Περί Θείας Εὐχαριστίας (11ον) 16 - 10 - 2021

 

ΘΕΙΑ  ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ   (11^ον)

Συνέχεια  ἐκ  τοῦ  προηγουμένου ………

Ὅταν  λοιπόν  βλέπεις  τόν  λειτουργό  νά  σοῦ  δίδει  τά  ἅγια  μυστήρια,  μή  νομίσῃς  πώς  εἶναι  ὁ  ἱερεύς  πού  τό  κάνει  αὐτό,  ἀλλά  τό  Ἅγιο  χέρι  τοῦ  Χριστοῦ  πού  ἁπλώνεται  σέ  σένα,  λέγει  ὁ  ἱερός  Χρυσόστομος.

Ὁ  Ποιμένας - Χριστός  γίνεται  ἔτσι  ἡ  θύρα  τῶν  προβάτων,  ἡ  πύλη  τῆς  ζωῆς.  Καί  τά  πρόβατα  εἰσέρχονται  καί  ἐξέρχονται  δι’ Αὐτοῦ  καί  βρίσκουν  βοσκή (Ἰω. ι,9).  Καί  ἡ  βοσκή  τῶν  προβάτων  εἶναι  πάλι  ὁ  ποιμένας. 

Καί  ἐρωτᾶ  ὁ  Ἱερός  Χρυσόστομος:  «Ποιός  ποιμένας  τρέφει  τά  πρόβατα  μέ  τά  δικά  του  μέλη;  Ὑπάρχουν,  λέγει,  πολλές  μητέρες  αἱ  ὁποῖαι  μετά  τόν  τοκετό  δίνουν  τά  παιδιά  τους  σέ  παραμάνες.  Ὁ  Χριστός  ὅμως  δέν  τό  ἀνέχθηκε  αὐτό,  ἀλλά  μᾶς  τρέφει  ὁ  ἴδιος  μέ  τό  δικό  του  αἷμα  καί  μέ  κάθε  τρόπο  μᾶς  συμπλέκει  μέ  τό  ἑαυτόν  Του.  Μέ  τόν  καθένα  ἀπό  τούς  πιστούς  ἀναμειγνύει  τόν  ἑαυτόν  του  διά  τῶν  μυστηρίων.   Ἐκείνους  πού  γέννησε  τούς  τρέφει  μέ  τόν  ἑαυτόν  του  καί  δέν  τούς  δίδει  σέ  ἄλλον  νά  τούς  θρέψῃ». 

Ὁ  Ἱερός  Καβάσιλας  λέγει:  «Ἄν  ἡ  Θεία  Λειτουργία  στό  σύνολό  της  εἶναι  τό  πέλαγος  τῆς  Χάριτος  καί  τῆς  ἀγάπης  τοῦ  Θεοῦ,  ἄν  σ’ ὁλόκληρη  τή  Θ.  λειτουργία  δεχώμαστε  τίς  δωρεές  τῆς  Χάριτος,  τή  στιγμή  αὐτή  δεχόμαστε  τόν  ἴδιο  τόν  δωρεοδότη  Χριστό».

Μέ  τή  Θ.  Κοινωνία  γινόμαστε  ἔνα  κράμα  μέ  τό  Πανάγιο  Αἷμα  τοῦ  Χριστοῦ,  γινόμαστε  ἕνα  φύραμα  μέ  τό  Πανάγιο  Σῶμα  Του.  Τό  Πανακήρατο  Αἷμα  τοῦ  Δεσπότου,  ἀναμειγνύεται  μέ  μᾶς  καί  μεταμορφώνει  τή  ζωή  μας.  Τό  αἷμα  τοῦ  Χριστοῦ  ποτίζει  τήν  ψυχή  μας  καί  τῆς  δίδει  δύναμη.  Αὐτό  τό  αἷμα  εἶναι  ἡ  σωτηρία  τῶν  ψυχῶν  μας,  μέ  αὐτό  λούζεται  ἡ  ψυχή,  μέ  αὐτό  στολίζεται,  μέ  αὐτό  ἀνάβει.  Καί  δέν  ἁγιάζει  μόνο  τήν  ψυχήν  μας  ὁ  Χριστός  πού  ἔρχεται  μέσα  μας  ἀλλά  καί  ὁλόκληρον  τόν  ἄνθρωπον.  Διότι  μέ  τήν  Θ.  Κοινωνία  «ἀναμειγνύεται  ψυχή  μέ  ψυχή,  σῶμα  μέ  σῶμα,  αἷμα  μέ  αἷμα».

