Κυριακή τοῦ τυφλοῦ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ   ΤΟΥ   ΤΥΦΛΟΥ  (6 – 5 – 021)

«Ἡμεῖς  οἴδαμεν  ὅτι  ὁ  ἄνθρωπος  οὗτος  ἁμαρτωλός  ἐστίν»

Δέν  εἶναι  τόσο  ἡ  θεραπεία  «τοῦ  ἐκ  γενετῆς  τυφλοῦ»  πού  μᾶς  ἐντυπωσιάζει  ἡ     Εὐαγγελική  διήγηση  τῆς  Κυριακῆς  τοῦ  τυφλοῦ,  ὅσο  ἡ  προσπάθεια  τῶν  Φαρισαίων  νά  ἀρνηθοῦν  τό  θαῦμα. 

Οἱ  Φαρισαῖοι,  μοχθηροί  καί  ὑποκριταί,  βλέπουν  στό  πρόσωπο  τοῦ  Χριστοῦ,  ἕνα  ἐπικίνδυνο  ἀντίπαλο.  Ἡ  θεραπεία  τοῦ  ἐκ  γενετῆς  τυφλοῦ,  ὁ  ὁποῖος  μάλιστα  ἦταν  γνωστός  σέ  ὁλόκληρη  τήν  Ἱερουσαλήμ,  ἔχει  συγκινήσει  τά  πλήθη.  Οἱ  Φαρισαῖοι  ὅμως  ἀνησυχοῦν.  Φοβοῦνται   μήπως  ὁ  λαός  ἀκολουθήσει  Ἐκεῖνον  ὁ  ὁποῖος  θέλει  νά  ἀνατρέψῃ  τό  κοινωνικό - θρησκευτικό   τους  κατεστημένο.  Γιαὐτό  καί  προσπαθοῦν  μέ  κάθε  τρόπο  νά  σκεπάσουν  τήν  ἀλήθεια  καί  νά  τήν  διαστρεβλώσουν.  Ὅμως  αὐτό  δέν  εἶναι  εὔκολο.  Μπροστά  τους  βρίσκεται  ζωντανή  μαρτυρία,  ὁ  πρώην  τυφλός. 

Ἐπιδίδονται  λοιπόν  στήν  κατασυκοφάντηση.  Μέ  ἀφορμή  τήν  ἀργίαν  τοῦ  Σαββάτου  καί  κάνοντας  μιά  σειρά  σοφιστικῶν  συλλογισμῶν  καταλήγουν  στό  συμπέρασμα  ὅτι:   «Ἡμεῖς  οἴδαμεν  ὅτι  ὁ  ἄνθρωπος  οὗτος  ἁμαρτωλός  ἐστίν».

Τέτοιοι  ἀδίστακτοι  καί  συκοφάντες  σάν  τούς  Φαρισαίους,  δέν  ἔλειψαν  ἀπό  καμμιά  ἐποχή  καί  ἀπό  καμμιά  κοινωνία.  Ὑπάρχουν  καί  σήμερα  ἀνάμεσά  μας.  Εἶναι  ἄνθρωποι  χωρίς  ἀνθρωπιά,  πού  ζοῦν  γιά  νά  κάνουν  τό  κακό  καί  σκορποῦν  τόν  ὄλεθρον.  Ἡ  γλῶσσά  τους  κρύβει  θανατηφόρο  δηλητήριο,  πού  ὅταν  ἐκτοξευθῇ  δολοφονεῖ  ὑπολήψεις,  τραυματίζει  ψυχές,  γκρεμίζει  θεάρεστα  ἔργα.

Ὁ  συκοφάντης  φθονεῖ  τήν  ἀρετή  καί  μισεῖ  τήν  ἀλήθεια.  Ὅταν  δέν  μπορῇ  νά  δεχθῇ  τήν  πραγματικότητα,  τήν  διαστρέφει  μέ  σατανικό  τρόπο,  διαδίδοντας  ψεύτικες  πληροφορίες.  Καί  αὐτές  οἱ  ψεύτικες  καί  συκοφαντικές  πολλές  φορές  πληροφορίες,  ὅπως  καί  ὁ  κακός  λόγος,  διαδίδονται  μέ  τήν  ταχύτητα  τῆς  ἀστραπῆς  καί  σκοτώνουν  τήν  τιμήν  καί  τήν  ἀξιοπρέπεια  τοῦ  θύματος.  

Καί  πῶς  μπορεῖ  νά  ἀμυνθῇ  κανείς  ἐναντίον  ἔνος  τέτοιου  ἐχθροῦ;  Νά  προσφύγει  στήν  δικαιοσύνη;  Μά  καί  ἄν  μέ  πανηγυρικό  τρόπο  ἀποδειχθῇ  ἡ  ἀθωότητα  σου,  ὁ  θόρυβος  καί  ἡ  ρετσινιά  ἔμεινε  στήν  πλάτη  σου,  ἔχεις  φορτωθῆ  ἕνα  τεράστιο  ἐρωτηματικό. 

