ΚΗΡΥΓΜΑ

ΚΗΡΥΓΜΑ   ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ  κ. κ. ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ

(Στήν  Κυριακή  τοῦ  τυφλοῦ)

«Ραββί  τίς  ἥμαρτεν,  οὗτος  ἤ  οἱ  γονεῖς  αὐτοῦ,  ἵνα  τυφλός  γεννηθῇ;»

Τό  ἐρώβτημα  αὐτό,  πού  ἀπευθύνουν  οἱ  μαθητές  στόν  Διδάσκαλό  τους,  εἶναι  ἕνα  πρόβλημα  πού  ἀπασχολεῖ  διαχρονικά  ὁλόκληρη  τήν  ἀνθρωπότητα,  καθώς  καθημερινά  βρίσκεται  ἀντιμέτωπη  μέ  τήν  ἀρρώστεια  καί  τόν  θάνατο.

Ποιός  φταίει  γιά  τήν  ὀδύνη  καί  τόν  πόνο  τῆς  ἀνθρώπινης  ὕπαρξης;

Ὁ  Μωσαϊός  νόμος  προσηλωμένος  σέ  μιά  νομικιστική  τυπολατρεία  ἑρμηνεύει  τήν  παρουσία  τῆς  ἀσθένειας  ἀποκλειστικά  καί  μόνο  ὡς  ἐξιλεωτικῆς  τιμωρίας  ἀπό  τόν  Θεό  ἐξ  αἰτίας  τῆς  παραβατικότητος  τοῦ  πάσχοντος.  Ἡ  ἁμαρτία  εἶναι  ἡ  αἰτία  τῶν  δεινῶν  του.

Ὁ  Ἰησοῦς,  στό  σημερινό  ἀπόσπασμα  ἀπό  τό  ἱερό  Εὐαγγέλιο   προτείνει  νά  κατανοήσουμε  τήν  ἔννοια  τῆς  ἁμαρτίας  ἀπό  τήν  ἄλλη  ὀπτική  γωνία  κάνοντας  στήν  οὐσία  μία  ὑπέρβαση,  γιατί  δέν  θέλει  νά  καταργήσῃ  τόν  Μωσαϊκό  νόμο,  ἀλλά  νά  τόν  συμπληρώνῃ.  Ἔτσι  ἡ  ἀπάντησή  Του  προσφέρει  στόν  καθένα  μας  μιά  ἄλλη  προοπτική  στήν  ἀντιμετώπιση  ῶν  ὀδυνῶν  τῆς  ζωῆς:  «Οὔτε  αὐτός  ἁμάρτησε – λέγει – οὔτε  οἱ  γονεῖς  του,  ἀλλά  γιά  νά  φανερωθοῦν  μέ  τή  θεραπεία  τοῦ  τυφλοῦ  ὅσα  ὁ  Θεός  πραγματοποιεῖ  γιά  τήν  σωτηρία  τῶν  ἀνθρώπων». 

Ὁ  λόγος  Του  εἶναι  λόγος  παρηγορητικός.

Τά  δεινά  πού  ἀνσκήπτουν  στήν  ἀνθρώπινη  κοινωνία  δέν  εἶναι  πάντοτε  τό  ἀποτέλεσμα  μιᾶς  τιμωρίας,  ἀλλά  κυρίως  εἶναι  ἡ  ἀρχή  γιά  τή  φανέρωση  τῆς  παρουσίας  καί  τῆς  δυνάμεως  τοῦ  Θεοῦ  στήν  καθημερινότητα  τῆς  ζωῆς  μας.  Εἶναι  ὅπως  λέγεται  «ἡ  ἐπίσκεψη»  τοῦ  Θεοῦ  στήν  ἀνοχύρωτη  ὕπαρξή  μας.

Γιά  τό  Χριστό,  ἡ  ἀσθένεια  παύει  νά  εἶναι  ἡ  εἱμαρμένη,  τό  κάρμα  ἤ  τό  πεπρωμένο  αὐτοῦ  τοῦ  κόσμου  καί  ὁ  ἄνθρωπος  δέν  ἀποβαίνει  πιά  δικό  τους  ἀνήμπορο  ὑποχείριο.  Ἐξἀλλου  ἡ  ὅποια  ἀσθένεια  μπορεῖ,  ἄν  ὁ  ἴδιος  ὁ  ἄνθρωπος  τό  θελήσει,  νά  τόν  ὁδηγήσει  σέ  ἐμπειρία  καί  κοινωνία  μέ  τόν  Θεό.

