Περί Θείας Εὐχαριστίας (6ον)

 

ΘΕΙΑ  ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ   (6^ον 

Συνέχεια  ἐκ  τοῦ  προηγουμένου  ……….

Καμμία  διάταξις  τῶν  Οἰκουμενικῶν  ἤ  Τοπικῶν  Συνόδων  δέν  καθορίζει  νηστείαν  πρό  τῆς  Θείας  Κοινωνίας.  Οἱ  Ἀποστολικοί  Κανόνες  νομοθετοῦν  μόνον  τήν  νηστείαν  τῆς  Τετάρτης  καί  Παρασκευῆς. 

Ὁ  66ος  Κανών  τῆς  Στ΄  Οἰκ.  Συνόδου  ἐπιτρέπει  τήν  Θεία  Κοινωνία  καθ’  ὅλας  τάς  ἡμέρας  τῆς  Διακαινησίμου  ἑβδομάδος.  Πῶς  γίνεται  λοιπόν  νά  νηστεύουν  οἱ  πιστοί  ἀφοῦ  οἱ  ἡμέρες  εἶναι  καταλύσιμοι  καί  χαρμόσυνοι;

Βέβαια  σήμερον  βλέπομε  ὅτι  οἱ  περισσότεροι  πνευματικοί  πατέρες  ὁρίζουν  κάποια  νηστεία  στούς  ἐξομολογουμένους  πρό  τῆς  Θ.  Κοινωνίας.  Τοῦτο  τό  πράττουν  στούς  πιστούς  οἱ  ὁποίοι  δέν  τηροῦν   τήν  ὑπό  τῆς  Ἐκκλησίας  καθιερωμένην  νηστείαν  (τῆς  Τετάρτης  καί  Παρασκευῆς,  τῶν  Ἁγ.  Ἀποστόλων, τοῦ  15αὐγούστου, τῶν  Χριστουγέννων καί  τοῦ  Πάσχα)  ἤ  σέ  ἐκείνους  πού  ἔχουν  ὑποπέσει  σέ  κάποιο  σοβαρό  παράπτωμα  τό  ὁποῖο  ἐπισύρει  κανόναν.

Στίς  περιπτώσεις  αὐτές  μποροῦμε  νά  ποῦμε  ὅτι  ἡ  νηστεία  ἐπιβάλλεται  ἀπό  τόν  πνευματικό,  ὡς  ἐπιτίμιον,  στόν  ἐξομολογούμενον.  Ἄν  ἐπιβληθῇ  νηστεία  ἀπό  τόν  πνευματικό  σέ  κάποιο  πιστό,  ὁ  χρόνος  καί  ἡ  αὐστηρότης  αὐτῆς  ἐξαρτῶνται  ἀπό  πολλούς  παράγοντας.  π.χ.  ἀπό  τήν  πνευματικότητα  τοῦ  ἐξομολογουμένου,  ἀπό  τήν  σωματική  ἀντοχή  του,  ἀπό  τήν  ἐργασία  του,  ἀπό  τήν  ὑγεία  του  καί  ἄλλους  παράγοντες. 

Πολλοί  πιστοί  λέγουν  ὅτι,  πρό  τῆς  Θ.  Κοινωνίας  καλόν  εἶναι  νά  κρατοῦμε  τρεῖς  ἡμέρες  τό  λάδι.  Τό  ἀνέλαιον  τριήμερον,  εἶναι  κατάλοιπον  τῆς  ἐποχῆς  τῆς  Τουρκοκρατίας,  ὁπότε  ὑπῆρχε  ἄγνοια  τῶν  ἱερῶν  κανόνων  καί  τῆς  Εὐαγγελικῆς  παραδόσεως.  Καί  ναί  μέν  αὐτό  δείχνει  εὐλάβεια  πρός  τό  μυστήριο  τῆς  Θ.  Κοινωνίας,  πλήν  ὅμως  κατήντησε  τό  μεγάλο  ἐμπόδιο  τῆς  συχνῆς  συμμετοχῆς  μας  στό  μυστήριο  τοῦτο. 

Ἡ  νηστεία  τοῦ  ἐλαίου  τό  Σάββατο  καί  τήν  Κυριακή,  ἀπαγορεύεται  ἀπό  τοῦ  Κανόνας,  πλήν  τοῦ  Μεγ.  Σαββάτου. 

Λέγει  ὁ  64^ος  Ἀποστολ.  Κανών: «Εἰ  τις  κληρικός  εὑρεθεῖ  την  Κυριακήν  ἡμέρα  νηστεύων,  ἤ  τό  Σάββατον,  πλήν  ἑνόν  μόνου,  καθαιρείσθω.  Εἰ  δέ  λαϊκός,  ἀφοριζέσθω». 

Καί  ἡ  ἐν  Γάγγρα  Σύνοδος  τόν  18^ον  αἰῶνα  ἀναθεματίζει  τούς  νηστεύοντας  τήν  Κυριακή.  Ἀναφέρει  ἐπίσης  ὅτι,  ἐάν  κάποιος  θέλει  νά  κρατήσει  τό  Σάββατο,  θά  πρέπει  νά  καταλύσει  ἔως  τῆς  9^ης  ὥρας,  δηλ.  ἔως  τίς  3 μ.μ.