 Ἡ  Θ.  Κοινωνία  εἶναι  προετοιμασία  τῆς  Βασιλείας  καί  ἡ  πρόγευσή  της.  Ὁ  Χριστός  προσφέρει  τόν  ἑαυτόν  του  «ἵνα  πᾶς  ὁ  πιστεύων  εἰς  αὐτόν  μή  ἀπόλλυται  ἀλλ’ ἔχει  ζωήν  αἰώνιον»  (Ιω. γ,16).  Κοινωνοῦμε  Σῶμα  Χριστοῦ  εἰς  ζωήν  αἰώνιον.

 Μεταδίδεται  ἐπίσης  ἡ  Θ.  Κοινωνία  στόν  πιστό,  «εἰς  ἄφεσιν  ἁμαρτιῶν»,  δηλ.  διά  νά  συγχωρηθοῦν  οἱ  ἁμαρτίες  του.  Ἴσως  τοῦτο  νά  φανῇ  παράδοξον  εἰς  ὡρισμένους  καί  νά  διερωτηθοῦν.  Μά  καλά  ἡ  συγχώρησις  δέν  ἐπέρχεται  διά  τοῦ  μυστηρίου  τῆς  Μετανοίας  καί  Ἱερᾶς  Ἐξομολογήσεως;  Ναί  ἐπέρχεται  διά  τοῦ  μυστηρίου  τῆς  Μετανοίας  καί  Ἱερᾶς  Ἐξομολογήσεως  ἡ  συγχώρησις  καί  ἡ  ἄφεσις  τῶν  ἁμαρτιῶν,  ἡ  Θ.  Κοινωνία  ὅμως  εἶναι  ἡ  ἐπισημοτάτη  πρᾶξις,  διά  τῆς  ὁποίας  ἐπιβεβαιοῦται  καί  ἐπισφραγίζεται  ἡ  συγχώρησις.

Ἕνας  νέος  Θεολόγος  λέγει  ὅτι,  διά  τῆς  μετοχῆς  μας  εἰς  τό  μυστήριο  τῆς  Θ.  Κοινωνίας  συγχωροῦνται  ὅλες  οἱ  καθημερινές  παραβάσεις  τίς  ὁποῖες  δέν  συλλαμβάνει  ὁ  πιστός  καί  δέν  τίς  κάνει  ἀντικείμενο  ἐξομολογήσεως.

Μετά  τό  πέρας  τῆς  Θ.  Κοινωνίας  τῶν  πιστῶν  ὁ  λειτουργός  προβάλλει  τό  περιέχον  τά  καθαγιασμένα  εἴδη  τῆς  Θ.  Εὐχαριστίας,  Ἅγιον  Ποτήριον,  ἐπικαλούμενος  τήν  θείαν  εὐλογίαν  ἐπί  τούς  πιστούς  διά  τῆς  ἐκφωνήσεως:  «Σῶσον  ὁ  Θεός,  τόν  λαόν  σου  καί  εὐλόγησον  τήν  κληρονομίαν  σου».

Σῶσε  Κύριε  Θεέ  μας,  τόν  λαόν  σου  καί  εὐλόγησε  αὐτούς  πού  σάν  κλῆρον  ἐξεχώρησες  ἀπό  τόν  κόσμο  διά  νά  εἶναι  ἰδικοί  σου.  Κλῆρος  καί  κληρονόμοι  τοῦ  Χριστοῦ  εἶναι  ὅλοι  οἱ  πιστοί  πού  τόν  δέχονται  καί  ποιοῦν  τό  θέλημά  Του.

Καί  ὁ  λαός  διά  τοῦ  ἱεροψάλτου  σέ  ἦφος  πανηγυρικό  καί  χαρμόσυνον  ψέλλει:  «Εἴδομεν  τό  φῶς  τό  ἀληθινόν,  ἐλάβομεν  πνεῦμα  ἐπουράνιον,  εὕρομεν  πίστιν  ἀληθῆ,  ἀδιαίρετον  Τριάδα  προσκυνοῦντες,  αὕτη  γάρ  ἡμᾶς  ἔσωσεν».  Μέ  τόν  ὕμνον  αὐτόν  οἱ  πιστοί  ὁμολογοῦν  τίς  μεγάλες  πνευματικές  δωρεές,  τῶν  ὁποίων  ἀξιώθηκαν  διά  τοῦ  Κυρίου  Ἰησοῦ  Χριστοῦ  καί  ἐκφράζουν  τήν  εὐγνωμοσύνην  καί  τήν  χαράν  των.

