Περί Θείας Εὐχαριστίας (2ον)

 

ΠΕΡΙ  ΘΕΙΑΣ   ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ    (2^ον)

Συνέχεια  ἐκ  τοῦ  προηγουμένου..

Ποῖος  ὁ  σκοπός  τῆς  τελέσεως  τοῦ  μυστηρίου  τῆς  Θείας  Εὐχαριστίας;

Ὁ  σκοπός  τῆς  τελεσιουργίας  τοῦ  μυστηρίου  τῆς  Θ.  Εὐχαριστίας  εἶναι,  ἡ  ἐκ  μέρους  τῶν  πιστῶν  (κληρικῶν  καί  λαϊκῶν)  κοινωνία  τοῦ  Σώματος  καί  Αἵματος  τοῦ  Χριστοῦ.  Ὁ  σκοπός  τῆς  συστάσεως  καί  τελεσιουργίας  τοῦ  μυστηρίου  πληροῦται  (συμπληρώνεται)  μόνον  διά  τῆς  μεταλήψεως  τῶν  πιστῶν.  Εἶναι  ἀδιανόητον,  νά  τελεσιουργεῖται  τό  μυστήριο  τῆς  Θ.  Εὐχαριστίας  καί  νά  μήν  ἀκολουθεῖται  ἀπό  τήν μετάληψιν  τῶν  πιστῶν.

Ὁ  Χριστός  συνέστησε  τό  μυστήριο  τοῦτο  γιά  νά  ἐνώσει  τόν  ἄνθρωπο  μέ  τόν  Ἑαυτόν  του  καί  νά  τόν  κάνει  κληρονόμον  τῆς  Οὐρανίου  Βασιλείας  του.  «Ὁ  τρώγων  μου  τήν  σάρκα  καί  πίνων  μου  τό  αἷμα  ἐν  ἐμοί  μένει,  κἀγώ  ἐν  αὐτῷ».  Αὐτός  πού  τρώγει  ἀπό  τή  σάρκα  μου  καί  πίνει  ἀπό  τό  αἷμά  μου,  μπαίνει  μέσα  μου  καί  ἐγώ  μπαίνω  μέσα  σ’ αὐτόν,  λέγει  ὁ  Χριστός.  Πλήρης  ἔνωσις  λοιπόν  τοῦ  ἀνθρώπου  μέ  τόν  Χριστό.  Ὁ  κάθε  πιστός  πού  κοινωνᾶ  φέρει  μέσα  του  τόν  Χριστό,  γἰνεται  Χριστοφόρος  καί  Θεοφόρος.

«Ἐάν  μή  φάγητε  τήν  σάρκα  τοῦ  υἱοῦ  τοῦ  ἀνθρώπου  καί  πίητε  τό  αἷμα  αὐτοῦ,  οὐκ  ἔχετε  ζωήν  ἐν  ἑαυτοῖς».  Ἐάν  δέν  φᾶτε  ἔστω  καί  μία  φορά  ἀπό  τήν  σάρκα  καί  δέν  πιῆτε  ἀπό  τό  αἷμα  τοῦ  Υἱοῦ  τοῦ  Θεοῦ,  ἐάν  δέν  κοινωνήσετε  ἔστω  καί  μιά   φορά  στή  ζωή  σας,  δέν  ὑπάρχει  περίπτωση  νά  κερδίσετε  τήν  ζωήν,  τόν  αἰώνιον  Παράδεισον.

«Ὁ  τρώγων  μου  τήν  σάρκα  καί  πίνων  μου  τό  αἷμα,  ἔχει  ζωήν  αἰώνιον  καί  ἐγώ  ἀναστήσω  αὐτόν  ἐν  τῇ  ἐσχάτῃ  ἡμέρᾳ».  Ὑπόσχεσις  ἐλπιδοφόρα  ἀπό  τό  Χριστό.  Ἐκεῖνος  πού  τρώγει  ἀπό  τή  σάρκα  μου  καί  πίνει  ἀπό  τό  αἷμά  μου,  τοὐτέστην  αὐτός  πού  συχνά  μετέχει  στό  μυστήριο  τῆς  Θ.  Εὐχαριστίας,  ὁ  Κύριος  τοῦ  ὑπόσχεται  ὅτι  θά  τόν  ἀναστήσει  ἔνδοξο  κατά  τήν  ἡμέρα  τῆς  Β΄ Παρουσίας  Του  καί  θά  κληρονομήσει  τήν  αἰωνιότητα,  ζῶντας μέσα  στήν  Οὐράνιον  Βασιλείαν.  Ἡ  συμμετοχή  μας  λοιπόν  στό  μυστήριο  τοῦτο,  μᾶς  ἑνώνει  μέ  τόν  Θεό  καί  μᾶς  γεμίζει  μέ  τήν  ἐλπίδα  τῆς  κληρονομίας  τῆς  Οὐράνιας  Βασιλείας.

