Θεία Εὐχαριστία

 

ΠΕΡΙ  ΘΕΙΑΣ  ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ   (16^ον)  τελευταῖο

Συνέχεια  ἐκ  τοῦ  προηγουμένου ……….

Ὁ  Ἅγ.  Συμεών  Θεσσαλονίκης  λέγει:  «ἀντί  τῶν  δώρων,  τῶν  φρικτῶν  δηλ.  μυστηρίων,  τοῖς  μή  μετασχοῦσι  τούτων  παρέχεται».  Δηλ.  προσφέρεται  τό  ἀντίδωρον  σ’ ἐκείνους  πού  δέν  μετέχουν  τῶν  φρικτῶν  μυστηρίων,  τῆς  Θείας  Εὐχαριστίας.

Ὁ  Ἱερός  Καβάσιλας  ἐπίσης  γράφει  ὅτι:  «ὁ  ἄρτος  πού  διανέμεται  ὡς  ἀντίδωρον,  ἔχει  ἁγιασθῆ  ἐπειδή  προσφέρθηκε  στό  Θεό.  Καί  οἱ  πιστοί  τόν  δέχονται  με   κάθε  εὐλάβεια  μέσα  στήν  κυρτή  δεξιά  τους  παλάμη  καί  ἁσπάζονται  τό  δεξί  χέρι  τοῦ  ἱερέως,  πού  μόλις  πρίν  ἀπό  λίγο  ἀκούμπησε  τό  Πανάγιο  Σῶμα  τοῦ  Σωτῆρος  Χριστοῦ  καί  δέχθηκε  ἁγιασμό,  καί  πιστεύεται  ἀπό  τήν  Ἐκκλησία  μας  ὅτι,  τό  χέρι  αὐτό  τοῦ  λειτουργοῦ   μεταδίδει  αὐτόν  τόν  ἁγιασμόν  σέ  ὅσους  τό  ἀγγίζουν  καί  τό  ἁσπάζονται». 

Τό  ἀντίδωρο  πρέπει  νά  λαμβάνεται  μέ  εὐλάβεια  καί  σεβασμό,  διότι  εἶναι  ἄρτος  πού  ἔχει  μία  εὐλογία  καί  μεταδίδει  εὐλογία  σέ  ὅσους  τό  λαμβάνουν.

Γιαὐτό  οἱ  χριστιανοί  πού  ἐκκλησιάστηκαν  καί  παρηκολούθησαν  τήν  Θείαν  Λειτουργίαν,  ὀφείλουν  νά  παραμένουν  μέχρι  τό  τέλος  αὐτῆς  καί  νά  παίρνουν  τό  ἀντίδωρο  ἀπό  τό  χέρι  τοῦ  ἱερέως,  τό  ὁποῖο  καί  πρέπει  νά  ἁσπάζωνται  μέ  εὐλάβεια,  διότι  μόνο  μέ  αὐτόν  τόν  τρόπον  παίρνουν  τήν  ἰδικήν  Χάριν  ἀπό  τόν  ἐν  Τριάδι  Θεόν.

Ἐκείνοι  πού  δέν  μένουν  μέχρι  τό  τέλος  εἰς  τόν  Ναό  τοῦ  Θεοῦ,  γιά  νά  πάρουν  μέ  τό  ἀντίδωρο  εὐλογία,  ἁγιασμό  καί  Χάρι,  ὅπως  ὁρίζει  ἡ  ἐκκλησία  μας,  κάνουν  μεγάλο  λάθος.  Ὅπως  λάθος  εἶναι  καί  τό  νά  τοποθετῆται  τό  ἀντίδωρο  στό  παγκάρι  ἤ  σέ  κάποιο  τραπέζι  καί  νά  τό  παίρνουν  μόνοι  των  οἱ  πιστοί  φεύγοντας. 

Τό  ἀντίδωρο  πρέπει  νά  μοιράζεται  μέσα  σέ  ἡσυχία,  τήν  ὥρα  πού  οἱ  ἱεροψάλτες  ψάλλουν  διάφορους  ὕμνους.  Στήν  ἀρχαία  Ἐκκλησία  ὑπῆρχε  αὐτή  ἡ  τάξις.  Τήν  ὥρα  τοῦ  ἀντιδώρου,  οἱ  ψάλται  ἔψαλλον  διαφόρους  ὕμνους  ἤ  ἀνεγίγνωσκον  κείμενα  ἀπό  τό  Ψαλτήριο.  Αὐτό  διατηρεῖται  σήμερον  στήν  προηγιασμένη  Θεία  Λειτουργία,  ὅπου  πρό  τοῦ  «Δι’ εὐχῶν ...»,  οἱ  ἱεροψάλται  διαβάζουν  δύο  ψαλμούς  ἀπό  τό  ψαλτήριο  καί  ὁ  λειτουργός  μοιράζει  τό  ἀντίδωρο.  Καί  ἀφοῦ  μοιραστῆ  τό  ἀντίδωρον  εἰς  ὅλους  τούς  παρευρισκομένους  πιστούς,  λέγεται  τό  «Δι’ εὐχῶν  τῶν  ἁγίων  πατέρων  ...».