Τό  βλέπομε  δυστυχῶς  στίς  μέρες  μας,  πόσο  διασύρονται  καί  συκοφαντοῦνται  ἄνθρωποι  καί  σύρονται  ἀπό  κανάλι  σέ  κανάλι  γιά  δῆθεν  κάποια  παράνομη  πράξη  πού  διέπραξαν  καί  καταξευτιλίζονται  στήν  κοινωνία  καί  ὅταν  ἀργότερα  δικαιωθοῦν  ἀπό  τήν  δικαιοσύνη,  δέν  ἀποκαθίστανται,   διότι  ἡ  ρετσινιά  ἔμεινε.  Ἡ  συκοφαντία  εἶναι  ὅπως  τήν  φωτιά  ἡ  ὁποία  ὅταν  δέν  μπορῇ  νά  κάψῃ  κάποιον,  τόν  μουτζουρώνει.

Κάποτε  πῆγε  μία  γυναῖκα  σε  ἕνα  πνευματικό  γιά  νά  ἐξομολογηθῇ.  Ἡ  γυναῖκα  αὐτή  εἶχε  τό  ἐλάττωμα  τῆς  συκοφαντίας.  Συκοφαντοῦσε  καί  δυσφημοῦσε  τούς  πάντες.  Ὁ  ἐξομολόγος  τῆς  βάζει  τόν  ἐξῆς  κανόνα.  Θά  πᾶς  σπίτι  σου,  θά  σφάξῃς  μία  κόττα  καί  θά  τήν  μαδᾶς  στόν  δρόμο  μέχρι  πού  νά  ἔλθῃς  πάλι  ἐδῶ  καί  τότε  θά  σοῦ  διαβάσω  τήν  συγχωρητική  εὐχή.  Ἡ  γυναῖκα  ἔπραξε  ὅπως  τῆς  εἶπε  ὁ  πνευματικός.  Ἔσφαξε  τήν  κόττα  καί  μαδῶντας  την,  ἔφθασε  στήν  ἐκκλησιά.  Ἔκανα  πάτερ  μου,  ὅπως  μοῦ  εἶπες. -- Τώρα  παιδί  μου,  λέγει  ὁ  πνευματικός,  γύρισε  πίσω  ἀπό  τόν  ἴδιο  δρόμο  καί  μάζεψε  ὅλα  τά  πούπουλα  πού  σκόρπισες. -- Μά  πάτερ  μου,  αὐτά  τά  πῆρε  ὁ  ἄνεμος,  πῶς  νά  τά  μαζέψω;

Το  ἴδιο  παιδί  μου  συμβαίνει  καί  μέ  τά  συκοφαντικά  λόγια  πού  βγαίνουν  ἀπό  τό  στόμά  μας.  Τά  παίρνει  ὁ  ἄνεμος  καί  τά  σκορπᾶ  παντοῦ  καί  εἶναι  ἀδύνατον  νά  τά  μαζέψωμε  ξανά.  Τό  κακό  τό  ἔχουν  κάνει.  Ἔχουν  διαλύσει  οἰκογένειες,  κορίτσια  ἔχουν  μείνει  χωρίς  ἀποκατάσταση,  ταλαντοῦχοι  νέοι  παραγκωνίσθηκαν,  οἰκογενειάρχες  ἔχασαν  τή  δουλειά  τους,  πνευματικοί  ἄνθρωποι δυσφημίσθηκαν,  ἡγέτες  ἔσβησαν  ἄδοξα,  ἥρωες  κατεξευτιλήσθηκαν….

Δέν  ὑπάρχει,  μεγαλύτερη  πληγή  ἀπό  τή  συκοφαντία.  Ρώτησαν  κάποτε,  τόν  ἀρχαῖο  φιλόσοφο  Θεόφραστο  ποιά  εἶναι  τά  πιό  αἱμοβόρα  θηρία;  Καί  ἐκεῖνος  ἀπάντησε:  «ἐν  μέν  τοῖς  ὄρεσιν  ἄρκτοι  καί  λέοντες,  ἐν  δε  ταῖς  πόλεσι  τελῶναι  καί  συκοφάνται».  Εἰς  μέν  τά  βουνά  εἶναι  οἱ  ἀρκοῦδες  και  τά  λιοντάρια,  εἰς  δε  τίς  πόλεις  οἱ  τελῶνες  και  οἱ  συκοφάντες.