Ὁ  Ἅγ.  Κύριλλος  Ἱεροσολύμων  λέγει:  «διά  τῶν  θείων  μυστηρίων  ἅ  ἀξιώθητε  νά  λάβετε,  ἔχετε  γίνει  σύσσωμοι  καί  σύναιμοι  Χριστῷ».  Μέ  τή  συμμετοχή  σας  λέγει,  στό  μυστήριο  τῆς  Θ.  Κοινωνίας,  ἀξιωθήκατε  νά  γίνεται  «σύσσωμοι»  δηλ.  συσωματωθήκατε  σέ  ἕνα  σῶμα,  καί  «σύναιμοι»  δηλ.  ἔχετε  τό  ἴδιο  αἷμα  μέ  τόν  Σωτῆρα  Χριστό.

Ἐπίσης  (ὁ  Ἅγ.  Κύριλλος)  γιά  νά  τονίσει  περισσότερο  αὐτή  τήν  ἕνωση  μεταξύ  τοῦ  κοινωνοῦντος  πιστοῦ  καί  τοῦ  Χριστοῦ,  φέρει  ἕνα  παράδειγμα  μέ  δύο  κεριά.  Ἐάν  κάποιος,  λειώσει  σέ  μιά  χύτρα  δύο  κεριά  διαφορετικοῦ  μείγματος  ἕκαστο,  καί  στή  συνέχεια  ἀφίσει  τό  μείγμα  νά  κρυώσει,  τά  δύο  αὐτά  κεριά  ἔγιναν  ἕνα.  Ἔτσι  γίνεται  ΕΝΑ  μέ  τό  Χριστό  καί  ὁ  δεχόμενος  τό  Σῶμα  καί  τό  Αἷμα  Αὐτοῦ.

Ὁ  Ἅγ.  Ἰωάννης  ὁ  Χρυσόστομος  λέγει:  «Ἑνί  ἑκάστῳ  τῶν  πιστῶν,  ἀναμίγνυσιν  ἑαυτόν  ὁ  Κύριος  διά  τῶν  μυστηρίων»,  δηλ.  διά  τῆς  κοινωνίας  τῶν  μυστηρίων,  ὁ  Κύριος  ἀνακατεύει  τόν  Ἑαυτόν  του  μέ  κάθε  ἕνα  ἀπό  τούς  πιστούς  καί  γίνεται  ἕνα  μέ  αὐτούς.

Ὁ  Ἀγ.  Νεκτάριος  λέγει  ὅτι  ἡ  Θ. Εὐχαριστία  εἶναι  «ἡ πνευματική  τροφή  κάθε  χριστιανοῦ».

Ὁ  Ἅγ.  Κλήμης  ὁ  Ρώμης  λέγει  ὅτι,  ὁ  σκοπός  τῆς  συμμετοχῆς  στό  μυστήριο  τῆς  Θ.  Κοινωνίας,  «δέν  εἶναι  ἡ  βράβευσις  τῆς  καλῆς  ζωῆς  μας  ἤ  τῆς  ἀρετῆς  μας,  ἀλλά  ἡ  ἐνίσχυσις  πρός  ἐπιτυχίαν  τῆς  εὐσεβείας,  ἡ  ἄφεσις  τῶν  ἁμαρτημάτων  μας,  ἡ  λύτρωσις  ἀπό  τόν  ἐπίβουλον  ἐχθρόν,  τόν  διάβολον,  καί  ἡ  ἀπόκτησις  τῶν  χαρισμάτων  τοῦ  Ἁγ.  Πνεύματος».

Οἱ  Ἅγιοι  Ἀπόστολοι  ἀκολουθοῦντες  τήν  παραγγελία  τοῦ  Κυρίου,  καθημερινῶς  συγκέντρωναν  τούς  χριστιανούς  καί  τούς  ἐδίδασκον  καί  προσηύχοντο  καί  τελοῦσαν  τό  μυστήριο  τῆς  Θ. Εὐχαριστίας  καί  κοινωνοῦσαν  ὅλοι. 

