο  χῶρο,  καί  ἦταν  καί  ὁ  Θωμᾶς  μαζί  τους,   ἐμφανίζεται  μέ  τόν  ἴδιο  τρόπο  στέκεται  στό  μέσον,  τούς  εὐλογεῖ  μέ  τό  "εἰρήνη  ὑμῖν",  καί  ἀπευθυνόμενος  στόν  Θωμᾶ  τοῦ  λέγει:  "Ἔλα  κοντά  μου  καί  ἐξέτασέ  με  καί  ψηλάφισέ  με.  Βάλε  τό  δάχτυλό  σου  στά  σημάδια  πού  μοῦ  ἄφισαν  τά  καρφιά  στά  χέρια  καί  στά  πόδια,  βάλε  ἐπίσης  καί  στό  σημάδι  πού  μοῦ  ἄφισε  ἡ  λόγχη  τοῦ  στρατιώτη  στήν  πλευρά  μου,  ἀπό  ὅπου  ἔτρεξε  αἷμα  καί  νερό".   Καί  ὁ  Θωμᾶς  μετά  ἀπ' αὐτό,  πιστεύει  ὅτι  πράγματι  ὁ  Χριστός  εἶναι  ἀναστημένος  μπροστά  του,  καί  ἀναφωνεῖ  αὐτήν  τήν  περίφημη  ὁμολογία:  "Ὁ  Κύριός  μου  καί  ὁ  Θεός  μου".

Καί  σήμερον  ἀδελφοί  μου,  ὅπως  προείπαμε,  πόσοι  δέν  εὑρίσκονται  στήν  ἴδια  ψυχολογική  κατάσταση  καί  στήν  ἴδια  θέση  τοῦ  Θωμᾶ;

Ἀκοῦνε  γιά  τόν  Χριστό,  καί  ὅμως  γιά  νά  πιστεύσουν  σ' Αὐτόν  θέλουν  μαρτυρίες  καί  ἀποδείξεις.  Ὁ  Χριστός  λέγει:  "Ἐρευνᾶτε  τάς  Γραφάς".  Ἄς  ἐρευνήσουν  λοιπόν  οἱ  δίσπιστοι  τήν  Ἁγία  Γραφή,  ἄς  ἐρευνήσουν  τήν  ἱστορία,  καί  ἄν  ἀγαποῦν  τήν  ἀλήθεια  καί  εἶναι  εἰλικρινεῖς,  στό  τέλος  θά  ἀναφωνήσουν  καί  αὐτοί  ὅπως  ὁ  Θωμᾶς  ὅτι:  Ὁ  Κύριος  ὄντως  ἀνέστη  ἐκ  νεκρῶν  καί  ὄντως  εἶναι  ὁ  Κύριος  καί  ὁ  Θεός  μας.   Ἀμήν.