Γιαὐτούς  πού  κοινωνοῦν  συχνά,  ἀρκεῖ  μόνον  ἡ  νηστεία  πού  ἔχει  ὁρίσει  ἡ  Ἐκκλησία  μας.  Ἐάν  κάποιος  πνευματικός  διά  λόγους  ἀσκήσεως  ἤ  ἐγκρατείας  ὁρίσει  σέ  ἕνα  χριστιανό  αὐστηρά  νηστεία,  αὐτό  ἀποτελεῖ  ἐξαίρεσιν  καί  ὄχι  κανόναν.

Αὐτές  οἱ  ἀπόψεις  καί  διακαιολογίες  πολλῶν  χριστιανῶν,  πού  προαναφέραμε,  γιά  νά  διακαιολογήσουν  τήν  ἀποχήν  των  ἀπό  τήν  συχνή  Θ.  Κοινωνία,  εἶναι  ἐπιτυχίες  τοῦ  διαβόλου  ὁ  ὁποῖος  θέλει  νά  μᾶς  κρατᾶ  μακριά  ἀπό  τήν  ἔνωσίν  μας  μέ  τόν  Χριστό.  Νά  μήν  ἐρχώμεθα  σέ  ἐπαφή  μέ  τόν  Xριστό,  νά  μήν  ἀντλοῦμε  δύναμη  ἀπ’ Αὐτόν.  Γιαὐτό  μᾶς  βάζει  αὐτές  τίς  σκέψεις  στό  μυαλό  μας,  τίς  ὁποῖες  δυστυχῶς  υἱοθετοῦμε  καί  ἔτσι  στεροῦμε  τόν  ἑαυτόν  μας  τῆς  Θείας  δυνάμεως  καί  Χάριτος.

Μέ  ὅσα  ἐν  περιλήψει  προαναφέραμε,  βγάζομε  τό  συμπέρασμα  ὅτι  ὁ  πιστός  πρέπει  συχνά  νά  προσέρχεται  στήν  Θ.  Κοινωνία.

Ἀπό  τά  λόγια  τοῦ  Ἰησοῦ  Χριστοῦ,  ἀπό  τίς  Πράξεις  καί  τούς  Κανόνας  τῶν  Ἀποστόλων,  ἀπό  τίς  ἀποφάσεις  τοπικῶν  καί  Οἰκουμενικῶν  Συνόδων,  ἀπό  τίς  μαρτυρίες  τῶν  Πατέρων  τῆς  Ἐκκλησίας,  φαίνεται  καθαρά  ὅτι  ὁ  χριστιανός  πρέπει  νά  προσέρχεται  συχνά  στήν  Θ.  Κοινωνία.   

Ἡ  Θ.  Εὐχαριστία  ὅπως  λέγει  ὁ  Ἅγ.  Νεκτάριος  εἶναι  «ἡ  πνευματική  τροφή  τοῦ  χριστιανοῦ»  ἡ  ὁποία  ζωογονεῖ  τήν  ψυχή  καί  φέρει  τόν  ἄνθρωπο  σέ  ἄμεση  ἐπικοινωνία  μέ  τόν  Χριστό. 

 Ὁ  Ἱερός  Χρυσόστομος  λέγει:  «Ἑνί  ἑκάστω  τῶν  πιστῶν,  ἀναμίγνυσιν  ἑαυτόν  ὁ  Κύριος,  διά  τῶν  μυστηρίων»  δηλ.  διά  τῆς  Θ.  Κοινωνίας,  ὁ  Κύριος  ἀνακατεύει  τόν  ἑαυτόν  του  μέ  ἕνα  ἕκαστον  ἀπό  τούς  πιστούς  ὥστε  γίνεται  ἕνα  μέ  αὐτούς.

Καί  ὁ  Ἅγ.  Κύριλλος  γιά  νά  τονίσῃ  περισσότερον  αὐτήν  τήν  ἔνωσιν  μεταξύ  τῶν  κοινωνούντων  πιστῶν  καί  τοῦ  Χριστοῦ,  φέρει  ἔνα  παράδειγμα  μέ  δύο  κεριά.  Ἐάν  κάποιος  λέγει,  λειώσει  δύο  κεριά  σέ  μιά  χύτρα,  διαφορετικοῦ  μείγματος  ἕκαστο  καί  στήν  συνέχεια  ἀφίσει  τό  μεῖγμα  νά  κρυώσῃ,  τά  δύο  αὐτά  κεριά  ἔγιναν  ἕνα.  Ἔτσι  γίνεται  ἕνα  καί  ὁ  δεχόμενος  τό  Σῶμα  καί  τό  Αἷμα  τοῦ  Χριστοῦ,  μέ  Αὐτόν  (τόν  Χριστόν).

