Περί Θείας Εὐχαριστίας 12ον (30 - 10 - 2021)

 

ΘΕΙΑ  ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ   (12^ον)  (30 - 10 - 2021)

Συνέχεια  ἐκ  τοῦ  προηγουμένου ………

     «Εἴδομεν  τό  φῶς  τό  ἀληθινόν»,  δηλ.  ἀξιωθήκαμε  νά  γνωρίσωμε  τήν  ἀλήθεια  τοῦ  Εὐαγγελίου,  ἡ  ὁποία  εἶναι  φῶς  πνευματικόν  πού  μᾶς  ὁδηγεῖ  νά  πορευώμεθα  τόν  ὀρθόν  δρόμον  καί  νά  ἐπιτύχωμεν  τήν  αἰώνιον  σωτηρίαν.

      Μέ  τήν  Θ.  Κοινωνία  ὁ  πιστός  δέχθηκε  μέσα  του  τό  φῶς  τό  ἀληθινόν.  Ἡ  ψυχή  του  ἑνώθηκε  μέ  τόν  Χριστό,  τόν  ἥλιο  τῆς  δικαιοσύνης.   Ἀφοῦ  πιστεύσαμε  στόν  Σωτῆρα  Χριστό  καί  ἐκοινωνήσαμε  τοῦ  Σώματος  καί  Αἵματός  του,  ἐλαβαμε  τήν  Χάριν  τοῦ  Ἁγ.  Πνεύματος  ἡ  ὁποία  εἶναι  Οὐράνια  δωρεά. 

         Ὁ  ὕμνος  αὐτός  ἐψάλλετο  στήν  ἀρχαιότητα  ἐπ’ εὐκαιρία  τῆς  Βαπτίσεως  τῶν  Κατηχουμένων,  οἱ  ὁποίοι  γιά  πρώτη  φορά  ἐγίνοντο  μέλη  τῆς  Ἐκκλησίας  καί  παρηκολούθουν  τήν  Θεία  λειτουργία  τῶν  πιστῶν  καί  κοινωνοῦσαν  στό  τέλος  τό  Σῶμα  καί  τό  Αἷμα  τοῦ  Σωτῆρος.  Γιαὐτό  μέ  τόν  ὕμνο  αὐτό  ἐξέφραζον  τήν  χαράν  των,  διότι  εὑρῆκαν  τήν ἀληθινήν  καί  σώζουσαν  πίστιν.  

Κάποιος  χριστιανός  πῆγε  στόν  πανηγυρίζοντα  ἱερό  ναό  τοῦ  Ἁγ.  Νικολάου  νά  ἐκκλησιασθῇ.  Ἦταν  πολύς  ὁ  κόσμος  καί  προχώρησε  μπροστά -  μπροστά  στόν  σολέα.  Μετά  τό  κήρυγμα,  ἀκολούθησε  ἡ  Θεία  Κοινωνία.  Οἱ  χριστιανοί  ἄρχισαν  νά  κοινωνοῦν  καί  ὑπῆρχε  πολύς  συνωστισμός  καί  μεγάλη  ἀταξία.  Σέ  κάποια  στιγμή  χύθηκε  ἀπό  τό  Ἅγιο  Ποτήριο  ἡ  Θεία  Κοινωνία  στό  δάπεδο.  Ὁ  ἱερεύς  σταμάτησε  τήν  Θεία  μετάληψη.

 Ὁ  χριστιανός  εἶδε  στό  σημεῖο  πού  ἔπεσε  ἡ  Θεία  κοινωνία,  μία  λευκή  φλόγα  νά  ἀναπηδᾶ.  Ὁ  ἱερεύς  ἀκούμπησε  τό  Ἅγιο  Ποτήριο  στήν  Ἁγία  Τράπεζα  καί  βγῆκε  ἔξω,  γονάτισε  καί  ἄρχισε  νά  ρουφάῃ  τήν  φλόγα.  Μετά  ἔρριξε  λίγο  οἰνόπνευμα  καί  μέ  ἕνα  σπίρτο  ἔβαλε  φωτιά  στό  σημεῖο.  Ἡ  φλόγα  αὐτή  ἦταν  διαφορετικοῦ  χρώματος  ἀπό  τήν  προηγούμενη. 