Μέ  τή  Θεία  Κοινωνία  δεχόμεθα  μέσα  μας  «τό  Φῶς  τό  ἀληθινόν».  Ἡ  ψυχή  μας  ἀλλοιώνεται  καί  ἀστράφτει,  γιατί  ἑνώθηκε  μέ  τόν  Χριστό  τόν  Ἥλιο  τῆς  Δικαιοσύνης.  Ὁ  νοῦς  μας  ὅταν  κοινωνοῦμε,  ἀναμιγνύεται  ὅλος  μέ  τόν  Θεόν  καί  καλύπτεται  ἀπό  τό  θεῖο  Φῶς  καί  δέχεται  τήν  ἀποκάλυψιν  τῶν  ἀπορρήτων  μυστηρίων.

Ὁ  Ἅγιος  Συμεών  ὁ  Νέος  Θεολόγος  μᾶς  λέγει  ὅτι,  μόλις  κοινωνήσει   ὁ  χριστιανός  καί  ἀκούσει  τό  «εἴδομεν τό  φῶς  τό  ἀληθινόν ...»,  ἀμέσως  ἡ  Θεία  Μετάληψις  τοῦ  γίνεται:  «φῶς,  εἰρήνη  καί  χαρά,  ζωή,  τροφή  καί  πόσις,  ἔνδυμα  λαμπρόν  καί  περιβόλαιον,  ἀπαστράπτουσα  σκηνή  καί  οἶκος,  ἥλιος  ἄδυτος  (πού  δέν  δύει  ποτέ),  ἄστρον  ἀειλαμπές  (πού  φωτίζει  πάντοτε)  καί  λαμπάς  ἐκλάμπουσα ...»

Ἐπειδή  ἐμεῖς  ζοῦμε  μέσα  στήν  ἄγνοια  καί  στά  σκοτάδια  τῆς  ἁμαρτίας,  μέσα  στήν  ἀγριότητα  τῶν  παθῶν  μας  καί  στίς  μέριμνες  τῆς  ζωῆς,  γιαὐτό  καί  ὅλα  αὐτά  πού  λέμε  γιά  τή  Θεία  Κοινωνία,  γιά  τίς  ἀλήθειες  τῆς  Θείας  Μεταλήψεως,  γιά  τούς  καρπούς,  τίς  χάριτες  καί  τίς  δωρεές  πού  ἀπολαμβάνει  ὁ  κοινωνών,  μᾶς  φαίνονται  τίς  πιό  πολλές  φορές  ἐξωπραγματικά  καί  ἀκαταλαβίστικα  πράγματα.

 Ὁ  μοναχός  π.  Γεδεών,  πού  ἀσκήτευε  στά  καυσοκαλύβια,  στά  ἐννενήντα  του  περίπου  χρόνια,  ἦταν  βαρειά  ἄρρωστος  στό  κρεββάτι  καί  συγχρόνως  τυφλός.  Παρά  τά  γεράματά  του,  τά  λόγια  του  ἦταν  μελίρυτα,  γεμάτα  ἀπό  χάρι.  Ἡ  ὑπομονή  του  ὑποδειγματική.  Ἡ  προσευχή  του  ἀδειάληπτη.  Οἱ  νηστεῖες  του  παρά  τήν  ἡλικία  του  καταπληκτικές. 

Ἀπό  τόν  ὑποτακτικό  του  π.  Ἠσαΐα  εἰδοποιήθηκε  κάποιος  ἱερεύς,  τήν  ἡμέρα  τοῦ  Εὐαγγελισμοῦ  νά  πάῃ  νά  τόν  κοινωνήσῃ.  Ἦταν  γνωστός  ὁ  π.  Γεδεών  γιά  τήν  ἀπλυσιά  του  καί  τήν  ἀκτενισιά  του.  Ὅποιος  ὅμως  τόν  πλησίαζε,  ἔμενε  κατάπληκτος  ἀπό  τήν  εὐωδία  πού  ἔβγαζε  τό  ἀσκητικώτατο  σῶμα  του.  Ἀσκητικό  καί  τό  καλυβάκι  του,  δίχως  νά  ἔχῃ  μέσα  του  τίποτα  τό  ἀναπαυτικό.  Μπαίνοντας  ὅμως  μέσα,  κτυποῦσε  τό  πρόσωπο  τοῦ  ἐπισκέπτου  μιά  οὐράνια  αὔρα  καί  ἔνα  λεπτότατο  ἄρωμα. 