Οἱ  πράξεις  τῶν  Ἀποστόλων  μᾶς  διασώζουν  ὅτι:  «ἦσαν  καθ’ ἡμέραν  προσκαρτεροῦντες  ὁμοθυμαδόν  ἐν  τῷ  ἱερῷ,  κλῶντες  τε,  κατ’ οἶκον  ἄρτον,  μετελάμβανον  τροφῆς  ἐν  ἀγαλλιάσει  καί  ἀφελότητι  καρδίας,  αἰνοῦντες  τόν  Θεόν  καί  ἔχοντες  χάριν  πρός  ὅλον  τόν  λαόν»  (Πρ. β,46 - 47).   Καθημερινά  ἐσύχναζον  μέ  ζῆλον  καί  μέ  μιά  ψυχή  ὅλοι,  εἰς  τό  ἱερόν,  καί  ἀφοῦ  ἔκοπτον  ἄρτον,  ἔτρωγον  μέ  ἀγαλλίασιν  καί  ἁπλότητα  καρδίας,  δοξολογοῦντες  τόν  Θεόν  καί  ἀπολαμβάνοντες  τήν  ἐκτίμησιν  καί  τήν  εὔνοιαν  ὅλου  τοῦ  λαοῦ.  

Στήν  ἀρχαία  Ἐκκλησία  βασικό  στοιχεῖο  τῆς  χριστιανικῆς  ζωῆς  ἦτο  ἡ  συχνή  συμμετοχή  στό  μυστήριο  τῆς  Θ.  Εὐχαριστίας.  Ἡ  καθιέρωσις  τῆς  Προηγιασμένης  Θείας  Λειτουργίας  δηλώνει  τήν  ἀνάγκη  τῆς  συχνῆς  Θ.  Κοινωνίας.  Ἡ  Προηγ.  Θ.  Λειτουργία  εἶναι  μιά  ζωντανή  μαρτυρία  τοῦ,  ὅτι  οἱ  χριστιανοί  ποθοῦσαν  τήν  καθημερινή  Θ.  Κοινωνία. 

Γιά  νά  φυλάσσεται  αὐτή  ἡ  παράδοσις  τοῦ  Κυρίου,  ἀπό  τούς  χριστιανούς  τῶν  ἑπομένων  αἰώνων  καί  μήν  λησμονηθῆ  ἤ  ἀτονίσῃ  τό  μυστήριο  τοῦτο  ἀπό  τήν  πολυκαιρία,  οἱ  Ἀπόστολοι  ἔγραψαν  στούς  λεγόμενους  Κανόνας,  τά  ἐξῆς:  «Εἰ  τις  προσφορᾶς  γενομένης  μή  μεταλάβοι,  τήν  αἰτίαν  εἰπάτω.  Καί  ἐάν  εἶ  εὔλογος,  συγγνώμης  τυγχανέτω.  Εἰ  δέ  μή  λέγοι,  ἀφοριζέσθω»  (8ος  Ἀποστ.  Κανών).  Ἐάν  κάποιος  εὑρεθῇ  στήν  τέλεσι  τῆς  Θείας  Εὐχαριστίας  καί  δέν  κοινωνήσει,  πρέπει  νά  πῇ  τήν  αἰτίαν  (γιά  τήν  ὁποίαν  δέν  κοινωνεῖ).  Καί  ἐάν  εἶναι  εὔλογος  (δικαιολογημένη)  ἡ  αἰτία,  τότε  ἄς  συγχωρεῖται.  Ἐάν  ὅμως  δέν  λέγει  τήν  αἰτίαν,  νά  ἀφορίζεται,  νά  ἀποκόπτεται  ἀπό  τό  σῶμα  τῆς  Ἐκκλησίας.

Καί  ὁ  9ος  Ἀποστ.  Κανών  λέγει:  «πάντας  τούς  εἰσιόντας  πιστούς,  καί  τῶν  γραφῶν  ἀκούοντας,  μή  παραμένοντας  δέ  τῇ  προσευχῇ  καί  τῇ  ἁγίᾳ  μεταλήψει,  ὡς  ἀταξίαν  ἐμπιοῦντας  τῇ  Ἐκκλησίᾳ,  ἀφορίζεσθαι  χρή».  Ὅλοι  ἐκείνοι  οἱ  πιστοί  οἱ  ὁποίοι  προσέρχονται  στήν  Θεία  Λειτουργία  καί  ἀκούουν  τά  ἀναγνώσματα  (Ἀπόστολον  καί  Εὐαγγέλιον)  καί  στήν  συνέχεια  ἀναχωροῦν  ἀπό  τήν  Ἐκκλησία  καί  δέν  παραμένουν  μέχρι  τό  τέλος  καί  δέν  μετέχουν  τῆς  Θείας  Κοινωνίας,  ἐπειδή  μέ  τήν  πρᾶξιν  των  αὐτήν  προκαλοῦν  ἀταξίαν  στό  ἐκκλησίασμα,  πρέπει  νά  ἀφορίζωνται,  νά  ἀποκόπτωνται  ἀπό  τό  σῶμα  τῆς  Ἐκκλησίας.

                Συνεχίζεται …………………                                                               π. Μ.Κ.