Ὁ  Εὐαγγ.  Λουκᾶς  μᾶς  διασώζει  στίς  Πράξεις  τῶν  Ἀποστόλων:  «Ἧσαν  καθ’ ἡμέραν  προσκαρτεροῦντες  ὁμοθυμαδόν  ἐν  τῷ  ἱερῷ,  κλῶντες  τε  κατ’  οἶκον  ἄρτον,  μετελάμβανον  τροφῆς  ἐν  ἀγαλιάσσει  καί  ἀφελότητι  καρδίας,  αἰνοῦντες  τόν  Θεόν  καί  ἔχοντες  χάριν  πρός  ὅλον  τόν  λαόν»  (Πράξ.  β, 46 – 47).  

Καθημερινά  ἐσύχναζον  μέ  ζῆλο  καί  μέ  μιά  ψυχή  ὅλοι,  εἰς  τό  ἱερό,  καί  ἀφοῦ  ἔκοπτον  τόν  ἄρτον,  ἔτρωγαν  μέ  ἀγαλλίαση  καί  ἁπλότητα  καρδίας,  δοξολογοῦντες  τόν  Θεόν  καί  ἀπολαμβάνοντες  τήν  ἐκτίμησιν  καί  τήν  εὔνοιαν  ὅλου  τοῦ  λαοῦ.

Στήν  ἀρχαία  Ἐκκλησία,  βασικό  στοιχεῖο  τῆς  χριστιανικῆς  ζωῆς  ἦτο  ἡ  συχνή  συμμετοχή  στό  μυστήριο  τῆς  Θ.  Εὐχαριστίας.  Ἡ  καθιέρωσις  τῆς  Προηγ.  Θείας  Λειτουργίας  δηλώνει  τήν  ἀνάγκη  τῆς  συχνῆς  Θείας  Κοινωνίας.  Ἡ  Προηγ.  Λειτουργία  εἶναι  μία  ζωντανή  μαρτυρία  τοῦ  ὅτι  οἱ  χριστιανοί  ποθοῦσαν  τήν  καθημερινή  Θεία  Κοινωνία.  Ἐπειδή  κατά  τήν  πένθιμον  περίοδον  τῆς  Μεγ.  Τεσσα-ρακοστῆς  δέν  τελεῖται  τίς  καθημερινές  ἡ  Θ.  Λειτουργία  τοῦ  Ἱεροῦ  Χρυσοστόμου  ἤ  τοῦ  Μεγ.  Βασιλείου,  οἱ  ὁποῖες  ἔχουν  χαρμόσυνο  χαρακτῆρα,  καθιερώθηκε  νά  τελεῖται  ἡ  λεγόμενη  λειτουργία  τῶν  Προηγιασμένων  Δώρων,  στήν  ὁποίαν  τά  Τίμια  Δῶρα  προαγιάζονται  τήν  προηγούμενη  Κυριακή  ἤ  τό  Σάββατο.  Καί   ἔτσι  οἱ  πιστοί  πού  δέν  ἀρκοῦνται  στήν  μετάληψη  τῶν  Τιμίων  Δώρων  τό  Σάββατο  καί  τήν  Κυριακή,  ἀλλά  θέλουν  νά  μεταλαμβάνουν  καί  ἄλλες  ἡμέρες  τῆς  ἑβδομάδος,  ἱκανοποιοῦν  τόν  πόθο  των  στή  Λειτουργία  τῶν  προηγια-σμένων  δώρων.

Γιά  νά  φυλάσσεται  ἡ  πράδοση  αὐτή  τοῦ  Κυρίου,  ἀπό  τούς  χριστιανούς  τῶν  ἑπομένων  αἰώνων  καί  νά  μήν  λησμονηθῇ  ἤ  ἀτονίσει  τό  μυστήριο  τοῦτο  ἀπό  τήν  πολυκαιρία,  οἱ  Ἅγ.  Ἀπόστολοι  ἔγραψαν  στούς  λεγόμενους  Κανόνας  τά  ἐξῆς:

«Εἰ  τις  προσφορᾶς  γενομένης  μή  μεταλάβοι,  τήν  αἰτίαν  εἰπάτω.  Καί  ἐάν  εἶ  εὔλογος,  συγγνώμης  τυγχανέτω.  Εἰ  δέ  μή  λέγοι,  ἀφοριζέσθω».  