Τό  ζητούμενο  λοιπόν  εἶναι  νά  γίνει  ὁ  ἄνθρωπος  δεκτικός  αὐτῆς  τῆς  ἀλήθειας,  ἡ  ὁποία  τίς  περισσότερες  φορές  ξεπερνᾶ  τή  λογική  του  καί  τόν  ἐγκλωβισμό  τῆς  ὕπαρξῆς  του  σέ  αὐτήν.

Ἕνας  σύγχρονος  θεολόγος   διαπιστώνει  ὅτι: «ὅλες  οἱ  ἀναφάλειες  τοῦ  ἀνθρώπου,  προέρχονται  ἀπό  τόν  φόβο  γιά  τό  θάνατο,  πού  ἔρχεται  ἀμείλικτα».

Κατά  τήν  διάρκεια  τῆς  ἀνθρώπινης  ἱστορικῆς  ἐξέλιξης  ἡ  παρουσία  τῆς  νόσου  καί  ὁ  φόβος  ἀπέναντι  στό  θάνατο  ὁδήγησε  τούς  διανοητές  στήν  διατύπωση  πολλῶν  κοσμοθεωριῶν,  ποικίλων  κοινωνικοφιλοσοφικῶν  πεποιθήσεων  καί  θρησκευτικῶν  παραδόσεων,  πού  πασχίζουν  νά  ἐξηγήσουν  τήν  αἰτία  καί  τόν  τρόπο  ἀντιμετώπισης  τῆς  ἀρρώστειας  καθώς  καί  τοῦ  τέλους  τῆς  ζωῆς.  Στήν  προσπάθεια  αὐτή,  οἱ  διανοητές  μίλησαν γιά  μετενσάρκωση,  γιά  Ἰλίσια  πεδία,  γιά  τόν  Ἀχέροντα  ἤ  τόν  Ἅδη  δίνοντας  συχνά  μιά  ὑλιστική  προοπτική  στήν  ἀνακούφιση  τοῦ  ἄγχους  πού  μᾶς  προκαλεῖ  τό  πλησίασμα  κάθε  ἀπώλειας  ἤ  θανάτου.

«Ἡ  ἀσθένεια  καί  ὁ  θάνατος  βρίσκονται  στό  κέντρο  τῆς  θρησκείας  καί  τοῦ  πολιτισμοῦ  καί  ἡ  στάση  μας  ἀπέναντι  στήν  ἀσθένεια  καί  τό  θάνατο  προσδιορίζει  τή  στάση  μας  ἀπέναντι  στή  ζωή»,  θά  σημειώσει  ὁ  π.  Ἀλέξανδρος  Σμπέμαν.

Ὅλα  αὐτά  ἀποδεικνύουν  πώς  ἡ  πιό  εὐμετάβολη  κατάσταση  στή  ζωή  τοῦ  σύγχρονου  ἀνθρώπου  εἶναι  ἡ  σωματική  του  ὑγεία.  Κάθε  φορά  ὅμως  πού  τό  σχετικό  ἀγαθό  τῆς  ὑγείας  ἐξυψώνεται  σέ  ἀπόλυτο  ἀγαθό,  ἐπιφέρει  πολλές  ἀνισορροπίες  στό  κοινωνικό  γίγνεσθαι.

Αὐτό  εἶναι  τό  σημαντικώτερο  αἴτιο  γιά  τό  ὁποῖο  σήμερα  διαπιστώνουμε  ὁρισμένες  κραυγαλέες  ἀντιφάσεις  στή  ζωή.

Ἀπό  τήν  μία  πλευρά  ὁ  ἄνθρωπος  τῆς  ἐποχῆς  μας  φροντίζει  ὑπερβολικά  γιά  τήν  ὑγεία  του  ὀνομάζοντάς  την  ὑπέρτατο  ἀγαθό.  Πασχίζει  μέ  σπουδή  καί  ἐπιμέλεια  νά  ἐπιβιώσει  ἀπομακρύνοντας  ὅσο  περισσότερο  μπορεῖ  τό  φάσμα  τοῦ  θανάτου.  Καταθέτει  ὑπέρογκα  ποσά  γιά  νά  ἐξασφαλίσει  μιά  πιό  ποιοτική  ζωή.