Ἐάν  μπορούσαμε  νά  δοῦμε,  τά  ἠθικά  ἐρείπια  καί  τίς  καταστροφές,  τά  ψυχικά  τραύματα  καί  τούς  πόνους  πού  προέρχονται  ἀπό  τήν  τακτική  ἑνός  μόνο  συκοφάντη,  θά  παρατηρούσαμε  ὅτι  δέν  ὑπάρχει  ἴχνος  ὑπερβολῆς  στόν  λόγον  αὐτόν,  τοῦ  φιλοσόφου.

Εἶναι  ἀλήθεια,  πώς  για  ὅλα  αὐτά  ὑπεύθυνοι  δέν  εἶναι  μόνον  οἱ  συκοφᾶνται,  ἀλλά  καί  ἐκεῖνοι  πού  ἀκοῦνε  τά  λόγια  τους.  Δυστυχῶς  ὅλοι  μας,  λίγο – πολύ,  ἔχομε  μιά  φοβερή  ἀδυναμία:  Νά  ἀνοίγωμε  μέ  εὐχαρίστησι  τά  αὐτιά  μας  στόν  κακό   λόγο.   Καί  ἔτσι   δίδομε   τήν   δυνατότητα   στούς   συκοφάντες   νά   κάνουν  τήν

ἐγκληματική  δουλειά  τους  χωρίς  οἶκτο  καί   γινόμαστε  καί  ἐμεῖς  πολλές  φορές  χωρίς  νά  τό  θέλωμε,  συνεργοί  τους.

Διηγοῦνται  ὅτι  κάποτε  παρουσιάσθηκε  στόν  βασιλιά  Ἀντίγονο  τῆς  Μ.  Ἀσίας,  ἕνας  αὐλικός  του  καί  τοῦ  εἶπε:  «Βασιλιά  μου,  ὁ  τάδε  ἀξιωματοῦχος  σου,  μοῦ  εἶπε  αὐτά  καί  αὐτά  τά  συκοφαντικά  λόγια  για  σένα».  Ὁ  βασιλιᾶς  τότε  διατάζει  νά  συλληφθῇ  καί  νά  φυλακισθῇ  ὁ  συκοφάντης  καί  μαζί  του  καί  ὁ  αὐλικός  πού  τόν  κατήγγειλε.  Τότε  ὁ  αὐλικός  κατάπληκτος  ἄρχισε  νά  διερωτᾶται  καί  νά  διαμαρτύρεται  στόν  βασιλιά,  για  ποιόν  λόγον  τόν  τιμωρεῖ.  Καί  ὁ  βασιλιᾶς  τοῦ  ἀπαντᾶ:  Εἶσαι  καί  ἐσύ  συνένοχος  τοῦ  συκοφάντη,  γιατί:  «εἰ  μή  σύ  ἡδέως  ἤκουες,  οὐκ  ἄν  ἐκεῖνος  ἔλεγεν».  Ἐάν  ἐσύ   δέν  ἄκουγες  μέ  εὐχαρίστησι  τά  λόγια  του,  ἐκεῖνος  δέν  θά  τά  ἔλεγε.

Μεγάλη  ἀλήθεια  αὐτή  ἀδελφοί  μου.  Καί  ἐμεῖς  ἀκοῦμε  πολλές  φορές  μέ  εὐχαρίστηση  τά  συκοφαντικά  λόγια  κάποιου  καί  ἔτσι,  θελητά  ἤ  ἄθελά  μας  γινόμαστε  συνεργοί  του.  Ἐάν  ὅμως  κλείσωμε  τά  αὐτιά  μας  στά  συκοφαντικά  λόγια,  παράλληλα,  κλείνομε  καί  τό  στόμα  τοῦ  συκοφάντη.  Καί  ἐκεῖνος  δέν  παρεκτρέπεται  περισσότερο,  καί  μποροῦμε  ἔτσι  νά  συμβάλλωμε  εἰς  τήν  ἐκκοπήν  τοῦ  ἐλαττώματός  του.

Ἄς  προσέξωμε  λοιπόν  ἀδελφοί  μου  καί  ἄς  προσπαθοῦμε  νά  ἀποφεύγωμε  τήν  τακτική  τῶν  παλαιῶν  καί  συγχρόνων  Φαρισαίων.  Ἄς  κρατήσωμε  τόν  ἑαυτόν  μας  μακριά  ἀπό  τήν  μάστιγα  τῆς  συκοφαντίας,  ἄν  θέλωμε  νά  διατηρήσωμε  τήν  ἀνθρωπιά  μας  καί  νά  μην  γίνωμε  καί  ἐμεῖς  συνεργοί  εἰς  τά  πονηρά  αὐτῶν  ἔργα.