  Ὁ  χριστιανός  συγκλονίστηκε.  Μέρα  καί  νύκτα  βασανιζόταν  μέ  αὐτό  πού  εἶδαν  τά  μάτια  του.  Μέσα  του  ἔγινε  σεισμός  καί  ἀποφάσισε  νά  ἐξομολογηθῇ.  Ποτέ  δέν  εἶχε  πλησιάσει  στό  πετραχήλι  τοῦ  Πνευματικοῦ.  Σαράντα  χρόνια  εἶχε  νά  κοινωνήσῃ.

 Καί  ὅμως  ὑπάρχουν  χριστιανοί,  πού  ἀρνοῦνται  νά  πιστέψουν  στό  θαῦμα  τῆς  Θείας  μεταβολῆς  καί  μᾶς  ὁμιλοῦν  γιά  μετάδοση  ἀσθενειῶν,  ἐπειδή  ὅλοι  κοινωνοῦν  ἀπό  τήν  ἴδια  λαβίδα.  Ὄχι  μόνο  δέν  μεταδίδονται  ἀσθένειες  ἀλλά  τό  Σῶμα  τοῦ  Χριστοῦ  ἀποκαθιστᾶ  τήν  ὑγεία  μας,  ἐξαφανίζει  ὄγκους,  θεραπεύει  καρκίνους,  ἀποδειώκει  δαιμόνια.

 Ὁ  μακαριστός  Δημήτριος  Παναγόπουλος,  λαϊκός  ἱεροκήρυξ,  ἐκήρυττε  στό  Νοσοκομεῖο  «Σωτηρία».  Τό  Νοσοκομεῖο  αὐτό,  τήν  ἐποχήν  ἐκείνην  φιλοξενοῦσε  φυματικούς,  καί  δύσκολα  κανείς  τό  ἐπισκεπτόταν  ἀπό  τόν  φόβον  τῆς  μεταδόσεως  τῆς  φυματιώσεως.  Στό  «Σωτηρία»  πήγαινε  καί  ἐξομολογοῦσε  καί  κοινωνοῦσε  τούς  φυματικούς  ὁ  π.  Δημήτριος  Παπαντώνης.

Μιά  μέρα,  ἕνας  γιατρός  πού  παρακολουθοῦσε  προβληματισμένος  τίς  ὁμιλίες,  πλησίασε  στο  τέλος  τόν  ἱεροκήρυκα  καί  τοῦ  λέγει:  «κ.  Παναγόπουλε,  εἶναι  ἀδύνατο  ὁ  ἱερέας  νά  καταλύῃ  τό  περιεχόμενο  τοῦ  Ἁγίου  Ποτηρίου.  Κοινωνοῦν  τόσοι  ἀσθενεῖς  ἀπ’  αὐτό,  καί,  ὅπως  εἶναι  γνωστό,  τό  μικρόβιο  τῆς  φυματιώσεως  μεταδίδεται  μέ  τό  σάλιο.  Αὐτό  πού  περισεύει  τί  τό  κάνει  ὁ  ἱερέας;  Τό  ρίχνει  στό  χωνευτήρι;  Αὐτό  ὅμως  δέν  εἶναι  μεγάλη  ἁμαρτία;».

Τέτοιο  πρᾶγμα  δέν  γίνεται  τοῦ  λέγει  ὁ  ἱεροκήρυκας.  Ὁ  Χριστός  δέν  μολύνεται  ἀπό  μικρόβια.  Καί  ἀπό  τά  Ἄχραντα  Μυστήρια  δέν  ὑπάρχει  κανένας  κίνδυνος  μολύνσεως.

Ὁ  γιατρός  ὅμως  δέν  μποροῦσε  νά  τό  πιστέψῃ.  Τότε  τοῦ  ζήτησε  ὁ  ἱεροκήρυκας  νά  παρακολουθήσῃ  τήν  ἑπόμενη  Λειτουργία,  καί  στό  τέλος  νά  σταθῇ  κάπου,  ὥστε  νά  βλέπῃ  τίς  κινήσεις  τοῦ  ἱερέως  τήν  ὥρα  τῆς  καταλύσεως.

Ἔτσι  καί  ἔγινε.  Ὁ  γιατρός  εἶδε  μέ  τά  μάτια  του  τόν  λειτουργό  νά  καταλύῃ  τό  περιεχόμενο  τοῦ  Ἁγίου  Ποτηρίου,  φροντίζοντας  νά  μήν  μείνῃ  ἴχνος  ἀπό  τό  Σῶμα  καί  τό  Αἷμα  τοῦ  Χριστοῦ.

Ἀπό  τότε  ὁ  γιατρός,  ὄχι  μόνο  πίστευσε,  ἀλλά  καί  ἐκκλησιαζόταν  τακτικότατα  καί  κοινωνοῦσε μαζί  μέ  τούς  ἀσθενεῖς.