Συγχρόνως,  ὅμως,  δέ  θά  διστάσει  νά  ἀφαιρέσει  τή  ζωή  ἑνός  ἀνεπιθύμητου  ἐμβρύου!   Νά  προβεῖ  στήν  εὐθανασία  μπροστά  στήν  ὀδύνη  τῆς  νόσου!  Νά  ἀδιαφορήσει  γιά  μυριάδες  θανάτους  παιδιῶν  στίς  χῶρες  τοῦ  Τρίτου  Κόσμου  ἐξ  αἰτίας  τῆς  ἀσιτίας.

Προφανῶς  δέν  ἀρνούμαστε  τό  ὅτι  ἐπιβάλλεται  καί  εἶναι  καθῆκον  τοῦ  χριστιανοῦ  νά  φροντίζει  γιά  τήν  ψυχοσωματική  του  ὑγεία  ἀφοῦ  καί  ἡ  ψυχή  καί   τό  σῶμα  εἶναι  δῶρα  τοῦ  Θεοῦ  καί  «ἐσμέν  ναοί  Θεοῦ  τοῦ  ζῶντος».  Παράλληλα,  ὅμως,  δέν  θά  πρέπει  νά  λησμονοῦμε  ὅτι  καί  ἡ  ἀσθένεια  ἀκόμη  καί  ὅταν  δέν  θεραπεύεται,  εἶναι  κι  αὐτή  παιδαγωγικό  δῶρο  τοῦ  Θεοῦ  γιά  τήν  φανέρωση  τῆς  Παρουσίας  καί  τῆς  δυνάμεώς  Τυ.

Ἀδελφοί  μου!

Μέσα  σέ  αὐτά  τά  πλαίσια  θά  πρέπει  νά  ἀντιμετωπίσουμε  σήμερα  καί  τήν  πανδημία  τοῦ  COVID -  19  πού  μᾶς  ἐπισκέφθηκε  καί  στέκεται  ἀκόμη  στό  κατώφλι  μας.

Νά  σταθοῦμε  μπροστά  στόν  Κϋρι  μέ  ἁπλότητα  καί  καθαρή  καρδιά  καί  νά  τόν  ρωτήσουμε  ὅπως  ἄλλοτε  οἱ  μαθηταί:  «Κύριε,  ποιός  ἁμάρτησε  ἐμεῖς  ἤ  οἱ  πρόγονοί  μας  καί  ταλαιπωρούμαστε  τόσο  πολύ  σήμερα;».

Καί  μέ  τήν  προϋπόθεση  ὅτι  θά  παραμείνουμε  ταπεινά  καί  καρτερικά  στό  προσωπικό  μας  ταμιεῖον,  ἄς  ἀφουγκραστοῦμε  τήν  ἀγαπητική  του  ἀπόκριση:  «ὅλα  αὐτά  συμβαίνουν  γιά  νά  φανερωθεῖ  στόν  καθένα  σας  ἡ  δόξα  τοῦ  Θεοῦ».

Ἄς  ἀφήσουμε  λοιπόν  τίς  καρδιές  μας  ἀνοικτές  ὥστε  καί  αὐτή  ἡ  πανδημία  νά  γίνει  αἰτία  ἀποκάλυψης  τῆς  παντοδύναμης  ἀγάπης  τοῦ  Θεοῦ  μέσα  ἀπό  τήν  ἀδυναμία  μας  νά  κατανοήσουμε  τόν  τρόπο  πού  κάθε  φορά  Αὐτός  ἐπιλέγει  νά  μᾶς  ἐπισκέπτεται.

Εὐχόμενος  νά  ἔχετα  ὑγεία  καί  δύναμη  παρά  Θεοῦ  ἐσεῖς  καί  οἱ  οἰκογένειές  σας,  άναφωνῶ  μαζί  σας  τόν  νικητήριο  παιάνα:

ΧΡΙΣΤΟΣ  ΑΝΕΣΤΗ!

Μετά  πατρικῶν  πασχαλιων  εὐχῶν

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ἰλίου  Ἀχαρνῶν  &  Πετρουπόλεως

Α Θ Η Ν Α Γ Ο Ρ Α Σ