Ἐάν  κάποιος  εὑρεθῇ  στήν  τελεσιουργία  τῆς  Θ.  Εὐχαριστίας  καί  δέν  κοινωνήσει,  πρέπει  νά  πῇ  τήν  αἰτία  πού  δέν  κοινωνᾶ.  Καί  ἐάν  εἶναι  εὔλογος  (δικαιολογημένη)  ἡ  αἰτία,  τότε  ἄς  συγχωρεῖται.  Ἐάν  ὅμως  δέν  λέγει  τήν  αἰτία,  νά  ἀφορίζεται,  νά  ἀποκόπτεται  ἀπό  τό  σῶμα  τῆς  Ἐκκλησίας.

Καί  ὁ  9^ος  Ἀποστολικός  Κανών  λέγει:  «Πάντας  τούς  εἰσιόντας  πιστούς,  καί  τῶν  Γραφῶν  ἀκούοντας,  μή  παραμένοντας  δέ  τῇ  προσευχῇ  καί  τῇ  ἁγίᾳ  μεταλήψει,  ὡς  ἀταξίαν  ἐμπιούντας  τῇ  Ἐκκλησίᾳ,  ἀφορίζεσθαι  χρή».

 Ὅλοι  ἐκείνοι  οἱ  πιστοί  οἱ  ὁποίοι  προσέρχονται  στή  Θ.  Λειτουργία  καί  ἀκούουν  τά  ἀναγνώσματα  (Ἀπόστολο  καί  Εὐαγγέλιο)  καί  στή  συνέχεια  ἀναχωροῦν  ἀπό  τήν  Ἐκκλησία  καί  δέν  παραμένουν  μέχρι  τό  τέλος  καί  δέν  μετέχουν  στήν  Θ.  Κοινωνία,  ἐπειδή  μέ  τήν  πράξη  τους  αὐτή,  προκαλοῦν  ἀταξία  εἰς  τό  ἐκκλησίασμα,  πρέπει  νά  ἀφορίζωνται,  πρέπει  νά  ἀποκόπτωνται  ἀπό  τό  σῶμα  τῆς  Ἐκκλησίας.

Καί  ὁ  Β΄  Κανών  τῆς  ἐν  Ἀντιοχείᾳ  Τοπικῆς  Συνόδου  ὁρίζει: «Πάντας  τούς  εἰσιόντας  στήν  Ἐκκλησία  τοῦ  Χριστοῦ  καί  τῶν  Γραφῶν  ἀκούοντας,  μή  κοινωνούντας  δέ  εὐχῆς  ἅμα  τῷ  λαῷ  ἤ  ἀποστρε-φομένους  τήν  μετάληψιν  τῆς  Εὐχαριστίας  κατά  τινα  ἀταξίαν,  τούτους  ἀποβλήτους  γίνεσθαι  τῆς  Ἐκκλησίας,  ἕως  ἄν  ἐξομολογησάμενοι  καί  δείξαντες  καρπούς  μετανοίας  καί  παρακαλέσαντες,  τυχεῖν  δυνηθῶσι  συγγνώμης».  Δηλ.  ὅλοι  ἐκείνοι  οἱ  ὁποίοι  μπαίνουν  στήν  Ἐκκλησία  τήν  ὥρα  τῆς  Θ.  Λειτουργίας  καί  ἀκούουν  τάς  Γραφάς,  δέν  συμπροσεύχονται  ὅμως  μαζί  μέ  τόν  ἐπίλοιπον  λαόν  ἤ  ἀποστρέφονται  τήν  Θεία  Μετάληψη,  αὐτοί  πρέπει  νά  ἀπομακρύνωνται  ἀπό  τό  σῶμα  τῆς  ἐκκλησίας,  μέχρις  ὅτου  ἐξομολογηθοῦν  καί  δείξουν  καρπούς  μετανοίας  καί  νά  παρακαλέσουν,  καί  τότε  νά  συγχωρηθῶσι.

Σύμφωνα  λοιπόν  μέ  τούς  Ἀποστολικούς  Κανόνας  πρέπει  νά  κοινωνοῦμε  συχνά,  διότι  ἄλλως  ἐπισύρομεν  πάνω  μας  τήν  ποινήν  τοῦ  ἀφορισμοῦ,   τήν  ἀποκοπήν  μας  ἀπό  τό  σῶμα  τῆς  Ἐκκλησίας.

Συνεχίζεται ......

                                                                                     π.Μ.Κ.