 

 Ἐνῶ  ψάλλεται  τό  «εἴδομεν  τό  φῶς ...»  ὁ  λειτουργός  εἰσέρχεται  στό  Ἅγιο  Βῆμα  καί  ἐναποθέτει  τό  Ἅγιο  Ποτήριο  ἐπί  τῆς  Ἁγ.  Τραπέζης  καί  θυμιᾶ  «τρίς»  λέγων:  «Ὑψώθητι  ἐπί  τούς  οὐρανούς  ὁ  Θεός  καί  ἐπί  πᾶσαν  τήν  γῆν  ἡ  δόξα  σου»  (Ψαλμ.νστ,12). 

  Νά  ἐπανέλθῃς  Θεέ  μου  καί  νά  ἐπιστρέψῃς  στό  θρόνο  τῆς  δόξης  σου,  ἀπ’ ὅπου  καί  κατῆλθες  γιά  τή  σωτηρία  μας.  Ὅπως  ἡ  δόξα  σου  ἁπλώνεται  στούς  Οὐρανούς,  ἔτσι  νά  βασιλεύσῃ  καί  σ’ ὁλόκληρη  τή  γῆ,  πάνω  στούς  ἀνθρώπους.

  Οἱ  προφητικοί  αὐτοί  λόγοι  τοῦ  Δαβίδ  ἀναφέρονται  στό  γεγονός  τῆς  Ἀναλήψεως  τοῦ  Χριστοῦ  καί  προλέγουν  ὅτι  ὁ  Κύριος  μετά  τήν  Ἀνάστσιν  καί  Ἀνάληψιν  εἰς  τούς  Οὐρανούς  θά  ἐκάθητο  μέ  δόξα  εἰς  τά  δεξιά  τοῦ  Θεοῦ  Πατρός.  Μέ  τό  κήρυγμα  δέ  τῶν  Ἀποστόλων  τό  Εὐαγγέλιο  θά  διεδίδετο  πανταχοῦ  καί  ἡ  δόξα  τοῦ  Θεανθρώπου  Σωτῆρος  θά  ἐξαπλώνετο  σέ  ὅλη  τή  γῆ. 

  Τό  θυμίαμα  τήν  ὥρα  αὐτή, συμβολίζει  τήν  κάθοδο  τοῦ  Ἁγ.  Πνεύματος  κατά  τήν  ἡμέρα  τῆς  Πεντηκοστῆς  στούς  μαθητάς  καί  Ἀποστόλους  του.

  Τελειώνοντας  ὁ  ψάλτης  τόν  ὕμνον:  «εἴδομεν  τό  φῶς ...»  ὁ  ἱερεύς  λαμβάνει  εἰς  τήν  ἀριστεράν  χεῖραν  αὐτοῦ  τό  Ἅγ.  Δισκάριο  ἐπάνω  στό  ὁποῖο  ἔχουν  τοποθετηθῆ  τά  καλύματα  καί  ὁ  ἀστερίσκος  καί  στήν  δεξιάν  αὐτοῦ  τό  Ἅγ.  Ποτήριο  καί  βλέπων  πρός  ἀνατολάς  λέγει:  «Εὐλογητός  ὁ  Θεός  ἡμῶν»  καί  στρεφόμενος  πρός  τόν  λαό  δείχνει  στούς  πιστούς  τό  Ἅγ.  Ποτήριο  καί  συμπληρώνει  τήν  δοξολογίαν:  «πάντοτε  νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  αἰῶνας  τῶν  αἰώνων».

Δηλ.  ἄς  εἶναι  δοξασμένος  ὁ  Κύριος  ὁ  ὁποῖος  ηὑδόκησεν  γιά  νά  τελέσωμε  τή  Θεία  Λειτουργία,  πάντοτε  νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  αἰῶνας  τῶν  αἰώνων.

  Ἀφορμή  αὐτῆς  τῆς  δοξολογίας  κατά  τή  στιγμή  αὐτή  εἶναι  κυρίως  ἡ  ὑψίστη  πνευματική  δωρεά,  τῆς  ὁποίας  ἔγιναν  κοινωνοί  καί  ὁ  ἱερεύς  καί  οἱ  πιστοί,  δηλ.  ἡ  Θεία  Εὐχαριστία.  Γιαὐτό  καί  δείχνει  ὀ  ἱερεύς  στούς  πιστούς  τό  Ἅγιο  Ποτήριο.