Οἱ  τυχόν  συνομιλίες  μεταξύ  τῶν  πιστῶν  τήν  ὥρα  τοῦ  ἀντιδώρου,  πρέπει  νά  εἶναι  χαμηλόφωνες  ἤ  ψυθιριστές.  Ὅταν  βγοῦμε  στό  προαύλιο  τοῦ  Ναοῦ,  ἐκεῖ  ἀνταλλάσουμε  τούς  χαιρετισμούς  καί  ἁσπασμούς  μας  καί  ἀλληλο-μεταδίδομε  τόν  ἁγιασμό  καί  τήν  ἀγάπη  πού  πήραμε.

Διηγεῖται  ἔνας  πνευματικός  πατέρας  μία  ἐμπειρία:   

«Μιά  Κυριακή,  τήν  ὥρα  πού  ὁ  ἕνας  ἐκ  τῶν  συνεφημερίων  κατέλυε  τό  Ἅγιο  Ποτήριο,  ἐγώ  μοίραζα  τό  ἀντίδωρο.  Στό  Ναό  ἐπικρατοῦσε  ἀπό  μερικούς  χριστιανούς,  ὅπως  λέμε  χάβρα  τῶν  Ἰουδαίων.  Τό  εἶχαν  παραξηλώσει  μέ  τίς  φωνές  τους  καί  τά  γέλια  τους.

Ἕνας  ἀπό  τούς  πιστούς  ὁ  ὁποῖος  εἶχε  πάρει  τήν  σειρά  του,  γιά  τό  ἀντίδωρο,  κοιτάζοντας  πρός  τό  Ἅγιον  Βῆμα,  βλέπει  τό  τέμπλο  νά  ἐξαφανίζεται  ἀπό  μπροστά  του.  Καί  παρατηρεῖ  τόν  ἱερέα  πού  εὑρίσκετο  στήν  πρόθεσι  καί  κατέλυε  τό  ὑπόλοιπον  τοῦ  Ἁγίου  Ποτηρίου,  νά  πλαισιώνεται  ἀπό  πλῆθος  ἀγγέλων  οἱ  ὁποίοι  ἐστέκοντο  εὐλαβικά  γύρω  του,  μέ  σταυρωμένα  τά  χέρια  στό  στῆθος  καί  σκυμμένο  τό  κεφάλι  τους  πρός  τό  μέρος  του.  Καί  τοῦτο  διότι,  μέσα  στό  Ἅγιο  Ποτήριο  ὑπῆρχε  ἀκόμα  ὁ  ζωντανός  Θεός,  τό  Σῶμα  καί  τό  Αἷμα  τοῦ  Κυρίου.  Δύο  ἀπό  τούς  ἀγγέλους,  γύρισαν  καί  κοίταξαν  τόν  πιστόν  αὐτό  μέ  βλέμμα  σοβαρό  καί  πολύ  αὐστηρό.  Λίγο  ἔλειψε  νά  λιποθυμήσῃ.  Βγαίνει  γρήγορα  ἀπό  τό  ναό,  ρίχνει  νερό  στό  πρόσωπό  του,  πίνει  καί  δύο  ποτήρια  καί  φεύγει. 

Μετά  ἀπό  λίγες  μέρες  ὁ  ἄνθρωπος  ἔρχεται  στό  ναό  καί  ἐξωμολογεῖται.  Στήν  ἐξομολόγηση  μοῦ  ἀποκαλύπτει  αὐτά  πού  εἶδε  τήν  Κυριακή  πού  προηγήθηκε,  λέγει  ὁ  πνευματικός  πατέρας.

Τήν  ἑπόμενη  Κυριακή  στήν  ὥρα  τοῦ  κηρύγματος,  ἀνέφερα  ἀνώνυμα  τό  ἐξομολογηθέν  σέ  μένα  ὄραμα.  Ὅταν  ἀργότερα  μοίραζα  τό  ἀντίδωρο,  λέτε  καί  ἡ  Ἐκκλησία  ἦταν  ἄδεια!!  Τόση  ἦταν  ἡ  ἡσυχία!!  Ὁ  ἄλλος  ἱερέας  πού  κατέλυε,  παραξενεύτηκε  μέ  τήν  ἡσυχία  πού  ἐπικρατοῦσε  (εἶχε  συνηθίσει  βλέπετε  στήν  ὀχλαγωγία  καί  ἀπόρρησε  ἀπό  τήν  ἄκρα  ἡσυχία)  καί  μέ  πλησιάζει  καί  μέ  ρωτᾶ,  καλά  δέν  ὑπάρχουν  ἄνθρωποι  στό  ναό  πάτερ;  Τί  συνέβη;  Ποιό  θαῦμα  τούς  ἐπέβαλε  αὐτή  τήν  ἡσυχία;»

Ἄν  οἱ  λειτουργοί  τοῦ  Ὑψίστου  καί  οἱ  ἐκκλησιαζόμενοι  χριστιανοί  ἔνοιωθαν  καί  βίωναν  τά  μεγαλεῖα  τοῦ  Θεοῦ  καί  τά  θαύματα  τῆς  Θείας  Λατρείας,  τότε  θά  διατελοῦσαν  ὑπό  τό  κράτος  μεγάλων  συγκινήσεων  καί  ἐντυπώσεων.  Μόνο  μέ  τή  ζωή  καί  τό  παράδειγμα  τῶν  συνειδητῶν  ἱερέων  καί  πιστῶν  χριστιανῶν,  τῶν  ἀναγεννημένων  ἀπό  τά  θεῖα  μυστήρια,  συντελεῖται  τό  θαῦμα  τῆς  σωτηρίας.