 Μέ  ἰδιαίτερη  χαρά  ὁ  ἱερεύς  π.  Ἐλπίδιος,  φόρεσε  τό  πετραχῆλι  του,  πῆρε  τή  Θεία  Κοινωνία  καί  μπροστά  ὁ  π.  Ἠσαΐας  μέ  τό  λαδοφάναρο  καί  ψυθιρίζοντας  καί  οἱ  δυό  τήν  εὐχή   «Κύριε  Ἰησοῦ  Χριστέ  ἐλέησόν  με...»  προχωροῦσαν  πρός  τήν  καλύβα  τοῦ  π.  Γεδεών.   Στό  δρόμο  τούς  ἔπιασε  δυνατή  βροχή.  Ἔγιναν  καί  οἱ  δυό  μούσκεμα.  Ἔφθασαν  μέ  δυσκολίες  πολλές  στό  ἀσκηταριό  τοῦ  π.  Γεδεών.  Ὁ  τυφλός  π.  Γεδεών  ὑποβασταζόμενος  ἀπό  τόν  ὑποτακτικό  του,  πλησίασε  τό  Ἅγιο  Ποτήριο  ψελίζοντας  τήν  εὐχή  «Τοῦ  δείπνου  σου  τοῦ  μυστικοῦ  σήμερον  Υἱέ  Θεοῦ  κοινωνόν  με  παράλαβε  ...».  Ὁ  π.  Ἐλπίδιος  τόν  κοινωνᾶ.  «Μεταλαμβάνει  ὁ  δοῦλος  του  Θεοῦ  Γεδεών  μοναχός,  Σῶμα  καί  Αἷμα  Χριστοῦ  εἰς  ἄφεσιν  ἁμαρτιῶν  καί  ζωήν  αἰώνιον». 

 Καί  ὤ  τοῦ  θαύματος!!!  Τά  τυφλά  μάτια  τοῦ  γέροντα  Γεδεών τά  γεμᾶτα  ἀπό  δάκρυα  κατανύξεως,  ἄνοιξαν!!  Καί  ὁ  γέρων  Γεδεών φώναξε  κατάπληκτος  ἀπό  θαυμασμό  καί  ἁγία  συγκίνησι.  Εἶδον  τό  φῶς  τό  ἀληθινόν.... Εἶδον  τό  φῶς  τό  ἀληθινόν....  Ὦ  χριστέ  μου  εἶδον  τό φῶς  σου  τό  ἀΐδιον ....  Εἶδον  τό  φῶς  τό  ἀληθινόν.... 

Ἀργά  ἀργά  γύρισε  στό  ξύλινο  κρεββατάκι  του  λέγοντας  συνεχῶς...  Εἶδον  τό  φῶς  τό  ἀληθινόν....  Ξάπλωσε,  σταύρωσε  τά  χεράκια  του,  ἀφοῦ  πρῶτα  ἔκανε  τό σημεῖο  τοῦ  σταυροῦ,  καί  λέγοντας  πάλι  καί  ξανά  τό  Εἶδον  τό  φῶς  τό  ἀληθινόν.... παρέδωκε  τήν  ἁγίαν  ψυχήν  του  στό  πραγματικό  Φῶς  τό  ἀληθινόν,  τόν  Κύριον  ἡμῶν  Ἰησοῦν  Χριστόν.

      Μπορεῖ  κανείς  νά  μήν  θαυμάσῃ  τά  μεγαλεῖα  τοῦ  Θεοῦ,  τά  ὁποῖα  ἀποκαλύπτει  μέσα  ἀπό  τό  Μυστήριο  τῆς  Θείας  Κοινωνίας,  τοῖς  «ἀγαπῶσιν  Αὐτόν;»  δηλ.  σ’ ἐκείνους  πού  τόν  ἀγαποῦν  καί  τόν  ὑπηρετοῦν;

          Ἄπειροι  εἶναι  οἱ  καρποί  καί  οἱ  δωρεές  ἀπό  τήν  συμμετοχή  μας  στή  Θεία  Κοινωνία.  Ὁ  Ἰησοῦς  Χριστός  ἀναμιγνύει  τόν  ἑαυτόν  Του  καί  τόν  ἑνώνει  μέ  τόν  καθένα  ἀπό  μᾶς  διά  τῆς  Θείας  Κοινωνίας  ὑπό  τήν  προϋπόθεσιν  βέβαια  ὅτι  εἴμεθα  ἕτοιμοι  καί  καθαροί.

Συνεχίζεται ………….                                                                          π.Μ.Κ.