  Καί  οἱ  ψάλται  ἐπιλέγουν  τό  «Ἀμήν»,  δηλ.  καί  ὁ  λαός  ἐπιβεβαιώνει  ὅτι  τό  ὄνομα  τοῦ  Θεοῦ  ἄς  εἶναι  εὐλογημένο  εἰς  πάντας  τούς  αἰῶνας.  Καί  ἔτσι  ἐπισφραγίζεται    ἡ  ὅλη  ἀκολουθία  τῆς  Θείας  Λειτουργίας  καί  τό  πρῶτο  μέρος  τῆς  Θείας  Κοινωνίας. 

  Ἡ  Θεία  Λειτουργία  ἀρχίζει  μέ  μία  δοξολογία  τοῦ  Τριαδικοῦ  Θεοῦ  «Εὐλογημένη  ἡ  Βασιλεία  τοῦ  Πατρός  καί  τοῦ  Υἱοῦ  καί  τοῦ  Ἁγίου  Πνεύματος»  καί  τελειώνει  πάλι  μέ  μία  δοξολογία,  «Εὐλογητός  ὁ  Θεός  ἡμῶν  πάντοτε  νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  αἰῶνας  τῶν  αἰώνων». 

  Καί  ἀκολουθεῖ  στήν  συνέχεια  μία  εὐχαριστία  διά  τήν  μεγάλην  δωρεάν  πού  ἀξιωθήκαμε.

   Ὁ  ἱερεύς  ἐπανέρχεται  ἔμπροσθεν  τῆς  Ἁγίας  Τραπέζης  καί  περιτυλίσσει  τό  Ἱερό  Ἀντιμήνσιο  ἐπί  τοῦ  ὁποίου  ἔγινε  ἡ  Θεία  Λειτουργία  εἰς  ἔνδειξιν  ὅτι  ἐπερατώθη  αὕτη  καί  τοποθετεῖ  ἐπί  τοῦ  ἀντιμηνσίου  τό  ἱερό  Εὐαγγέλιο  ἀφοῦ  προηγουμένως  κάμει  τό  σημεῖον  τοῦ  σταυροῦ  ἐπ’ αὐτοῦ.

  Δέν  ἦταν  μικρό  τό  δῶρο  πού  ἐλάβαμε  ἀπό  τά  χέρια  τοῦ  Κυρίου.  Μᾶς  ἀξίωσε  τῆς  μεγίστης  τιμῆς  νά  τόν  κοινωνήσωμε,  νά  τόν  λάβωμε  ἐντός  μας.  Μᾶς  ἐχάρισε  διά  τῆς  Θείας  Κοινωνίας  τήν  ἄφεσιν  τῶν  ἁμαρτιῶν  μας.  Μᾶς  ἔδωκε  τήν  ἐγγύησιν  διά  τήν  κληρονομίαν  τῶν  αἰωνίων  ἀγαθῶν.  Μᾶς  ἔκανε  Χριστοφόρους  καί  Θεοφόρους.  Γιά  ὅλα  αὐτά  λοιπόν,  ἐμεῖς  ἔχομε  χρέος  καί  καθῆκον  νά  τόν  εὐχαριστήσωμε  μέ  ὅλη  μας  τήν  καρδιά. 

Γιαὐτό  ἀκοῦμε  στή  συνέχεια  τόν  λειτουργό  νά  μᾶς  φωνάζῃ  «Ὀρθοί»  δηλ.  σηκωθῆτε  ὄρθιοι  ὅσοι  κάθεσθε.  Καί  ἐσυνηθίζετο  οἱ  πιστοί  μετά  τήν  Θεία  Κοινωνία  νά  κάθωνται  καί  νά  περιμένουν  μέ  ἡσυχία  καί  ὑπομονή,  μέχρις  ὅτου  τελειώσει  ἡ  μετάληψις  ὅλων  τῶν  πιστῶν,  γιά  νά  εὐχαριστήσουν  ὄλοι  μαζί  ἀπό  κοινοῦ  τόν  Κύριον  ἐπί  τῇ  μεταλήψει  τῶν  φρικτῶν  μυστηρίων  καί  λάβουν  καί  τήν  τελευταῖα  εὐλογία  παρά  τοῦ  ἱερέως  καί  ἔτσι  νά  ἀπέλθουν  ἐκ  τοῦ  ναοῦ  ὅλοι  μαζί.

                     Συνεχίζεται ………….                                                      π. Μ.Κ